Το έθιμο της Παννχίδα (Παννυχίδας) που αναβιώνεται κάθε χρόνο στους συνοικισμούς της Πρασιάς επέδειξε ανάρτηση με κείμενα του κ. Βασίλη Χαλαστάνη και φωτογραφίες από τον Άγιο Δημήτριο στο Βασιλέσι Πρασιάς, του Ηλία Προβόπουλου (απο το βιβλίο Πρασιά Ευρυτανίας Β). Η παννχίδα παρασκευαζόταν στην ονομαστική γιορτή κάποιου ή όταν γιόρταζε ο ναός της ενορίας ή αν υπήρχε τάμα και περιλάμβανε τα ακόλουθα: Σιτάρι καθαρό και καλής ποιότητας, καλό βράσιμο, πλύσιμο με καθαρό νερό, για να φύγει το περίβλημα, τοποθέτηση σε πιάτο καθαρό, στόλισμα με σταφίδες, ρόδια, φέτες μήλου, κουφέτα και καρύδια, μεταφορά πρωί-πρωί στο ναό και απίθωμα αριστερά από τα σκαλοπατάκια μπροστά στην Ωραία Πύλη. Μετά το τέλος της θείας Λειτουργίας προσφερόταν στους πιστούς και τρωγόταν με το χέρι δίχως κουταλάκι ή ποτήρι. Σε ορισμένες περιπτώσεις η παννυχίδα αντικαθιστούσε τα κόλλυβα.
Η λέξη προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη παννυχίς από την αιτιατική «τὴν παννυχίδα» (πᾶς & νύξ). Χρησιμοποιούνταν επίσης ως εκκλησιαστικός όρος στο Βυζάντιο, ως ακολουθία ενοριακού – ασματικού τυπικού ψαλλόμενη στην Κωνσταντινούπολη έως το 1204.
