‘‘Όχι, ο χρόνος δεν είναι πολύ μακριά. Προς το 2050, όταν τα εγγόνια μου θα είναι ώριμοι σαραντάρηδες, στην Ευρώπη των 500 εκατομμυρίων ψυχών, θα κατοικούν περίπου 160 εκατομμύρια μη Ευρωπαίοι —οι οποίοι, ωστόσο, θα έχουν ευρωπαϊκή εθνικότητα. Επίσης, η Ευρώπη θα περιστοιχίζεται από 100 έως 110 εκατομμύρια Τούρκους, 325 εκατομμύρια Βορειοαφρικανούς και 220 εκατομμύρια Κεντροασιάτες. Λίγο πιο μακρυά της, στην Μέση Ανατολή, θα βρίσκονται άλλα 170 εκατομμύρια Άραβες, Ιρανοί, Ιρακινοί, Κούρδοι και Ισραηλινοί —με τους τελευταίους να είναι οι μισοί και πλέον αραβικής προελεύσεως. Θα έχουμε έτσι μια Ευρώπη «περικυκλωμένη» από 860 εκατομμύρια μουσουλμάνους, με άλλα 160 εκατομμύρια να βρίσκονται στην καρδιά της.
Η εξέλιξη αυτή, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας την σημερινή ευρωπαϊκή δημογραφική πραγματικότητα, θέτει από μόνη της ένα πολύ σοβαρό ερώτημα: Σε είκοσι έξi χρόνια θα υπάρχει ευρωπαϊκή συνείδηση; Με πιο απλά λόγια, θα υπάρχει ακόμα αυτή η ιστορική σύνδεση των Ευρωπαίων με ένα πολύ πλούσιο παρελθόν, το οποίο υπήρξε η μήτρα της δημοκρατικής παραδόσεως και της ελεύθερης συνειδήσεως; Παραφράζοντας τον Τ. Σ. Έλλιοτ, σε είκοσι με τριάντα χρόνια πόσοι Ευρωπαίοι θα είναι πρόθυμοι να διαφυλάξουν μία κληρονομιά δύο και πλέον χιλιάδων ετών, που είναι αυτή της Ελλάδος, της Ρώμης και του Ισραήλ; Όταν στην καρδιά της Ευρώπης θα υπάρχει ένα άτυπο μουσουλμανικό κράτος, το οποίο θα είναι μεγαλύτερο από τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες ξεχωριστά, θα μπορούμε ακόμα να μιλάμε για Ένωση και για ευρωπαϊκό πολιτισμό;’’
Το κείμενο είναι του δημοσιογράφου Αθανάσιου Παπανδρόπουλου στον Οικονομικό Ταχυδρόμο για το μέλλον της Ευρώπης σε λίγες δεκαετίες. Θα μπορούσε ένα είδος πολιτιστικού Μάαστριχτ στην Ευρώπη – όπως ο ίδιος είχε προτείνει- να διασώσει την Ευρωπαϊκή πολιτισμική και ιστορική συνείδησή της; Άσχετα με τις αντιδράσεις που προκαλεί μια τέτοια πρόταση, εξαιτίας της φυλετικής διάκρισης που βρίσκεται μοιραία στη βάση της, πόσο εφικτή θα ήταν; Η μουσουλμανικές κοινότητες ανά τον κόσμο, αποτελούνται από στοιχεία που μυρίζουν μπαρούτι. Από τη μια είναι οι εξτρεμιστικές, σκληροπυρηνικές, ετοιμοπόλεμες οργανώσεις της ισλαμιστικής αντίστασης και εξέγερσης, που ούτε η πείνα και η αντιξοότητες τους λυγίζει, ούτε ο αδιάκοπος πόλεμος και πόνος. Από την άλλη, το ισλάμ έχει και το πρόσωπο των ζάμπλουτων Αράβων που χτίζουν παλάτια πάνω στην άμμο, και που τα χρήματά τους φτάνουν να αγοράσουν όλη τη Δύση. Πόσο μπορεί να αντισταθεί η Δύση απέναντι σ’ αυτό το εκρηκτικό ισλαμικό κοκτέιλ, που εδώ που τα λέμε έχει και κάθε λόγο να αντιδρά απέναντι στον επεκτατισμό αιώνων της Δύσης, εμποτισμένου με περίσσιο πολιτισμό και δημοκρατία; Είναι δυνατόν οι δυνατοί του πλανήτη, που προς το παρόν δεν είναι το ισλάμ, να μην το βλέπουν αυτό; Ή μήπως μέχρι το 2050 έτσι δημιουργούνται οι καλύτερες συνθήκες, για να καταργηθούν σταδιακά οι θρησκείες, η έννοια του έθνους και των φυλών και τα πολιτεύματα, με τη μορφή που τα ξέρουμε σήμερα;