‘‘Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ’’, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
Τον Ιούνιο του 2024 στην σειρά ξένης λογοτεχνίας των εκδόσεων ΠΑΤΑΚΗ κυκλοφόρησε το έργο: Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ του ΑΤΙΚ ΤΑΧΙΜΙ, σε μετάφραση της Βάσως Νικολοπούλου και της Νίκης Καρακίτσου – Douge. Το βιβλίο τιμήθηκε με το βραβείο CONCOURT 2008 και μεταφράστηκε σε περισσότερες από εικοσιπέντε (25) γλώσσες και έγινε ταινία από τον ίδιο τον συγγραφέα με μια συγκλονιστική και εξέχαστη γυναικεία μορφή.
[…]Ζούσα με το όνομα σου. Ποτέ μέχρι τότε δεν σε είχα δει, δεν σε είχα ακούσει, ούτε σε είχα αγγίξει. Φοβόμουνα , φοβόμουνα τα πάντα, εσένα, το κρεβάτι, το αίμα.[…]
Το έργο βασίζεται σε έναν μονόλογο – εξομολόγηση μιας Αφγανής γυναίκας στο πλευρό του άρρωστου άντρα της, ο οποίος βρίσκεται σε κοματώδη κατάσταση. Η γυναίκα βαθιά πληγωμένη από τον κόσμο των ανδρών αρχίζει να μιλάει ακατάπαυστα στον σύζυγο για τη ζωή μιας γυναίκας σε μια μουσουλμανική χώρα, την κοινή ζωή τους, τα δέκα (10) χρόνια του γάμους τους. Ο κόσμος των ανδρών είναι παράλογος και βίαιος. Η αλήθεια της ξεφεύγει από τα στενά όρια μιας χώρας και αφορά κάθε γυναίκα σε όλες τις γωνιές της γης.
[…]Μια μέρα…ήταν Παρασκευή, ενώ εκείνος είχε πάει στο τζαμί για να προσευχηθεί, πριν πάει στον κήπο του Καφ, ελευθέρωσα το πουλί από το κλουβί, και το άφησα να φύγει, ενώ ένας αδέσποτος γάτος, τιγρέ κοκκινόλευκος, παραμόνευε πάνω στον τοίχο. Και ο γάτος το άρπαξε. Το πήγε σε μια γωνιά για να το φάει με την ησυχία του. Τον παρακολούθησα. Στάθηκα και τον κοίταζα. Δεν ξέχασα ποτέ εκείνη τη στιγμή. Και μάλιστα ευχήθηκα στον γάτο καλή όρεξη. Ήμουν ευτυχισμένη , τρισευτυχισμένη όπως τον παρακολουθούσα να τρώει το ορτύκι. Μια στιγμή έκστασης. Πολύ γρήγορα, ωστόσο, ένιωσα ένα συναίσθημα ζήλιας. Θα ήθελα να είμαι ο γάτος, αυτός ο γάτος που απολάμβαν το ορτύκι του πατέρα μου. Ενιωσα ζήλια και θλίψη. Τούτος ο γάτος δεν είχε ιδέα πόση αξία είχε το ορτύκι. Δεν μπορούσε να μοιραστεί τη χαρά και τον θρίαμβο μου. Τι κρίμα, σκέφτηκα και αμέσως όρμησα στον γάτο για να αρπάξω ό,τι είχε απομείνει από το πουλί. Μου γρατσούνισε το πρόσωπο και το ‘βαλε στα πόδια μαζί με το ορτύκι. Ένιωσα τόσο απογοητευμένη που βάλθηκα να γλείφω, σαν μύγα, μερικές σταγόνες αίμα από το ορτύκι του πατέρα μου που είχαν σκορπιστεί καταγής.[…]
Σύφωνα με την Περσική μυθολογία υπάρχει μια μαγική πέτρα που την τοποθετείς μπροστά σου κι αρχίζεις να της λες όλα τα βάσανα, τις δυσκολίες, τις αδικίες σου. Μέχρι που μια μέρα η πέτρα σκάει κι εκείνη ακριβώς την μέρα λυτρώνεσαι οριστικά. Η γυναίκα μετατρέπει τον άντρα της σε αυτή την πέτρα κι αρχίζει να του μιλάει για τα όνειρα, την ευτυχία, τον έρωτα, την θρησκεία, τις απαγορεύσεις, τη βία.
[…] Τώρα πλέον καταλαβαίνω αυτο που έλεγε ο πατέρας σου για μια ιερή πέτρα. Ήταν προς το τέλος της ζωής του. Εσύ έλειπες, είχες πάει, για μιαν ακόμη φορά, στον πόλεμο. […] Από τους φίλους που έρχονταν να τον επισκεφτούν, ζητούσε συστηματικά να του φέρουν εκείνη τη πέτρα…. μια μαύρη πέτρα, πολύτιμη…Ξέρεις εκείνη τη πέτρα που τη βάζεις μπροστά σου… και ξεκινάς να οδύρεσαι για όλες τις συμφορές σου, όλα τα βάσανα σου, όλους τους πόνους, όλες τις δυσκολίες σου… και τις εμπιστεύεσαι όλα όσα έχεις στην καρδιά, αλλά δεν τολμάς να τα αποκαλύψεις στους άλλους… Της μιλάς, της μιλάς. Και η πέτρα σε ακούει, απορροφά όλες τις λέξεις σου, τα μυστικά σου, μέχρι που μια ωραία μέρα σπάει. Γίνεται θρύψαλα. Κι εκείνη τη μέρα, λυτρώνεσαι απ΄ όλα τα βάσανα σου, απ’ όλους τους καημούς σου… για να δεις πως λέγεται αυτή η πέτρα;[…] Σενγκέ σαμπούρ![…] Αυτό είναι το όνομα της πέτρας: σενγκέ σαμπούρ, πέτρα της υπομονής!
Ένα άκρως τολμηρό και πολιτικό έργο. Δίχως μελοδραματισμούς. Ένας συγκινητικός μονόλογος θα μετατραπεί σε ένα φεμινιστικό μανιφέστο.
