Αλήθεια αυτό που ενοχλεί συντηρητικούς και μη, στην Woke κουλτούρα, είναι η διαφορετικότητα; ‘Η μήπως είναι η υπερβολική έμφαση σε ένα lifestyle ωμό, άηθες υλιστικό και μη παραγωγικά προκλητικό; Με αφορμή τις αντιδράσεις για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, ο δημιουργός των δικών μας το 2004, Δημήτρης Παπαϊωάννου, έκανε μια εξομολόγηση για το πως ο Έρωτάς αποτέλεσε την δική του πηγή έμπνευσης.
Μια αφήγηση τόσο αγνή, που αγγίζει βαθιά όσους ένιωσαν τον βαθύ, πραγματικό έρωτα, που δεν έχει φύλο, που υπάρχει πάντα σαν πηγή που τρέφει την ψυχή, που ξαναζωντανεύει κάτω από την Αυγουστιάτικη πανσέληνο, που σε κάνει να θέλεις να κολυμπάς μέσα στα νερά του για πάντα, που αν τον συναντήσεις ‘‘δεν είναι, μάνα, βολετό πίσω για να γυρίσεις’’·…
Που δεν μπορεί να ενοχλεί κανέναν…
«Όταν ήμουν 17 ετών στη Μύκονο, συνάντησα τον πρώτο έρωτα της ζωής μου. Ήταν ένας Γερμανός, που λεγόταν Peter … Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου, που κατάλαβα τι σημαίνει έρωτας. Δεν ήταν σαρκικά ολοκληρωμένος. Ήταν η ιστορία συνάντησης δύο αγοριών, που εμένα με συντάραξε απολύτως. Αισθάνθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι μπορώ να πεθάνω από απόλυτη ικανοποίηση. Ποίηση. Συγκεκριμένα, ήταν ένα δειλινό που επιστρέφαμε από το μπάνιο αγκαλιασμένοι στο καραβάκι, που αισθάνθηκα ότι είμαι τόσο γεμάτος από ζωή, που και να φύγω τότε, εκείνη τη στιγμή, ήταν οκ. Εκεί συνειδητοποίησα την τεράστια ενέργεια που δίνει ο έρωτας. Περάσαμε, λοιπόν, μερικές μέρες με τον Peter – ήταν αρκετά μεγαλύτερός μου – και όπως ήταν απόλυτα φυσικό με αποχαιρέτησε.
Δέκα χρόνια μετά έρχεται η στιγμή, της τελετή έναρξης. Με την ευκαιρία της μυθολογίας, της ιστορίας του τόπου, και του τρόπου με τον οποίο δημιουργήθηκε το κόνσεπτ, στην Κλεψύδρα τη στιγμή που ξαναγεννιέται η ιστορία της τέχνης του τόπου, έβαλα τον έρωτα να υπερίπταται, να περπατά στον αέρα και να δημιουργεί ολόκληρη την Ελληνική Τέχνη. Και εγώ ήξερα από που έρχεται αυτό. Την επόμενη ημέρα, λοιπόν, λαμβάνω στα γραφεία του 2004 μια κάρτα που μου έγραφε: “Γεια σου είμαι ο Peter και με δάκρυα στα μάτια συνειδητοποίησα εχθές το βράδυ, βλέποντας τηλεόραση ότι εσύ είσαι αυτός, που έκανε όλο αυτό. Δε σε έχω ξεχάσει ποτέ. Αναρωτιέμαι πως είσαι και τι κάνεις… είμαι βαθύτατα συγκινημένος”. Έλαβα αυτή την κάρτα και σκέφτηκα πως έτσι έπρεπε να κλείσει αυτός ο κύκλος. Την έβαλα σ’ ένα συρτάρι και δεν απάντησα ποτέ.
Εξέπεμψα ένα σήμα στον πλανήτη και το σήμα έφτασε στον παραλήπτη απ’ τον οποίο ξεκίνησε όλη η προσωπική μου κοσμοθεωρία μου για το τι σημαίνει έρωτας. Η προσωπική μου σύνδεση με την έννοια έρως…»
