«Υπάρχω χάρη στην απόφαση κάποιου να δωρίσει τα όργανα του παιδιού του»
H Αθηνά Βαζακίδη διαγνώστηκε με νεογνική σκληρυντική χολαγγειίτιδα όταν ήταν 7 μηνών. Στα 10 της έκανε μεταμόσχευση ήπατος και σήμερα είναι μια 21χρονη φοιτήτρια του Τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, που ονειρεύεται να γίνει ψυχοθεραπεύτρια ή Δωρεάς Οργάνων και Μεταμοσχεύσεων, η Αθηνά διηγείται την ιστορία της και μιλά για το πολύτιμο δώρο που χαρίζει ζωή.
«Γεννήθηκα με νεογνική σκληρυντική χολαγγειίτιδα. Είναι μια πολύ σπάνια πάθηση ήπατος. Σε ηλικία 5 μηνών, εμφάνισα σοβαρά προβλήματα υγείας. Η διάγνωση δεν μπορούσε να γίνει στην Ελλάδα και τελικά σε ηλικία 7 μηνών διαγνώστηκα στην Αγγλία σε ένα εξειδικευμένο νοσοκομείο για το ήπαρ. Μας είπαν ότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί να κάνω μεταμόσχευση.
Αρχικά τα παιδικά μου χρόνια ήταν θα έλεγα φυσιολογικά. Η μόνη ιδιαιτερότητα ήταν ότι έπρεπε να παίρνω ένα φάρμακο κάθε πρωί και ότι έκανα πολύ τακτικά εξετάσεις αίματος και υπερηχογραφήματα. Λόγω κίρρωσης του ήπατος, σε ηλικία 8 ετών εμφάνισα ηπατοπνευμονικό σύνδρομο που επηρέασε και τους πνεύμονες μου. Τα πρώτα συμπτώματα φάνηκαν κάποια στιγμή στη γυμναστική που έκανα στο σχολείο. Ακόμη κι αν έτρεχα ελάχιστα, υπέφερα από ένα πολύ έντονο λαχάνιασμα. Χρειαζόμουν πέντε λεπτά να βρω την ανάσα μου και να συνέλθω, τη στιγμή που τα άλλα παιδιά συνέχιζαν κανονικά.
Στη χώρα μας γινόντουσαν μεταμοσχεύσεις ήπατος μόνο σε ενήλικες, στη Θεσσαλονίκη. Επίσης, δεν υπήρχε νοσοκομείο με παιδιατρικό τμήμα για παθήσεις του ήπατος. Έπρεπε να πάμε στο Λονδίνο για τη μεταμόσχευση, όταν έκριναν ότι είχε επιδεινωθεί το ηπατοπνευμονικό σύνδρομο.
Φύγαμε για το Λονδίνο με τη μητέρα μου. Ο πατέρας και ο μεγάλος μου αδελφός έμειναν πίσω και μας επισκέπτονταν τις αργίες και τις γιορτές. Ενώ όταν πήγα στο Λονδίνο περπατούσα
κανονικά, σύντομα ήμουν πια σε καροτσάκι, με μάσκα οξυγόνου 24 ώρες το 24ωρο, ακόμη και στον ύπνο. Η αναμονή για το μόσχευμα διήρκεσε σχεδόν ένα χρόνο. Στη λίστα αναμονής ήμουν πρώτη σχεδόν από την αρχή, αλλά έχασα τρία μοσχεύματα γιατί δεν κρίθηκαν κατάλληλα. Μείναμε ενάμιση χρόνο εκεί.
Το δώρο της δωρεάς οργάνων
Εγώ υπάρχω χάρη στην απόφαση κάποιου να δωρίσει τα όργανα ενός αγαπημένου του ανθρώπου. Την ημέρα της μεταμόσχευσης μοιραστήκαμε το μόσχευμα εγώ και ένα βρέφος 3 μηνών. Προφανώς κάποιο ατύχημα ή κάποιος θάνατος είναι κάτι δυσάρεστο που συμβαίνει. Δεν εύχεσαι να πεθάνει κάποιος να πάρεις το συκώτι του. Εύχεσαι αν πεθάνει κάποιος, οι άνθρωποι του να συμφωνήσουν να δωρίσουν τα όργανα του. Για μένα και για ακόμη ένα βρέφος, ήταν μεγάλη τύχη ότι οι άνθρωποι αυτού του παιδιού που έχασε τη ζωή του συμφώνησαν να μας δωρίσει το συκώτι του. Κυριολεκτικά μας χάρισε τη ζωή. Από κάτι τόσο δυσάρεστο μπόρεσε να βγει κάτι καλό. Να σωθούν δύο ζωές.
Πρόσφατα είδα ένα ντοκιμαντέρ. Μιλούσαν οι γονείς κάποιου παιδιού που έχασε τη ζωή του σε ατύχημα. Κατάφεραν να πάρουν πολλά από τα όργανά του και χάρισαν τη ζωή σε πολλούς ανθρώπους. Άκουσα τους γονείς του να λένε «το παιδί μας έφυγε αλλά πολλοί άνθρωποι ζουν χάρη σε αυτό». Είμαστε τόσο τυχεροί που η ιατρική μπορεί να αξιοποιήσει αυτά τα όργανα ώστε μια ζωή που χάθηκε να δώσει νέα ζωή. Νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που πήραν αυτή την απόφαση. Δεν ξέρω ποιοι είναι. Δεν ξέρω ποιος είναι ο δότης. Στην Αγγλία η νομοθεσία απαγορεύει να το γνωρίζεις. Το μόνο που ξέρουμε είναι πως επρόκειτο για ένα παιδί περίπου συνομήλικο με εμένα τότε».
(Πηγή: ow.gr)
