«Τα ξωτικά βαρέθηκαν και έβαλαν φωτιά στο δέντρο
6 Δεκεμβρίου 2008.
Έχει περάσει 21:00.
Τον έχει ήδη σκοτώσει.
O Αλέξης είναι νεκρός.
Ο φίλος του, Νίκος Ρωμανός, τον κρατά στην αγκαλιά του.
Στις 6 Δεκεμβρίου 2008, μια δολοφονία χαράχτηκε ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη.
Ο Αλέξης ήταν 15 ετών. Παιδί. Με όνειρα, γέλια, ανησυχίες, με έναν ολόκληρο κόσμο να τον περιμένει.
Και όμως, η ζωή του κόπηκε βίαια. Ένα χέρι που έπρεπε να προστατεύει, έγινε η αιτία να σβήσει η λάμψη των ματιών του. Δεν ήταν ένα ατύχημα. Ήταν μια σφαίρα που σημάδεψε όχι μόνο τον Αλέξη, αλλά και μια ολόκληρης γενιάς. Μια γενιά που είδε στον θάνατό του τον πιο σκοτεινό καθρέφτη της κοινωνίας.
Ο Αλέξης θα μπορούσε να είναι φίλος μας. Αδερφός μας. Γιος μας. Ή ακόμα κι εμείς οι ίδιοι. Ήταν εκείνος που περπατούσε στους ίδιους δρόμους που περπατάμε κι εμείς. Που γελούσε στα ίδια στέκια. Που μιλούσε για το μέλλον με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια αγωνία. Ήταν ένας από εμάς. Και η απώλειά του, μας έκανε να νιώσουμε πως η ίδια η ζωή μας είναι πιο εύθραυστη απ’ ό,τι νομίζαμε.
Η δολοφονία του ήταν ένα ρήγμα. Ένας σεισμός που ξύπνησε όσα προσπαθούσαμε να ξεχάσουμε. Πως ο κόσμος μας είναι γεμάτος βία που φοράει στολή. Πως τα παιδιά μας δεν είναι πάντα ασφαλή. Η σφαίρα που πήρε τη ζωή του Αλέξη δεν στόχευσε μόνο ένα παιδί. Τρύπησε την καρδιά μιας κοινωνίας.
Η δολοφονία του Αλέξη έγινε το φυτίλι για έναν μήνα αναταραχών. Οι δρόμοι γέμισαν με φωνές. Η οργή ξεχείλισε.
«Ένα παιδί δολοφονήθηκε από το κράτος».
Η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, και άλλες πόλεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό έγιναν σκηνικό συγκρούσεων. Μαθητές και φοιτητές και απλός κόσμος, κρατώντας πανό, πέτρες και δάκρυα, φώναξαν «δολοφόνοι». Ήταν η έκρηξη μιας γενιάς που αρνήθηκε να σωπάσει.
6 χρόνια μετά, θυμόμαστε. Για να μην ξεχάσουμε ποτέ τι συνέβη. Για να υπενθυμίσουμε ότι η δικαιοσύνη δεν είναι δεδομένη. Γιατί ο δολοφόνος του είναι σήμερα ελεύθερος.
Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος δεν γύρισε ποτέ σπίτι.
Η φωνή του αντηχεί όμως ακόμα. Έγινε το σύμβολο της γενιάς του. Έγινε η σπίθα που άναψε τη φλόγα της οργής και της ελπίδας. Έγινε το όνομα που φωνάζουμε στους δρόμους. Τα χέρια που υψώνουμε. Η υπόσχεση που δίνουμε.
16 χρόνια μετά. Η φωνή του συνεχίζει να μας καλεί. Να αγωνιζόμαστε. Να ονειρευόμαστε. Να πούμε ξανά και ξανά ποτέ ξανά.
Είναι ακόμα εδώ. Στη μνήμη. Στους αγώνες. Στη φωτιά που δεν θα σβήσει.»
Μαρία Ράντου