Ο Μάης για τους ευημερούντες ήταν –και είναι- ο ερωτικότερος κι ο φωτεινότερος μήνας του χρόνου, για τους δυστυχούντες όμως ήταν –και είναι- τραγικά ειρωνικός. Μέρες χρυσές κατάχρυσες μα πώς να τις χαρείς; που λέει κι ο ποιητής. Ο Μάης ήταν ο μήνας, που οι δουλειές βρίσκονταν σε φάση αιχμής και ακμής και τα διατροφικά αποθέματα σε θλιβερή παρακμή με ζωτικές ελλείψεις.
Πολλά σύμβολα κακοζωίας και μιζέριας έχουν εγγραφεί ανεξίτηλα μέσα μας –όχι όλων βέβαια. Ένα απ΄ αυτά είναι η βοστίνα. Ιστορικά, ως λέξη, ήταν ένας επαχθής τούρκικος φόρος υποτελείας επί των χριστιανοπαίδων και διατροφικά το βρασμένο και στραγγισμένο ξινόγαλο, εννοείται πλήρως αποβουτυρωμένο. Λόγω της ιδιαίτερης σχέσης, που είχε με τους τάλαινες καταναλωτές του, άκουε σε πολλά ονόματα, όπως αρ΄τμή, κοπανοτύρι, ξινομυζήθρα, κλωτσοτύρι, πρέντζα, ξινοτύρι, ξίνα, τεντομάτα και γατοπνίχτης. Σήμερα, αμαρτημένη με αρκετά ύποπτα λιπαρά, κυκλοφορεί με το ευγενές όνομα ανθότυρο.
Αυτήν την εποχή κυκλοφορούσε σε δυο τύπους: η τουλουμίσια από το φθινόπωρο, πολυκαιρισμένη και αλμυρή και η χλωρή και ανάλατη, από τα ανοιξιάτικα κοπανήματα. Ενδιαφέρον είχε το τουλουμίσιο πρετζοτύρι. Μέσα στο τουλούμι μείγνυαν και αποθήκευαν τυρί και βουστίνα. Το μείγμα πετύχαινε τέτοια ώσμωση, που έβγαιναν αρκετά βελτιωμένα και η πρέτζα και το τυρί. Την πρωτοκαθεδρία της βοστίνας στη λίστα των απεχθών τροφίμων έκλεψε μετεμφυλιοπολεμικά το ληγμένο σκονόγαλο και το σάπιο κασέρι της ΟΥΝΡΑ. Ό,τι δεν έτρωγαν τα αμερικάνικα γουρούνια έπρεπε να το φάνε οι εξαθλιωμένοι –υπερχρεωμένοι και υποχρεωμένοι- ιθαγενείς Γραικοί, υπήκοοι του Τρούμαν.
Έτσι διοργανώθηκαν συσσίτια στα σχολεία και οι μαθητές έπρεπε υποχρεωτικά να φάνε τα απεχθή σαποπροϊόντα των ΗΠΑ και να υμνολογούν τον μπαρμπα Σαμ για την ευσπλαχνία του. Ο δάσκαλός μας, αμερικανικότερος των Αμερικανών, με τη βία που ασκούσε στην άρνηση των παιδιών να… ανοίξουν το στόμα τους, συνέβαλλε τα μέγιστα, ώστε οι τότε δυστυχείς μαθητές να ελεεινολογούν ισοβίως την κατάρα της συμμαχικής βοήθειας. Βέβαια, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ξέπεφτε καμιά φορά και κανένα μπαστούνι κίτρινο αμερικάνικο τυρί, που ήταν για μας γευστικό ποίημα. Ήταν αυτό που διέλαθε της αρπακτικότητας των μαυραγοριτών της αμερικάνικης βοήθειας. Εκτός από το άθλιο σκονόγαλο οι Αμερικάνοι μας έστελναν ωραίο συμπυκνωμένο γάλα σε κονσέρβα. Όσο απ΄ αυτό δεν το έκλεβαν οι μαυραγορίτες το υπεξαιρούσαν με απάτη. Έλεγαν στους δικαιούχους: «τι το θέλεις αυτό το όμπιο, πάρε πέντε καραμέλες να να γλυκαθούνε τα παιδάκια σου». Σήμερα συνεπείς με τα πεπρωμένα της φυλής -ανεπρόκοποι και υπερχρεωμένοι- ας μην μας αξιώσει ο Θεός να φάμε υποχρεωτικά, ως βοήθεια, εκτός των άλλων, και τα σάπια υποπροϊόντα των εταίρων μας.