Δεν υπάρχει έλληνας που να μην έχει διαβάσει στίχους, δεν έχει ακούσει τραγούδια που έχει γράψει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Πάνω από 1200 τραγούδια του έχουν μελοποιηθεί κι έχουν εκτελεστεί από κορυφαίους έλληνες καλλιτέχνες. Τραγούδια πολιτικά, εναντίον της άρχουσας τάξης, για την φτωχολογιά, τραγούδια του λαού που αγωνίζεται, του έρωτα της ξενιτιάς. 35.000 θεατές παρακολούθησαν πρόσφατα την συναυλία που έγινε προς τιμήν του στο Καλλιμάρμαρο. Ο τρόπος που μιλάει για όλους και για όλα παροιμιώδης. Για πολύ λίγα απ’ τα υπόλοιπα της ζωής του μιλάει ο ίδιος:
«Κωνσταντίνα Παπαδοπούλου. Γεννήθηκε στο Νοβοροσίκ της Ρωσίας. Ένα μικρό κορίτσι που σε βρεφική ηλικία χάνει και τους δυο γονείς της. Έρχεται ως πρόσφυγας στην Αθήνα. Από την τρυφερή ηλικία των 9 χρόνων γίνεται υπηρέτρια σε διάφορα σπίτια πλουσίων. Πόνος θλίψη, κούραση όλα τα άντεχε, όλα τα βαστούσε η παιδική ψυχή της βλέπεις δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς. Τα χρόνια σε ξένα αφεντικά περνούσαν δύσκολα όπου γύρω στην δεκαετία του ’30 γνωρίζει έναν τσαγκάρη. Φτωχός άνθρωπος του μεροκάματου αλλά είχε τη λεβεντιά που την κέρδισε. Ερωτεύονται, παντρεύονται και κάνουν την οικογένειά τους. Στα σκληρά χρόνια της κατοχής έπρεπε να επιζήσουν αυτοί και τα δυο τους παιδιά. Δυο γιοί, ο Λευτέρης και ο Γιάννης. Ζούσαν σε μια αυλή, Φωκαίας 18, (Πλατεία Βικτωρίας). Η αυλή είχε 8 δωμάτια, μια βρύση κι ένα κοινόχρηστο αποχωρητήριο. Κάθε δωμάτιο και μια οικογένεια. Με τρία και τέσσερα παιδιά η κάθε μια. ‘’Αρχηγοί’’ των οικογενειών, μεροκαματιάρηδες. Μαραγκοί, χτίστες, τσαγκάρηδες, υδραυλικοί, αρτεργάτες, σερβιτόροι, γιαουρτάδες. Κάποια στιγμή ο πατέρας παθαίνει φυματίωση. Μέσα στην κατοχή δεν υπήρχε τίποτα για να φάει ο άρρωστος πατέρας. Λίγο καιρό πριν η γυναίκα του είχε γεννήσει τον Γιάννη της. Για καλή της τύχη το στήθος της ήταν γεμάτο γάλα. Έτσι σκέφτηκε πως αν ο μικρός Λευτέρης της πίεζε το στήθος θα μπορούσε να δώσει γάλα στον φυματικό άντρα της. Έτσι λοιπόν το μικρό αγόρι στράγγιζε το στήθος της μάνας, κάθε μέρα και απ’ αυτό το γάλα που έβγαζαν το έδιναν στον πατέρα, αυτός το έπινε και στο τέλος κατάφερε να επιζήσει…
Ο μικρός Λευτέρης έπρεπε να πάει σχολείο να μάθει γράμματα… Πήγε, και για όλους ήταν ο γιός της καθαρίστριας. Δεν τον πείραζε όμως γιατί ο μικρός είχε τρόπους διαφυγής… Αγώνας ζωής, αξιοπρέπειας και τιμής των γονιών κι όλης της οικογένειας…
…Μιλάμε φυσικά για τους γονείς του Λευτέρη Παπαδόπουλου για αυτούς που πάντα σπουδαίος στιχουργός , ποιητής, όταν αναφέρεται σε αυτούς λέει : ‘’Είμαι από μια πολύ μεγάλη οικογένεια! Λένε συνήθως ‘’αυτός είναι από μεγάλη οικογένεια’’ κι εννοούν οι ηλίθιοι, ότι είναι από οικογένεια που έχει λεφτά. Όχι εγώ είμαι από μεγάλη οικογένεια διότι οι γονείς μου ήτανε φουκαράδες και δουλεύανε για το μεροκάματο. Για να με στείλουν εμένα μέχρι και το πανεπιστήμιο. Άνθρωποι της βιοπάλης. Αυτό θα πει τίτλος τιμής και αυτό θα πει μεγάλη οικογένεια». (via bruidsjonker).
