Με τα τιμολόγια της ΔΕΗ να ‘καλπάζουν’ σε δυσθεώρητα ύψη και την απελπισία του κόσμου απέναντι στην παγερή στάση των παρόχων, κάθε φορά που έρχονται εκατοντάδες ή και χιλιάδες ευρώ οι λογαριασμοί ρεύματος και φυσικά με τη νέα εφαρμογή χρωματιστών τιμολογίων ρεύματος θυμήθηκα μια ανάρτηση που είδα πριν από λίγο καιρό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αναπαρήχθη αρκετά.
Στην ανάρτηση του ο Μάξιμος Πέτρου ανέφερε:
«Λογαριασμός ΔΕΗ του 1991, 1.779 δραχμές. Δηλαδή σχεδόν 5€ (πέντε ευρώ)
Από περιέργεια κοίταξα πόσος ήταν ο τότε βασικός μισθός, για να έχω ένα μέτρο σύγκρισης. Σύμφωνα με την ΕΘΝΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΕΤΟΥΣ 1990, το βασικό ημερομίσθιο ήταν 1.600 δρχ. Με λίγα λόγια, πριν 30 χρόνια χρειαζόταν να δουλέψεις μόνο μία ημέρα, για να πληρώσεις τη ΔΕΗ.
Σήμερα! Με απελευθερωμένη πλήρως την Αγορά Ενέργειας και τους Ιδιώτες Παρόχους να ελέγχουν απόλυτα το “παιχνίδι”… για να πληρώσεις τον λογαριασμό ρεύματος πρέπει να δώσεις τον μισό μισθό σου.. Γιατί όπως μας έλεγαν τα “παπαγαλάκια” τους, θα έπρεπε να σπάσει το μονοπώλιο της ΔΕΗ και ο “υγιής ανταγωνισμός” θα λειτουργούσε προς όφελος του καταναλωτή… Το ίδιο ακριβώς θα γίνει και με τα Νερά και θα πούμε το νερό, νεράκι..!!»
Και λίγο πριν βάλω τα κλάματα που σήμερα πρέπει να χρεωθείς για να πληρώσεις το ρεύμα σου, τουλάχιστον μια φορά μέσα στη χρονιά, σαν επιστέγασμα ήρθε το παρακάτω άρθρο στο provocateur.gr και με αποτελείωσε.
«12 πράγματα που ήταν φυσιολογικά στα 90s, αλλά πλέον θεωρούνται πολυτέλεια.
Και κάπως έτσι συνειδητοποιείς πόσο έχουν αλλάξει οι καιροί.
Είναι τρελό όταν σκεφτόμαστε πώς ήταν πολλές πτυχές της ζωής πριν από μερικά χρόνια, σε σύγκριση με τώρα — ειδικά αν αναλογιστούμε ποιο ήταν το κόστος ζωής τότε. Πολλοί έζησαν και μεγάλωσαν στα θρυλικά χρόνια των 90s, άλλοι τα θυμούνται μέσα από τις αφηγήσεις των μεγαλύτερων και τα νοσταλγούν χωρίς να τα έχουν ζήσει, γιατί «τότε τα πράγματα ήταν πιο pure». Χρήστης στο Reddit έκανε την εξής ερώτηση: «τι ήταν φυσιολογικό πριν από 20 με 30 χρόνια, αλλά τώρα θεωρείται πολυτέλεια;». Μερικές από τις απαντήσεις που μοιράστηκαν οι υπόλοιποι χρήστες, μας έκαναν να αναλογιστούμε πόσο έχουν αλλάξει οι καιροί.
«Η αγορά και η ιδιοκτησία του λογισμικού που χρησιμοποιείς».
«Να μην δίνεις πάνω από το 30% του εισοδήματός σου στο ενοίκιο. Αλλά, Airbnb rules».
«Να μην περιμένει ο κόσμος ότι πρέπει να είσαι διαθέσιμος 24/7».
«Οι τιμές των εισιτηρίων των συναυλιών».
«Καλής ποιότητας υφάσματα στα ρούχα. Έχω ρούχα από τη δεκαετία του ’90 (και τη δεκαετία του ’80 από τη μητέρα μου) που αντέχουν ακόμα και σήμερα. Είναι θέμα τύχης, εάν τα ρούχα που αγοράζω πλέον αντέξουν ένα χρόνο».
«Να έχω την οικονομική δυνατότητα να βγαίνω κάθε Παρασκευή μετά τη δουλειά».
«Πράγματα που δεν απαιτούν συνδρομή κάθε μήνα» (Πόσοι από εμάς μοιραζόμαστε την ίδια συνδρομή στο Netflix, οεο;).
«Γεύματα σε αεροπορικές πτήσεις εσωτερικού. Πλέον, αν είσαι τυχερός μπορεί να σου προσφέρουν ένα ποτήρι νερό».
«Να μπορείς να πιεις νερό από τη βρύση χωρίς να χρειάζεται φίλτρο».
«Οικογενειακές διακοπές. Θυμάμαι ότι πήγαινα τακτικά roadtrip σαν παιδί με την οικογένεια μου. Τώρα που έχω παιδιά, δεν μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά ένα εβδομαδιαίο ταξίδι. Το καλύτερο που μπορούμε να τους προσφέρουμε είναι καμιά ημερήσια κοντινή εκδρομή».
«Έπιπλα από ξύλο και όχι από τα ΙΚΕΑ».
«Το να μπορείς να χορεύεις και να περνάς καλά χωρίς να έχεις τον κίνδυνο να καταλήξει να καταγραφεί και να μπει στα social media»».
Έτσι κάπως η νοσταλγία γίνεται αγανάκτηση και τα όμορφα χρόνια της ελευθερίας από κάθε άποψη στη χώρα μας σβήνουν σαν ανάμνηση. Τελικά, δε φταίει το χρώμα στα τιμολόγια, φταίνε τα χρόνια της μαυρίλας που μας πάνε από το κακό στο χειρότερο…
