Τις τελευταίες μέρες όλα τα πρωινάδικα αλλά και τα κεντρικά δελτία ειδήσεων δεν παρέλειπαν να αναφέρονται στην όλο και αυξανόμενη βία ανηλίκων, τα οποία ατυχώς παρακολουθώ. Αυτά που βλέπει κάθε μέρα και ο υπόλοιπος κόσμος που συγκροτεί αυτό που μπορούμε να το πούμε και τηλεοπτική κοινή γνώμη, το κοινό δηλαδή που σε μεγάλο βαθμό ‘’χτίζει’’ τα αποτελέσματα των γκάλοπ και σε ένα βαθμό ακόμα, ’’προσανατολίζει’’ τις πολιτικές εξελίξεις.
Πόνεσαν πολύ τα δικά μου μάτια και η ψυχή από ένα βίντεο, που το έδειξαν δεκάδες φορές, όπου ένα 14χρονο κορίτσι γυμνασίου χτυπούσε αλύπητα, σχεδόν επαγγελματικά, ένα άλλο κορίτσι γυμνασίου στη Γλυφάδα. (Και μετά βέβαια ήρθαν και τα μαχαιρώματα μεταξύ μαθητών στο Λαύριο). Αν και δεν έχω μεγαλώσει με γαλλικά και πιάνο, αν και στην εποχή μας έπεφτε ξύλο για λόγους που αφορούσαν μια άλλη ζωή κι εποχή, βλέποντας ξανά και ξανά αυτά τα σκηνικά στην τηλεόραση αυτό που μου έμεινε, δεν ήταν κάποιο… σοκ, όπως έλεγαν οι τηλεπαρουσιαστές, αλλά μια βαθιά ντροπή. Την ντροπή που νοιώθεις όταν έχεις αποτύχει και κανένας άλλος δεν φταίει γι’ αυτό. Αποτύχαμε όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά!
Λέω εγώ τώρα με την ταπεινή μου άποψη, φταίει η αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, η κοινωνική αποστασιοποίηση, η έλλειψη επικοινωνίας και οριοθέτησης, η παραμέληση των παιδιών από τους γονείς; Μήπως η βίαιη συμπεριφορά των παιδιών αποτελεί αντανάκλαση της βίας που μπορεί να υφίστανται τα ίδια ή κάποιο μέλος της οικογενείας τους;
Καλύτερα όμως, ν’ αφήσουμε να μιλήσει ένας ειδικός, ομότιμος καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός και προσωπικός μου φίλος ο Γιάννης Πανούσης: «…Παίρνει ακραίες διαστάσεις η βία ανηλίκων, αλλά το θέμα δεν είναι η αύξηση ποινών.
…Το πρόβλημα είναι τι ποινές, τι κυρώσεις μπορεί να επιβάλλει κάποιος σε ένα παιδί 14 χρόνων. Μπορεί να το βάλει φυλακή, να το βάλει σε ίδρυμα αγωγής; Και τι ακριβώς είναι αυτές οι φυλακές σε αυτά τα ειδικά καταστήματα κράτησης;
…Για να καταλάβουμε το θέμα πρέπει να μιλήσουμε λίγο και με τους ίδιους τους δράστες και τα θύματα. Διότι, η 14χρονη μαθήτρια που ήθελε να σκοτώσει- εγώ δεν πιστεύω ότι το εννοούσε- αλλά εν πάση περιπτώσει ήθελε να κάνει αυτή την ακραία δήλωση ότι είναι αρχηγός που μοιράζει θανάτους (εντάξει, το έχουμε πει κι εμείς ‘’θα σε σκίσω, θα σε σκοτώσω, θα σε θάψω’’ κλπ.) Εν πάση περιπτώσει όμως τι έχει στο μυαλό της αυτή η κοπέλα; Που ζει; Με ποιους ζει, τι σκέφτεται, τι θέλει να κάνει; Τι της λείπει; Δεν έχουμε λοιπόν, στοιχεία των ποιοτικών περιστατικών, Έχουμε αριθμούς ως την ώρα αυτή και εντυπώσεις βέβαια, έτσι; Να πούμε δηλαδή να αυξηθούν οι ποινές; Κυνηγήστε τους γονείς; Πόσους γονείς θα κυνηγήσετε! Το να τιμωρήσουμε ένα σύστημα συμβολικά, έχει ένα νόημα να αποτρέψει, αλλά δεν αποτρέπεται ένας γονιός που αγαπάει το παιδί του, επειδή θα μπει ποινή και δεν το προσέχει και δεν το φροντίζει».(Σύνταξη In).
