Οραματιστές ηγέτες και ηγέτιδες, από αγωνιστές της Αντίστασης, πολιτικοί και σταρ του κινηματογράφου εμπνεύστηκαν την Ευρώπη, όχι βέβαια όπως είναι σήμερα. Πολλοί απ’ αυτούς εργάστηκαν να τεθεί τέλος στις φρικαλεότητες των δυο παγκοσμίων πολέμων και να σχηματιστεί μια Ενωμένη Ευρώπη για να προωθηθεί η αλληλεγγύη, η ειρήνη, ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του κράτους δικαίου, η ισότητα και η ελευθερία.
Οι Ιταλοί, Αλμιέρ Σπινέλι και Αλτσίντε Γκάσπερι, ο Ολλανδός Βάλντερ Χάλτάιν, η Σουηδή Άννα Λίντ, η Ελληνίδα Μελίνα Μερκούρη και πολλοί άλλοι.
Ένας από τους πολιτικούς, που προσωπικά μου έχει μείνει με την αγωνιστικότητα και ιδεολογία του ήταν ο ‘’θρυλικός’’ Ιταλός κομμουνιστής, Ενρίκο Μπερλίγκουέρ.
«7 Ιουνίου 1984.
Στην ιστορική πλατεία Plaza del Frutti της Πάδοβα, ξεκινάει την προεκλογική του ομιλία, εν όψει των επερχόμενων Ευρωεκλογών, ο Ενρίκο Μπερλίγκουέρ, Γεν. Γραμματέας του Ιταλικού Κομμουνιστικού κόμματος (ΚΚΙ). Στη διάρκεια της ομιλίας του, ο Ενρίκο εκδηλώνει σημάδια έντονης αδιαθεσίας του. Αστάθεια, δυσφορία, αδυναμία συγκέντρωσης και εκφοράς λόγου. Οι συγκεντρωμένοι αντιλαμβάνονται το πρόβλημα και προσπαθούν να τον ενθαρρύνουν. Η πλατεία σείεται από την ιαχή ‘’Basta Enriko’’.
O ηγέτης τους στο βήμα ολοκληρώνει την ομιλία του. Το πλήθος παραληρεί. Αυτά είναι τα τελευταία λόγια του: ‘’Σύντροφοι, εργασία για όλους, από σπίτι σε σπίτι,, από εργοστάσιο σε εργοστάσιο, από δρόμο σε δρόμο, κάνοντας διάλογο με τους πολίτες, με τη σιγουριά που σας δίνουν οι μάχες που έχουμε κάνει, για τις προτάσεις μας, γι’ αυτό που ήμασταν και γι’ αυτό που είμαστε, είναι δυνατό να κατακτηθεί μια νέα και ευρύτερη υποστήριξη για τις λίστες μας, για τον σκοπό μας, που είναι ο σκοπός της ειρήνης, της ελευθερίας, της εργασίας, της προόδου και του πολιτισμού μας’’.
Αυτά ήταν τα τελευταία 48 δευτερόλεπτα μιας συναρπαστικής πορείας. Αυτό ήταν το τελευταίο κάλεσμα και η παρακαταθήκη του ηγέτη του μεγαλύτερου μεταπολεμικού Κομμουνιστικού κόμματος της Ευρώπης.
Ο Ενρίκο κατεβαίνει απ’ την εξέδρα υποβασταζόμενος από συντρόφους του. Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο, πέφτει σε κώμα. Μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο και πέθανε τέσσερεις μέρες μετά, στις 11 Ιουνίου 1984. Στην κηδεία του το πλήθος του λαού ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο. Στις Ευρωεκλογές του 1984, που έγιναν 10 μέρες μετά, το ιταλικό Κομμουνιστικό κόμμα βγήκε πρώτο με 33,3 % έναντι 33% των Χριστιανοδημοκρατών, για πρώτη και τελευταία φορά.
Basta Enriko!»
Τα τελευταία χρόνια όμως αυτές οι Δυτικές δημοκρατίες βρίσκονται σε ένα είδος διαγωνισμού (του τύπου ριάλιτι) για τη εκλογή των εμφανώς ακατάλληλων ηγετών τους.
Μέτριοι επαγγελματίες, κωμικοί ηθοποιοί, Μωυσήδες, ανίσχυροι Καγκελάριοι, φερέλπιδες νεοφασίστες, γυναίκες και άνδρες, αναρριχώνται στην εξουσία κι ονειρεύονται να σώσουν τον τόπο τους.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί τα αστικά κόμματα δεν επιδιώκουν να βρουν στοιχειωδώς σοβαρούς ανθρώπους, που να είναι σε θέση να διαμορφώσουν στρατηγικά σχέδια. Ο ρόλος του πολιτικού ηγέτη είναι μεγαλύτερος κι όχι αυτός που θέλουν να μας πείσουν τα κομματικά επιτελεία. Δυστυχώς!
