Όνομα: Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος
Ιδιότητα: Συνθέτης, τραγουδιστής, στιχουργός
Τόπος κατοικίας: Αθήνα
Τόπος καταγωγής: Προυσός Ευρυτανίας
Ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος δεν είναι μόνο μια ενδιαφέρουσα περίπτωση μουσικού που προκαλεί αίσθηση στις ζωντανές του εμφανίσεις καθώς αποτελεί μονός του μια μπάντα, καθώς παίζει τουλάχιστον δέκα μουσικά όργανα. Είναι η περίπτωση του ανθρώπου που ξέρεις ότι ‘δεν θα πάει ποτέ χαμένος’ που λένε και στο χωριό μας. Με μια γρήγορη ματιά στο βιογραφικό του, τις συνεργασίες, τη δισκογραφική δουλειά του και τον τρόπο που απαντά, ξέρεις ότι πρόκειται για έναν άμεσο, πολυμήχανο, μαχητικό και ευφυώς πραγματιστή, καλλιτέχνη και άνθρωπο. Μας μιλάει για τη σχέση του με τη μουσική, την επαφή του με τα παιδιά και τις αναμνήσεις που έχει από την Ευρυτανία.
ΕΠ. Συνθέτης, τραγουδιστής, στιχουργός, καθηγητής σε ωδείο, διοργανωτής συναυλιών. Πως και πότε ξεκίνησε το ταξίδι σου στη μουσική;
ΑΚ. Ξεκίνησε σε ένα Ωδείο όταν με πήγε στα 5 μου η γιαγιά μου η Κατερίνα για να διαλέξω ποιο όργανο θέλω να μάθω να παίζω.. Έτσι ξεκίνησα το βιολί, συνέχισα με τρομπόνι, κιθάρα, μαντολίνο (και ό,τι άλλο έπεφτε στα χέρια μου), θεωρητικά με τον αξεπέραστο Ροζάκη… κάπως έτσι το ένα έφερε το άλλο: το ένα όργανο έφερε το άλλο, η μουσική έφερε τους στίχους, η εκμάθηση έφερε την διδασκαλεία.. Είναι ένα ταξίδι που δεν σταματώ να απολαμβάνω και που το βλέπω να καταλήγει πάλι σε Ωδείο καθώς πρόσφατα έκανα το δικό μου Ωδείο στο Μαρκόπουλο Μεσογαίας όπου ελπίζω οι μικροί και μεγάλοι μου μαθητές να ξεκινήσουν τα δικά τους ταξίδια στο μαγικό κόσμο της Μουσικής.
ΕΠ. Άφησες την καριέρα του σολίστα και μάλιστα μια θέση στο Πανεπιστήμιο Βοστόνης, για να συνεχίσεις την μουσική με τον τρόπο που σου αρέσει, παραμένοντας στην Ελλάδα και τραγουδώντας σε μουσικές σκηνές. Ήταν μια απόφαση ‘ενστίκτου’ ή ιεράρχησης αναγκών;
ΑΚ. Όταν ήρθε η στιγμή να αποφασίσω αν θα ακολουθήσω την καριέρα του σολίστα που σίγουρα θα με οδηγούσε στο εξωτερικό (όχι απαραίτητα στην Βοστόνη αλλά σίγουρα σε κάποιο Πανεπιστήμιο του Εξωτερικού) μου ήρθαν στιγμές από τους «Βατράχους», την μπουάτ που τραγουδούσα τότε, την επαφή με τον κόσμο και την ενέργεια των ζωντανών εμφανίσεων, και αισθάνθηκα ότι αυτό με γεμίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Θα έλεγα λοιπόν ότι ήταν ιεράρχηση αναγκών.
