Επειδή την αρθρογραφία μου την στέλνω στην εφημερίδα κάθε Σαββατοκύριακο, δεν γνωρίζω μέχρι σήμερα που κυκλοφόρησε το παρόν φύλλο ποια είναι η εξέλιξη της υγείας του 95χρονου Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου. Ο ίδιος εισήχθη στο νοσοκομείο ‘’Ευαγγελισμός’’ στις 3 Ιανουαρίου, αφού μεταφέρθηκε εσπευσμένα με ελληνικό στρατιωτικό αεροπλάνο από νοσοκομείο των Τιράνων. Η περίπτωση θεωρείται κρίσιμη, αφού το απόγευμα της 10/1 χειρουργήθηκε εκτάκτως και ακολούθως μεταφέρθηκε στην ΜΕΘ διασωληνωμένος.
Για τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, πολλοί τον γνώρισαν μέσα στην αντάρα του Αλβανικού εμφύλιου, με αντίθετο τον Μπερίσα, την δυσπιστία των Αλβανών μουσουλμάνων και πήγε στα Τίρανα με κίνδυνο της ζωής του. Το σημείο που χτύπησε η σφαίρα εναντίον του υπάρχει ακόμα στον τοίχο της Αρχιεπισκοπής, αναλαμβάνοντας μια εκκλησία που κανένας άλλος ιερωμένος δεν τόλμησε να αναλάβει.
Το έργο του έκτοτε έγινε γνωστό και αποτελεί υπόδειγμα ανθρωπιάς, γενναιότητας και διπλωματίας. Σε κάθε χριστιανική γιορτή, σε κάθε νέο έτος, ο λόγος του είχε μια μοναδικότητα, ήταν ουμανιστής και πράγματι οικουμενικός, πάντα απέναντι στον εθνικισμό και τον πάσης φύσεως φανατισμό. Είναι όντως μοναδικός, η εξαίρεση που επιβεβαιώνει ένα γκρίζο κανόνα. Για κάποιους κι εμένα προσωπικά, δεν αποτέλεσε έκπληξη η απόφασή του και το έργο που δημιούργησε. Ήταν γνωστός από τους δύσκολους καιρούς της χούντας στη χώρα μας, από Επίσκοπος Ανδρούσης.
1973. Κατάληψη Νομικής. Ελπίδα, πάθος, φόβος, ο κλοιός έσφιγγε, τα τρόφιμα των έγκλειστων τελείωσαν, το ρεύμα κόπηκε. Εικοσάχρονα παιδιά, χωρίς εμπειρίες, έπρεπε να πάρουν μεγάλες αποφάσεις. Να πως και τι αφηγείται ο πρώην υπουργός, τότε φοιτητής και μέλος του Συντονιστικού της κατάληψης, ο Νίκος Μπίστης:
«Έρχεται ένας σύντροφος από την περιφρούρηση της πόρτας στην Σίνα και μου λέει: ‘’ Ένας παπάς πέρασε, μέσα από τους αστυνομικούς και του ανοίξαμε’’.
Έφερε τρόφιμα. Έτσι γνωριστήκαμε με τον επίσκοπο τότε Ανδρούσης. ‘’Σας έφερα κάποια τρόφιμα. Ξέρω δεν λύνουν το πρόβλημα, είναι περισσότερο μια συμβολική κίνηση, αλλά θεώρησα χρέος μου να έρθω μαζί σας’’, ήταν τα λόγια του. Είναι ζήτημα αν μιλήσαμε δέκα λεπτά. Είναι όμως τα λεπτά εκείνα που σε σφραγίζουν και το θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή. Από τότε συνδεθήκαμε. Η σχέση ενισχύθηκε και έγινε σχέση ζωής, όταν σε αντίθεση με την επίσημη εκκλησία όταν μας είχαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, έκανε παραστάσεις υποστήριξής μας στη Χούντα. Ήταν ο αγαπημένος των μονάδων μας, που έβλεπαν κάποιον επιτέλους να ενδιαφέρεται. Γιατί βλέπετε ο Αναστάσιος επί χούντας δεν ‘’διάβαζε’’. Γι’ αυτό και δεν έφτασε ψηλά στην επίσημη εκκλησία. Και μόνο επειδή ουδείς τρελός πήγαινε στην Αλβανία, παρά μόνο αυτός, τον έμαθαν από τότε οι πολλοί. Εμείς όμως είχαμε το προνόμιο να τον ξέρουμε από τότε…»
Οι ευχές μας για ανάρρωση του Ποιμενάρχη αυτονόητα τον συνοδεύουν και τον αγκαλιάζουν. Ο καθένας με τον τρόπο του ας προσευχηθεί γι’ αυτόν!
