Μια μεγάλη παράνοια είναι οι πόλεμοι, που δυστυχώς συνεχίζονται στις μέρες μας με αμείωτη ένταση. Αυτοί που θέλουν τον πόλεμο δεν είναι ο απλός κόσμος των λαών, οι πολλοί δηλαδή. Είναι οι λίγοι και δυνατοί που αποβλέπουν μόνο και μόνο στα δικά τους συμφέροντα. Όσες από τις ελάχιστες φορές που υπήρξε αυθόρμητη συμφιλίωση μεταξύ των αντιμαχομένων, πρωτοστάτησαν απλοί μαχητές, αγνοώντας τις παράλογες αυστηρές διαταγές των ανωτέρων τους. Δύο τέτοιες περιπτώσεις μου έχουν μείνει ως ανεξίτηλα αναγνώσματα και λόγω των ημερών θέλησα να τις μοιραστώ με τον αναγνώστη:
Η πρώτη περίπτωση εντοπίζεται στα Χριστούγεννα του 1914 κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, λίγο μετά την έναρξή του, στο Δυτικό μέτωπο. Χιλιάδες Γερμανοί και Βρετανοί στρατιώτες αψήφησαν τις εντολές των αξιωματικών τους, άφησαν τα όπλα, βγήκαν απ’ τα χαρακώματα, έσφιξαν ο ένας τα χέρια του άλλου και αντάλλαξαν χριστουγεννιάτικες ευχές.
Έπαιξαν ποδόσφαιρο με μια αυτοσχέδια πάνινη μπάλα και αντάλλαξαν ό,τι δώρα μπορούσαν να έχουν πάνω τους. Λίγα τσιγάρα, ένα μικρό μπουκαλάκι κονιάκ, λίγες σταφίδες… Ήταν η πιο αυθόρμητη ανακωχή της παγκόσμιας μέχρι τότε ιστορίας. Όλα ξεκίνησαν έτσι απλά, όταν Γερμανός στρατιώτης που μιλούσε και αγγλικά απευθυνόμενος στο απέναντι εχθρικό χαράκωμα ξεκίνησε μια συζήτηση στα αγγλικά. Ήταν παραμονή των Χριστουγέννων. Συμφώνησαν την επόμενη, που ήταν η μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης, να μην χρησιμοποιήσει κανείς το όπλο του. Να μην υπάρξει πυροβολισμός την ώρα που στο σπήλαιο της Βηθλεέμ αντηχούσε το ‘’Επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία’’. Ήταν μια μικρή ειρήνη, ενώ ο Πόλεμος μαίνονταν. Ανήμερα τα Χριστούγεννα οι Γερμανοί βγήκαν πρώτοι απ’ τα χαρακώματα κι άρχισαν να κατευθύνονται προς το μέρος των Άγγλων, που τους μιμήθηκαν αυθόρμητα. Χαιρετήθηκαν και άρχιζαν να παίζουν ποδόσφαιρο. Η γέννηση του Θεανθρώπου, έστω και για λίγο, ένωσε τις καρδιές των ανθρώπων, ανεξάρτητα λαών και γλώσσας. Στην ανακωχή κατά σύμπτωση, πήρε μέρος και ο δεκανέας, περιβόητος Αδόλφος Χίτλερ, και δήλωσε, ότι τέτοιες πρωτοβουλίες θα έπρεπε να απαγορεύονται αυστηρά, που θα είπε και χειρότερα βέβαια!
Το γεγονός είναι πέρα για πέρα αληθινό και το αναφέρει στα αρχεία του ο Ντε Γκωλ, αφού υπήρχε στη συγκεκριμένη μάχη του Verden, κοντά στα σημερινά σύνορα Βελγίου-Γαλλίας και ένα τάγμα Γάλλων γρεναδιέρων.
Η δεύτερη πασίγνωστη για μας τους Έλληνες περίπτωση, είναι αυτή της Νιάλας Αγράφων, που έγινε ανακωχή μεταξύ των αντιμαχομένων στον Εμφύλιο.
Τον Απρίλη του 1947 μια ομάδα ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού στην προσπάθειά τους να διαφύγουν, συνάντησαν στη Νιάλα τους στρατιώτες του Εθνικού Στρατού. Εν μέσω φοβερής χιονοθύελλας οι στρατιώτες που ήταν μέσα στα αντίσκηνα δέχτηκαν τους αντιπάλους τους και τους πρόσφεραν φιλοξενία. Έτσι αντάρτες και στρατιώτες συμφιλιώθηκαν στην βουνοκορφή, ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού τη σφοδρή χιονοθύελλα σε υψόμετρο 2.000 μέτρων.
Η ‘’συμφιλίωση της Νιάλας’’ αποτελεί το μοναδικό περιστατικό ανακωχής μεταξύ των αντιμαχομένων πλευρών κατά τη διάρκεια του βάρβαρου Εμφύλιου.
Δυο παραδείγματα αλληλεγγύης και ανθρωπισμού απαράμιλλα!
Καλή Πρωτοχρονιά!
