Είχαμε χρόνια να κάνουμε τόσο όμορφη αλλαγή χρόνου με πρόγραμμα που μεταδίδεται απευθείας από την πλατεία Συντάγματος και το Δήμο Αθηναίων και μας γέμισε με νοσταλγία, χαρά και ελπίδα. Έλα όμως που φέτος για πρώτη φορά στα χρονικά – εγώ τουλάχιστον δεν θυμάμαι άλλη πρόσφατα – που η κρατική τηλεόραση δεν μετέδωσε ζωντανά την παράσταση «Η Ταράτσα του Χρόνου» του Φοίβου Δεληβοριά και των συνεργατών του. Η δημόσια τηλεόραση, επαναλαμβάνω για να το εμπεδώσουμε, που την πληρώνουμε όλοι δεν θέλησε να μεταδώσει ζωντανά ένα ποιοτικό και άρτιο πρόγραμμα σαν αυτό που παρακολουθήσαμε διαδικτυακά τελικά, και επέλεξε να δούμε για πολλοστή φορά εκπομπή του Γιώργου Κουβαρά που θύμιζε λίγο Πρωτοχρονιές στην ΥΕΝΕΔ, όπως σχολίασαν πολλοί.
Βέβαια, το αντίστοιχο περσινό πρόγραμμα στην πλατεία Συντάγματος με το Σάκη Ρουβά το είδαμε όλο μέχρι τελικής πτώσεως. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, που από μόνα τους κάπως βρωμάνε, τις επόμενες μέρες ξεκίνησε ένας πόλεμος κατά του προγράμματος και της Νατάσας Μποφίλιου που συμμετείχε γιατί ‘τόλμησε’ να τραγουδήσει το ‘Τίποτα δεν πάει χαμένο’ του Μάνου Λοϊζου ενώ φορούσε παλαιστινιακό μαντήλι με μήνυμα να σταματήσει ο πόλεμος στην Παλαιστίνη. Η Νατάσα Μποφίλιου με τη μαντίλα, για την ιστορία δεν πήρε ούτε ένα ευρώ και διέθεσε την μικρή της αμοιβή στο Σωματείο Καλλιτεχνών, ενώ από την άλλη, ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα, Σάκης Ρουβάς, φορούσε σακάκι και πήρε 215.000 ευρώ για 17 λεπτά, όπως παρατηρούν πολλοί στα κοινωνικά δίκτυα.
«Νομίζω αποτελεί ένα ιδιαίτερο είδος τύχης το να έχεις πολλούς να ευχαριστήσεις. Και στην περίπτωση της «Ταράτσας του Χρόνου» είναι τόσοι πολλοί που δε νιώθω απλώς τυχερός, νιώθω ευλογημένος.
Τόσοι άνθρωποι δώσαν κομμάτι της καρδιάς τους για να βοηθήσουν στο μικρό όνειρο που είχα από παιδί: του ταξιδιού στο χρόνο. Ίσως γιατί είναι όνειρο κοινό, κομιξάδικο, παιδαριώδες, ίσως γιατί όλοι ψάχνουμε έναν τρόπο να ενωθούμε σε κάτι που να κρύβει επιτέλους λίγο νόημα –και τι πιο πλήρες νοήματος από έναν παλιό φανοστάτη που ξαφνικά μας φωτίζει; Σε μια εποχή που τσακωνόμαστε ακόμη και για συγγραφείς του μεσοπολέμου ή για τραγουδιστές χαραγμένους στα αυλάκια της λαϊκής συνείδησης, τι καλύτερο απ’ το να πάμε οι ίδιοι πίσω με το βάρος των σωμάτων και των σημερινών εμμονών μας, να λατρέψουμε και να κοροϊδέψουμε ταυτόχρονα, να πενθήσουμε και να καλωσορίσουμε εξίσου;[…]
Ελπίζω να προσφέραμε –κι εμείς κι όλες οι άλλες εορταστικές εκδηλώσεις- κάτι ωραίο στην αρχή του ’25, στους χιλιάδες ανθρώπους της πόλης μας που ήταν συγκινητικά εκεί , αλλά και σε όλους όσους -από όλη τη χώρα- μας είδαν από τα δίκτυα και η ανάγκη τους για μνήμη, ιστορία, γέλιο, χορό και τραγούδι συναντήθηκε με τη δική μας. Η παρέα της «Ταράτσας» εύχεται ομορφιά, αγάπη , δύναμη, δημιουργικότητα, αλληλεγγύη και υγεία σε όλους».
«Η Νατάσσα, αυτό το άκοπο διαμάντι, που με συγκίνησε ξανά με χίλιους τρόπους: έδωσε τα πάντα σε κάθε τραγούδι που της ζήτησα, συνέδεσε με ανίκητη απλότητα το «κάθε σου γιατί» του τραγουδιού με ένα από τα πιο ασήκωτα «γιατί» της χρονιάς που έφυγε, αυτό της ατέλειωτης σφαγής των αμάχων στη Γάζα.
Επίσης επέμεινε εξ αρχής να μην πληρωθεί και την –πολύ μικρή, έτσι κι αλλιώς- αμοιβή της, την δώρισε. Είδα πως γράφονται γι’ αυτήν πράγματα απαράδεκτα, ξανά. Ε, λοιπόν, αν είναι να έχω εχθρούς, με χαρά διαλέγω τους δικούς της», έγραψε στην ανάρτησή του ο Φοίβος Δεληβοριάς.
«Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή. Τ’ όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου γιατί…»
Ε, κάπως μια ελπίδα φούντωσε ξαφνικά μέσα στην καρδιά μας βρε παιδιά! Μια ελπίδα απ’τα παλιά για καλύτερα καινούρια.
