Το μήνυμα του Κώστα Μπακογιάννη: «
Η τιμή που αποδίδεται στον πατέρα μας, με την ονοματοδοσία της αίθουσας 168 του Κοινοβουλίου σε αίθουσα «Παύλος Μπακογιάννης», είναι σπουδαία και πολύτιμη.
Θα ήθελα, εκ μέρους της οικογένειάς μας, να ευχαριστήσω τη Βουλή των Ελλήνων και ιδιαίτερα τον Πρόεδρο, κ. Τασούλα. Έχει μεγάλο νόημα, ειδικά για τα παιδιά μας, ότι 35 χρόνια μετά τη δολοφονία του, η μνήμη του παραμένει ζωντανή.
Εκατό ημέρες ήταν βουλευτής Ευρυτανίας ο Παύλος Μπακογιάννης και θα σταθώ μόνο σε αυτές.
Ένα καλοκαίρι δραματικών πολιτικών εξελίξεων, στην Ελλάδα και στον κόσμο. Η ιστορική συγκυβέρνηση δεξιάς και αριστεράς, σαράντα χρόνια μετά τον εμφύλιο και δεκαπέντε μετά την μεταπολίτευση και τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, κίνησε τις τεκτονικές πλάκες της πολιτικής.
Αρχιτέκτονας της υπέρβασης είναι ο ίδιος, συνειδητοποιώντας νωρίς πως η κοινωνία είναι μπροστά από την πολιτική και διερμηνεύοντας τη θέληση του λαού για το «ξεπέρασμα» – όπως συνήθιζε να λέει- του παρελθόντος.
Δέχεται ταυτόχρονα τα κελεύσματα της νέας εποχής, καθώς διέβλεπε πως το «σιδηρούν παραπέτασμα» είχε ρωγμές που θα το οδηγήσουν στην πτώση, συμπαρασύροντας τα ανελεύθερα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Συνέβαλε έτσι αποφασιστικά και καταλυτικά, στην κατάρτιση και την υλοποίηση ενός πολιτικού σχεδίου, με ισχυρό ιδεολογικό υπόβαθρο.
Οι αήθεις επιθέσεις εκείνων που ήθελαν να γυρίσουν το ρολόι πίσω, δεν τον πτόησαν.
Εισηγούμενος στη Βουλή το νομοσχέδιο για την άρση των συνεπειών του Εμφυλίου Πολέμου, μίλησε για την ύπαρξη της πολιτικής ζωής, με νέους όρους.
Έθεσε στο κέντρο του ενδιαφέροντος, τον δοκιμασθέντα – όπως έλεγε – άνθρωπο, χωρίς διακρίσεις πολιτικές.
Επέμεινε πως μπορούμε να διαφωνούμε, γιατί μπορούμε να συνυπάρχουμε.
Αναγνώρισε πως η πολιτική πραγματικότητα έχει φέρει πιο κοντά τα κόμματα, σε θέματα λειτουργείας της δημοκρατίας, καθώς η ιεράρχηση των αξίων τους είναι τέτοια που τα ενώνει σε μια κοινή κορυφή.
Είναι η Ελλάδα, έλεγε, είναι ο λαός, έλεγε, είναι η δημοκρατία έλεγε. Και μετά, έρχονται οι ιδεολογίες και τα προγράμματα. Οι γενιές που έρχονται, ήταν αυτές που τον αφορούσαν.
Κλείνοντας της ομιλία του, αναρωτήθηκε ρητορικά «τι μας φταίνε, οι νέοι άνθρωποι, να τους φορτώνουμε τις δικές μας αμαρτίες στα τόσα καυτά προβλήματα που έτσι και αλλιώς αντιμετωπίζουν σήμερα και θα έχουν να αντιμετωπίσουν και στο μέλλον».
Η θεσμική συγκρότηση και η θωράκιση της φιλελεύθερης δημοκρατίας ήταν το επόμενο βήμα του στη Βουλή. Αναγκαία προϋπόθεση ο πλουραλισμός και η πολυφωνία.
Τοποθετήθηκε εκτενώς, υπέρ της ίδρυσης του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, για την απεξάρτηση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης από την κυβέρνηση και κατ’ επέκταση, από το κόμμα που βρισκόταν κάθε φορά στην εξουσία.
Η στυγερή του δολοφονία διέκοψε την κοινοβουλευτική του πορεία προς και για μια νέα πολιτική λογική και ηθική. Αυτός ήταν και ο ομολογημένος σκοπός των τρομοκρατών.
Άλλωστε, είχε προαναγγείλει τις επόμενες κινήσεις του. Από την συνταγματική κατοχύρωση της εσωκομματικήςδημοκρατίας, καθώς – όπως έλεγε – τα κόμματα είναι ζωντανοί οργανισμοί, μέχρι τομές στον εκλογικό νόμο,
τη δικαιοσύνη, την παιδεία.
Στις 26 Σεπτέμβριου του 1989, η Βουλή συνεδρίασε χωρίς τον Βουλευτή Ευρυτανίας.
Όλα όσα πίστευε ο ίδιος, συμπυκνωθήκαν μέσα στις λίγες λέξεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, εδώ στη Βουλή, λίγα λεπτά αφού εξέπνευσε. Μαζί, και του Χαρίλαου Φλωράκη και του Κωστή Στεφανόπουλου.
Αργότερα, κάποιοι μίλησαν, όχι για το πολιτικό θαύμα του ’89, αλλά για το «βρώμικο ’89».
Η ιστορική υπέρβαση έμεινε ανυπεράσπιστη και σπιλώθηκε από τις σκοτεινές δυνάμεις του λαϊκισμού, της διχόνοιας και των άκρων.
Ο ιστορικός του μέλλοντος, ενδεχομένως να συμπεράνει πως ένα αόρατο νήμα συνέδεσε εκείνη την ιδεολογικό-πολιτική υποχώρηση με τη πολιτική και θεσμική παρακμή της χρεωκοπίας.
Όμως, οι ιδέες του Παύλου Μπακογιάννη, ακόμα και αν κάποιοι προσπάθησαν να τις θάψουν, ήταν σπόρος. Σπόρος που βλάστησε και έγινε δέντρο που σήμερα παράγει καρπούς για την Ελλάδα, για τον τόπο του, την Ευρυτανία, για το κόμμα του, τη Νέα Δημοκρατία. Για τις νέες γενιές, για την ίδια τη δημοκρατία.»
