Η σχολή του Σικάγου, αδιαμφισβήτητος «γκουρού» της οποίας υπήρξε ο Μίλτον Φρίντμαν ο οποίος τιμήθηκε το 1976 με το βραβείο Νομπέλ Οικονομίας και πέθανε το 2006. Όπου πήγαν ο Φρίντμαν και τα «παιδιά του Σικάγου», υπήρχαν ή δημιουργήθηκαν ζώνες καταστροφής. Στη Χιλή του Πινοτσέτ, στη Ρωσία του Γέλτσιν, στην Αργεντινή, στην Πολωνία, στη Νέα Ορλεάνη μετά την καταστρεπτική επέλαση του κυκλώνα Κατρίνα, στο Ιράκ, όπου ένας λαός βυθίστηκε στη δυστυχία προκειμένου να ιδιωτικοποιηθεί η οικονομία του και να περάσει στα χέρια των μεγάλων εταιρειών. Εκεί, από τον τζίρο των πολεμικών επιχειρήσεων οι πολυεθνικές εταιρείες αποκόμισαν τεράστια κέρδη σε ελάχιστο χρόνο και με συνοπτικές διαδικασίες.
Σύμφωνα με τον Φρίντμαν, ο οποίος ως τα τέλη της δεκαετίας του ΄70 βρισκόταν στο περιθώριο, ο ρόλος του κράτους πρέπει να περιορίζεται στην ανάπτυξη του Στρατού και της Αστυνομίας και στην προστασία των συμφερόντων των επιχειρήσεων. Το δόγμα δεν είχε πέραση μεταπολεμικά, ώσπου στη δεκαετία του ΄80 η Δεξιά ανέδειξε παγκοσμίως δύο ηγέτες: τη Μάργκαρετ Θάτσερ στη Βρετανία και τον Ρόναλντ Ρίγκαν στις ΗΠΑ. Η Θάτσερ αποκάλεσε τον Φρίντμαν «πνευματικό μαχητή της ελευθερίας» και ο Ρίγκαν στη διάρκεια της πρώτης προεκλογικής του εκστρατείας έφερε πάντοτε μαζί του το μανιφέστο του Φρίντμαν Capitalism and Freedom. Η αντεπανάσταση του Φρίντμαν, όπως την αποκαλεί η Κλάιν, στόχευε όχι μόνο στη διάλυση των κομμουνιστικών κρατών αλλά- και κυρίως- στην καταστροφή του κράτους πρόνοιας που γεννήθηκε από την κεϊνσιανή θεωρία των ισορροπιών, των συμβιβασμών, των ελέγχων και της αναδιανομής του πλούτου προς όφελος των πολλών. Η σταυροφορία αυτή υπέρ των αγορών και των πολυεθνικών από χώρα σε χώρα άφησε πίσω της μόνο θύματα. Οι αποτυχίες όμως δεν καταλογίστηκαν στις θεωρίες του Φρίντμαν και της σχολής του, αλλά ή στις ανικανότητες ή στον υπερβολικό ζήλο των πολιτικών ηγετών και των δικτατόρων που ανέλαβαν να τις εφαρμόσουν.
Σε ένα από τα πιο σημαντικά δοκίμιά του, ο Φρίντμαν διατύπωσε τη συνταγή που συνιστά τον πυρήνα της τακτικής του σημερινού καπιταλισμού και την οποία αποκαλώ “το δόγμα του σοκ”. Επισήμανε ότι “μόνο μια κρίση- είτε είναι είτε απλώς εκλαμβάνεται ως πραγματική- οδηγεί σε πραγματικές αλλαγές. Οταν ξεσπάει μια κρίση, οι δράσεις που αναπτύσσονται εξαρτώνται από τις περιρρέουσες ιδέες. Πιστεύω ότι αυτή πρέπει να είναι η βασική λειτουργία μας:να αναπτύσσουμε εναλλακτικές πολιτικές που θα αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες, να τις διατηρούμε ζωντανές και διαθέσιμες, ωσότου το πολιτικά αδύνατον καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο”.
Απόσπασμα από το βιβλίο ‘‘Το δόγμα του σοκ’’ της Ναόμι Κλάιν.