Ζούμε την εποχή του ‘ξεβρακώματος’, του ξεμπροστιάσματος που δεν αντέχει πια να κρύβει, να συγκαλύπτει, να κουκουλώνει, να κατεβάζει το κεφάλι στην αδικία, στην εποχή που δεν αφήνεται τίποτα να πέσει κάτω.
Στην εποχή που ακούμε από τα μεγάφωνα της εκκλησίας ενός χωριού τον ιερέα που αποχαιρετά το ποίμνιό του γιατί παίρνει μετάθεση, να ευχαριστεί όλους όσοι στήριξαν το έργο αυτών των ετών, να ζητά δημόσια συγνώμη από όσους μπορεί να αδίκησε αλλά και να εκφράζει τα παράπονά του. Εξέφρασε εν ολίγοις όλα τα κακώς κείμενα δεκαετιών ενός τόπου που αποτελεί τη μικρογραφία της κοινωνίας μας. Η πονεμένη ανασκόπηση του ιερέως περιλάμβανε μπούλινγκ που δέχθηκε, παλιότερες ατασθαλείες, πολιτικές παρεμβάσεις και σκοπιμότητες, μικροσυμφέροντα και μεγαλύτερα, παρεμπόδιση του έργου του, εκφοβισμούς του τύπου ‘το χωριό είναι δικό μας και ότι θέλουμε το κάνουμε…’ και άλλες τέτοιες αβρότητες που συναντάμε καθημερινά σε κάθε γωνιά της χώρας μας. Ήταν τόσο πρωτοφανές αυτό, να σου πετάνε έτσι στα μούτρα την αλήθεια, που όλοι πάγωσαν. Η αλήθεια του ειπωμένη καθαρή, χωρίς διπλωματία αλλά και χωρίς κακία ή εμπάθεια. Μια τόσο μα τόσο λυτρωτική στιγμή που για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα να τη ζήσω ποτέ.
Είναι καταπληκτική η απελευθέρωση που φέρνει η αλήθεια, έστω κι ενός κομματιού της.
Πώς διδασκόμαστε χρόνια τώρα να μην αντιδρούμε στο παράλογο, στη λαμογιά, στην εκμετάλλευση, στον εκφοβισμό. ‘Πού να μπλέκεις τώρα’, ‘άσε μη μας κάνει κακό αυτός έχει δύναμη’, ‘πήγαινε με τα νερά του για να σε χώσει σε καμιά θεσούλα’… αυτές είναι οι φράσεις που μαθαίνει η κοινωνία μας στα παιδιά της εκατοντάδες χρόνια.
Τώρα όμως ήρθε η ώρα της αλλαγής και αυτό είναι πια ορατό με γυμνό οφθαλμό!
Κι επειδή σκλήρυνε η ψυχή μου λέω να τη βγάλω μια βόλτα στα παγωμένα βουνά των Αγράφων, απόψε, έτσι γιατί η άνοιξη έφερε χιόνι.
«Παίρνω και βγάζω περίπατο την ψυχή μου
κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελό της.
Μου το λέει: πεθύμησα τη βροχή,
τον ήλιο πάνω απ’ τα βουνά ή ανάμεσα απ’ τα σύννεφα
και τον αγέρα που γεννιέται αδιάκοπα στα δάση
όλος αρώματα και ουσίες, γάλα και μουσική. Την οδηγώ σαν ένα ελάφι κάθε που διψά
μπρος στον τρεχούμενο λαμπρό μαστό της αιωνιότητας,
ανανεώνει το αίμα – φως μέσα της κ’ επιστρέφει
στη ζωή πάλι, μ’ έναν
καινούριο τόνο αθανασίας στο χαμόγελό της»
(Νικηφόρος Βρεττάκος “Έξοδος”, Απογευματινό Ηλιοτρόπιο, 1976)
Αφιερωμένο στην 21η Μαρτίου, πρώτη μέρα της Άνοιξης, όπου το φως κερδίζει το σκοτάδι και η αισιοδοξία αφήνει πίσω της το πένθος, και Παγκόσμια ημέρα της Ποίησης.
