25 Οκτωβρίου η παγκόσμια ημέρα ευαισθητοποίησης για τον καρκίνο του μαστού και ξαφνικά έγιναν όλα ροζ…
Εκδηλώσεις, φωταγωγήσεις σε ροζ αποχρώσεις, ομιλίες από ειδικούς και πάσχοντες για να ευαισθητοποιηθεί ο γυναικείος πληθυσμός και να κάνει τον ετήσιο έλεγχό του, αλλά και από άσχετους που εκμεταλλεύονται την ημέρα δεόντως.
Έχει πολύ μεγάλη σημασία η πρόληψη και η σωστή ενημέρωση των γυναικών, μεγάλων και μικρών, γιατί ο καρκίνος του μαστού αν εντοπιστεί νωρίς είναι εκατό τοις εκατό ιάσιμος τις περισσότερες φορές. Για το λόγο αυτό είναι πολύ χρήσιμες και οι ενημερωτικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούν ιατρικοί σύλλογοι, σύλλογοι ασθενών και φορείς.
Αυτό όμως που αποτελεί βασική μου ένσταση κάθε φορά, ειδικά τα τελευταία 12 χρόνια που ανήκω στη μεγάλη ομάδα των καρκινοπαθών και μάλιστα δύο φορές, είναι ότι όπως όλα τα πράγματα στη χώρα μας έτσι κι αυτό, εκφυλίζονται και λαμβάνουν μουσειακή αξία.
Για να τιμήσεις την επέτειο του ‘ΟΧΙ’ δεν χρειάζεται να κάνεις παρελάσεις και να χαιρετάς τους επισήμους, αλλά πρέπει να βρεθείς στο Δίστομο ή στο Άουσβιτς και να κάνεις ό,τι χρειάζεται για να κατανοήσεις το μέγεθος αυτού που γιορτάζεις.
Έτσι για να τιμήσεις τις γυναίκες που νόσησαν με καρκίνο του μαστού και να ευαισθητοποιήσεις τους υπολοίπους δεν αρκεί να φωταγωγήσεις ένα δημαρχείο με ροζ φως και να δώσεις κεράσματα ποζάροντας στις φωτογραφίες. Πρέπει να πας στα Νοσοκομεία καρκίνου, στις αίθουσες των χημειοθεραπειών να κάνεις εθελοντισμό, να δεις από κοντά πώς είναι μια γυναίκα με μαστεκτομές, πώς τα βγάζει πέρα με τις ανελέητες χημειοθεραπείες, πώς επιβιώνει στην καθημερινότητά της με αξιοπρέπεια και δύναμη, πώς ξεπερνάει τους φόβους της και τους ατελείωτους πόνους της. Πρέπει να καταλάβεις αντίστοιχα, το μεγαλείο του αγώνα της, έτσι ώστε να μπορείς και να σταθείς δίπλα της σε κάθε άλλο αγώνα επιβίωσης που καλείται να δίνει μετά για μια ζωή.
Όταν προσπαθούν κάθε φορά να αποδείξουν το αυτονόητο στα ΚΕΠΑ, με διαδικασίες πολλές φορές να θυμίζουν θέατρο του παραλόγου, όταν τους μειώνεται, είτε τους κόβεται τελείως η αναπηρική σύνταξη και χάνουν την δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αν και η ζωή τους εξαρτάται από αυτή.
Όταν επιτροπές αποτελούμενες από γιατρούς που έχουν δώσει όρκο, σε κοιτάνε σαν ένα κομμάτι κρέας χαλασμένο ή στην καλύτερη σαν απατεώνισσα που θες να κοροϊδέψεις το κράτος που αυτοί τόσο τιμούν (φευ!) για να πάρεις ένα ποσοστό αναπηρίας που θα σου εξασφαλίσει για δύο μόνο χρόνια τα φάρμακά σου και ένα πενιχρό επίδομα.
«Την ώρα της εξέτασης μας έχουν καταγγείλει ότι δεν αρκούν τα έγγραφα τους, όταν έχουν χειρουργηθεί. Πολλές φορές ζητάνε να γδυθούν μπροστά σε κόσμο. Στην επαρχία υπάρχει πολύ μεγάλο πρόβλημα και δυσκολία στο να μεταβούν στα κέντρα και στις επιτροπές. Δεν καλύπτονται τα έξοδα. Ζητάνε στις επιτροπές από γυναίκες με μαστεκτομή να γδυθούν για να το αποδείξουν» είπε εκπρόσωπος των καρκινοπαθών σε ρεπορτάζ προ μηνών.
Θα συμπληρώσω εγώ, από την εμπειρία μου, σου τραβούν το χειρουργημένο χέρι για να δουν αν λες αλήθεια ότι πονάς ή προσποιείσαι, σε εξετάζουν σε άθλιες συνθήκες, σε ταλαιπωρούν με τα χαρτιά σου γιατί δεν έχει ολοκληρωθεί το ηλεκτρονικό σύστημα που όμως δεν σου το έχει πει κανένας πριν, σε ειρωνεύονται διαρκώς και σου φέρονται υποτιμητικά μέχρι να φύγεις σμπαραλιασμένη από εκεί μέσα ή να τους βρίσεις.
Οπότε αγαπητοί μου δεν χρειαζόμαστε φαμφάρες και χρήματα πεταμένα σε ανούσια πράγματα, χρειαζόμαστε την υποστήριξη όλων για να αλλάξει αυτό το χάλι που ζούμε σε αυτή την χώρα που όχι μόνο δεν βοηθάει τους καρκινοπαθείς αλλά τους φέρεται χειρότερα από εγκληματίες βάζοντάς τους κάθε φορά να αποδεικνύουν το αυτονόητο, μέχρι τελικής εξοντώσεως…