ΕΠ. Σε μια εποχή που οι περισσότεροι νέοι προσπαθούν να ζήσουν και να εργαστούν στο εξωτερικό, πιστεύεις ότι μπορεί κανείς να δει τα όνειρά του να γίνονται πραγματικότητα παραμένοντας στην Ελλάδα;
ΑΚ. Εξαρτάται. Το εξωτερικό δίνει σε ορισμένους τομείς προοπτικές που δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχουν αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί κάποιος να το παλέψει και στη χώρα μας. Το σημαντικό είναι να δίνουμε τις μάχες μας και να δινόμαστε στις μάχες μας. Αυτό από μόνο του μας κάνει πιο δυνατούς και πιο ικανούς για την επίτευξη του επόμενου στόχου. Εγώ αισθάνομαι τυχερός καθώς έχω δει πολλά από τα όνειρά μου να πραγματοποιούνται έτσι προσπαθώ να μην τα παρατάω όταν τα πράγματα δεν πάνε έτσι όπως τα υπολογίζω.. Βάζω τα δυνατά μου και ελπίζω για το καλύτερο.
ΕΠ. Έρχεσαι σε επαφή με τα παιδιά με πολλούς τρόπους, διδάσκεις μουσική, μελοποιείς παιδικά βιβλία, συμμετέχεις σε παιδικές παραστάσεις. Τι πιστεύεις ότι κερδίζουν τα παιδιά από τη μουσική;
ΑΚ. Η μουσική είναι από μόνη της ένας ολόκληρος κόσμος. Βοηθάει τα παιδιά να κατανοήσουν αυτά που συμβαίνουν σε μια παράσταση, ή σε ένα κείμενο ή ποίημα και κατ’ επέκταση να αγαπήσουν το θέατρο και τα βιβλία. Τα ταξιδεύει και εξάπτει την φαντασία τους ενώ ταυτόχρονα η εκμάθησή της εξασκεί δεξιότητες όπως η συγκέντρωση, η μνήμη, η ανεξαρτησία των δύο ημισφαιρίων και τα βοηθάει να μελετούν σωστά και με ανεξαρτησία, να εκφράζουν τα συναισθήματά ως άτομα αλλά και ως μέλη ενός μουσικού συνόλου. 
ΕΠ. Έχεις ντύσει με την μουσική σου τα παιδικά βιβλία της επίσης Ευρυτάνισσας Ράνιας Μπουμπουρή. Μίλησέ μας γι αυτή τη συνεργασία και για το πως ξεκίνησε.
ΑΚ. Η γνωριμία μας ξεκίνησε στο πιο απίθανο μέρος, την σχολή hap-kido του Μιχάλη Ροζάκη, εν μέσω τεχνικών αυτοάμυνας και επίθεσης. Είχε περάσει καιρός όταν έλαβα ένα mail από την Ράνια με τα ποιήματα της «Τρελής Αλφαβήτας». Η αλήθεια είναι ότι δεν απάντησα αμέσως αλλά όταν το έκανα είχα γράψει μονορούφι τη μουσική όλων των τραγουδιών, είχα φανταστεί την ενορχήστρωση και ποιος θα τα τραγουδούσε ιδανικά και παραδόξως τη βρήκα σύμφωνη με ό,τι είχα στο μυαλό μου. Κάπως έτσι «δέσαμε» και συνεχίζουμε να συνεργαζόμαστε αξιοποιώντας δημιουργικά τις ιδέες μας, τις συμφωνίες αλλά και τις διαφωνίες μας.
ΕΠ. Ποιες είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις σου από την Ευρυτανία;
ΑΚ. Οι αναμνήσεις μου από την Ευρυτανία είναι ένα μίγμα από καταπράσινα τοπία, παιχνίδι στην πλατεία του χωριού, βόλτες με τους γονείς μου στην εξοχή, εξερεύνηση με τους φίλους μου σε ρυάκια, καλό φαγητό, καθαρός αέρας και δροσερά καλοκαίρια.. Ένα πανέμορφο μέρος πραγματικά για να είσαι παιδί…
