Η Άνοιξη ψυχορραγεί…
Το «εισιτήριό» της για τη χαρά την τριανταφυλλοστεφάνωτη και το τραγούδι τ’
αηδονολάλητο, σφηνώνεται στις λαμαρίνες.
Τα «Μαρτάκια» της βάφονται στο αίμα αθώων…
Πενήντα εφτά συνάνθρωποί μας, οι περισσότεροι φοιτητές, δεν πρόλαβαν να ευχηθούν
στους αγαπημένους τους «Καλό Μήνα!».
Δεν πρόλαβαν να ταξιδέψουν στα χείλη τους την «Καλημέρα!», τη στολισμένη με άνθη
αμυγδαλιάς.
Δεν πρόλαβαν να υποδεχτούν τον Παλουκοκάφτη, ψάλλοντας τα «Χελιδονίσματα» της
Νιότης τους:
«Μάρτη, Μάρτη μου καλέ,
και Φλεβάρη φοβερέ,
κι αν φλεβίσεις κι αν τσικνίσεις
καλοκαί……………
Δεν πρόλαβαν ν’ αστειευτούν με τους φίλους τους για τον «Μάρτη», που ομόρφαινε το
χέρι τους για να μην τους κάψει ο ήλιος.
Δεν πρόλαβαν να τελειώσουν τις σταυροβελονιές στο κεντίδι της φαντασίας τους.
Εκεί, στα Τέμπη, στα ψαλίδια της τραινογραμμής, συγκρούστηκαν τα δύο τραίνα.
Νύχτα της 28 ης του Φλεβάρη του 2023.
-ΕΓΚΛΗΜΑ! κουκουβίζουν τα νυχτοπούλια…
-ΕΓΚΛΗΜΑ! θρηνολογάει ο αγέρας στα φυλλώματα…
-ΕΓΚΛΗΜΑ! γράφει στον μαύρο ουρανό το φεγγάρι…
-ΕΓΚΛΗΜΑ! φωνάζει το ένα αστέρι στο άλλο κι ανταριάζονται οι ψυχές των
αδικοσκοτωμένων παιδιών που έσβησαν, στις 13 τ’ Απρίλη του 2003, στην ίδια
κοιλάδα των Κλαυθμών και Οδυρμών. Εικοσιένας μαθητές που επέστρεφαν στα σπίτια
τους, χόρευαν, γελούσαν, έβλεπαν φωτογραφίες της ξεγνοιασιάς τους απ’ την
επταήμερη εκδρομή τους και τραγουδούσαν :
«Τον χειμώνα ετούτο
άμα τον πηδήσαμε
γι’ άλλα δέκα χρόνια
αϊντε καθαρίσαμε.
Κόμμα και ρετσίνα
κι άσματα επινίκια.
Είμαι δεκαεξάρης
σας γαμ….»
Δεν τέλειωσαν ποτέ το τραγούδι τους…
-ΕΓΚΛΗΜΑ! βοά το αίμα, καθώς κυλά αχνιστό πάνω στις ράγες…
Πύρινη κόλαση…
Συντρίμμια…
-Παναγιά, βόηθα!!!
Ξημερώνοντας, ο Ήλιος καρφώνει αχτιδοϋφασμένο πανό στις αγκαλιές των σύγνεφων:
«ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ»
Οι άνεμοι σκίζουν τον ασκό του Αιόλου και αεροβαφτίζουν τον δικό τους Θούριο:
«Τούτη την Άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες,
ουρλιάξτε να τιμωρηθούν των νέων οι φονιάδες.
Τούτη την Άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες,
φωνάξτε να φυλακιστούν οι σύγχρονοι Εφιάλτες.»
Ο Κουτσοφλέβαρος έραψε άρον-άρον νυφικά και γαμπριάτικα κοστούμια και τα
‘δωσε στον Μάρτη, που έβγαινε τσουρουφλισμένος απ’ το τελευταίο βαγόνι του
τραίνου, κοιτάζοντας τη γυναίκα του απ’ τη δύσμορφη πλευρά της.
Ποιος Αισχύλος, ποιος Σοφοκλής, ποιος Ευριπίδης, θα συνταιριάξει τούτης της
τραγωδίας τον «Μύθο», θα στιχοπλέξει το μοιρολόϊ της «Εκάβης», θα κατακεραυνώσει
των «Κρεόντων» την Ύβρη, θα δοξάσει την «Κάθαρση», που είχε επιβιβαστεί στο
μοιραίο τραίνο, το ταξιδεύον «δι’ ελέου και φόβου»;
Ποιος Ντοστογιέφσκι, θα σώσει το «ημερόφαντον όναρ» των νέων, θα εγκαλέσει τα
δήθεν ελεύθερα σκεπτόμενα πνεύματα, τους σοφιστές της πεντάρας, για να εξηγήσουν
τι σημαίνει για τη δική τους συνείδηση η λέξη «ΕΓΚΛΗΜΑ», να αποποιηθούν τα
προσωπεία τα έκνομα, να ξεθάψουν τη Νέμεση, απ’ το κιβούρι που την έκλεισαν,
μπαζώνοντας τον τόπο του εγκλήματος, εξαφανίζοντας μυστικά και ντοκουμέντα;
Ποιος Ραψωδός θ’ αφηγηθεί τον τιτάνιο αγώνα, έναν ολόκληρο χρόνο, των συγγενών
των πενήντα εφτά νεκρών, των τραυματιών, των αγνοουμένων, των διασωθέντων;
Πώς θα περιγράψει τον Γολγοθά τους σ’ ένα ψυχοφθόρο «πήγαινε-έλα» απ’ τον
«Άννα» στον «Καϊάφα», στον «Πόντιο Πιλάτο», στα γραφεία και στις εξεταστικές
επιτροπές φαρισαϊζόντων ανθρωποειδών, αναζητώντας έναν «Σίμωνα», να τους
απαλύνει την άφατη θλίψη, να στείλει το χελιδόνι στην «Άνοιξη την ακριβή» και στον
«Ήλιο τον νοητό της Δικαιοσύνης» να φέρουν τη δικαίωση;
Δίπλα τους, μαυροντυμένη η Αιδώς, κρατάει τα πρακτικά… Παρατηρεί τους
«Αρχιερείς της Αδελφότητας της Εξουσίας», καταγράφει «έπεα πτερόεντα» και υψώνει
«γεγονυίαν την φωνήν» :
Την Αλήθεια! ρεεεε!!!!