Με τον επιστήθιο φίλο μου, Δρ Δημοσίου Δικαίου, πρώην συνάδελφο, συνοδοιπόρο στη συγγραφή και την αρθρογραφία, Βασίλη Μαστρογιάννη, γινόμαστε σχεδόν καθημερινά συνομιλητές για κοινωνικοπολιτικά και άλλα θέματα. Σε πρόσφατη συνάντησή μας ανταλλάξαμε απόψεις για κάποια σύγχρονα κοινωνικά θέματα που αγγίζουν την ζοφερή πραγματικότητα και την οποία σχολιάζουν αναφανδόν, ειδικοί και μη στα Μ.Μ.Ε.
Απ’ αυτή την συζήτηση ο Βασίλης αρθρογράφησε αμέσως (ΗUFFPOST, 5-12-2024) και συμφώνησα απόλυτα μαζί του:
«Αναζητείται αλλαγή του τρόπου που βλέπουμε τη ζωή, του τρόπου που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, του τρόπου που η πολιτεία εκπαιδεύει τον άνθρωπο-πολίτη.
Η κοινωνία αναστενάζει, φρίττει και σταυροκοπιέται με τα αποκαλυπτόμενα γεγονότα για την υπόθεση της Πάτρας, την υπόθεση του Πύργου, τους θανάτους παιδιών και βρεφών από τους ίδιους τους ‘’γονιούς’’, τις ασέλγειες και τους βιασμούς σε παιδιά και μωρά, αλλά και τις διαστροφικές κακοποιήσεις κι αιμομιξίες που αποκαλύφτηκαν πρόσφατα σε οικογένεια αστυνομικών. Τα αυξανόμενα περιστατικά βίας ανηλίκων, οι γυναικοκτονίες, η διαφθορά και η διαπλοκή σε κάθε επίπεδο, συμπληρώνουν τη ζοφερή εικόνα που παρουσιάζει εδώ και χρόνια η πατρίδα μας.
Προφανώς οι αντίστοιχες τηλεοπτικές εκπομπές που ‘’αποκαλύπτουν’’ αυτά τα φαινόμενα και να τραβάνε ‘’από τα μαλλιά’’ για να γεμίζουν επί μέρες, μήνες ή και χρόνια τον τηλεοπτικό τους χρόνο, κάνουν απλά και ίσως καλά τη δουλειά τους. Όμως θα ήταν χρήσιμο η επιστημονική κοινότητα να ερευνήσει τους λόγους όπου η πλειοψηφία του τηλεοπτικού κοινού, εθίζεται να παρακολουθεί λεπτομέρειες των υποθέσεων αυτών, όσο αποτρόπαιες και αν είναι, αναμένοντας διαρκώς τα νέα στοιχεία και τις νέες αποκαλύψεις, σαν να είναι καθημερινό σήριαλ κοινωνικού περιεχομένου, αλλά και τις περισπούδαστες αναλύσεις των τηλεσχολιαστών, που τις περισσότερες φορές είναι άσχετοι με την επιστημονική ανάλυση τέτοιων φαινομένων.
Θα περίμενε κανείς σε τέτοιες εκπομπές να συμμετέχουν καταξιωμένοι κοινωνιολόγοι, εγκληματολόγοι και από κάθε άλλη επιστημονική εξειδίκευση, η οποία θα ήταν σχετική με τέτοιου είδους περιστατικά. Αντί αυτών κυριαρχούν στα πάνελ τα τελευταία χρόνια, ‘’ειδικοί αστυνομικοί αναλυτές’’, κυρίως πρώην αστυνομικοί, οι οποίοι παρεπιπτόντως εκτός ίσως από μια πρακτική εμπειρία που είχαν (κυρίως κατασταλτικά) στον υπηρεσιακό τους βίο φαινομένων βίας, δεν έχουν καμία επιστημονική γνώση ανάλυσης αυτών των σοβαρών κοινωνικών φαινομένων.
Και τα στόματα μένουν ορθάνοιχτα από έκπληξη και όλη η ύπαρξη των τηλεθεατών κρέμεται ουσιαστικά από τα χείλη αυτοδιαφημιζόμενων ‘’ειδικών αναλυτών’’ λες και το μέλλον το δικό τους και των οικογενειών τους, εξαρτάται από τις αποκαλύψεις για τη ζωή των άλλων.
Η είδηση, ως τέτοια, σαφώς πρέπει να ακούγεται και να αναλύεται, προφανώς όπως προανέφερα από ειδικούς, αλλά οι φημολογίες, τα μυστικά της κλειδαρότρυπας, οι υποθέσεις και οι τηλεδίκες και τηλεκαταδίκες, που στέλνουν στη λήθη το τεκμήριο της αθωότητας, προσφέρουν αρνητικές υπηρεσίες στη διερεύνηση των αιτιών και στην αντιμετώπιση της κοινωνικής σήψης που βιώνουμε.
Η πολιτεία από την ανάδειξη αυτών των περιστατικών πρέπει επιτέλους να λάβει ριζικά μέτρα, στο επίπεδο της οικογένειας, των κοινωνικών συνθηκών και της παιδείας για να ανοίξει ουσιαστικά διάλογο προκειμένου να κινητοποιήσει την κοινωνία…».
(Aπόσπασμα αρθρογραφίας Μαστρογιάννη)
