Θα μπορούσε το κείμενο να έχει τον τίτλο ‘Περί ανθρωπισμού’, αλλά πως να πραγματευτείς ζητήματα ανθρωπισμού όταν πρόκειται για θρονιασμένους υπαλλήλους του δημοσίου; Η παθογένειες εξάλλου του κράτους μας δεν έχουν αρχή και τέλος, και οι υπηρεσίες του δημοσίου αποτελούν την επιτομή του βαθύτερου τέλματος της κοινωνίας μας. Όταν δε το δημόσιο έχει να κάνει με τον άνθρωπο, τις υπηρεσίες Πρόνοιας, κοινωνικών λειτουργών κλπ, τότε ο ανθρωπισμός δεν φαίνεται να έχει και πολύ χώρο εκεί. Οι ανθρώπινες ψυχές με ευκολία στοιβάζονται σε όμορφα τακτοποιημένους φακέλους που γρήγορα αρχειοθετούνται. Κι έτσι μπορεί να γίνει, γιατί πως να διαχειριστείς ανθρώπινες ψυχές και ζωές, όταν από το ΤΕΙ βρέθηκες να αποφασίζεις για τις ζωές άλλων, χωρίς διαρκή μετεκπαίδευση, χωρίς ελεγκτικούς υπηρεσιακούς μηχανισμούς, χωρίς επιστημονικές ομάδες, χωρίς ψυχομετρικά τεστ, χωρίς υποδομές δηλαδή. Δυστυχώς με αυτές τις υποδομές άνθρωποι αποφασίζουν για τις ζωές άλλων, ανθρώπων, ανήμπορων, αμόρφωτων ή και επικίνδυνων. Έτσι προκύπτουν οι περιπτώσεις σαν της Πισπιρίγκου, που ‘διέφευγε’ από τις τοπικές υπηρεσίες της Πρόνοιας και κατάφερε να συνεχίσει ανεμπόδιστη τη δράση της.
Η εξαίρεση πάντα υπάρχει.. η πλειοψηφία είναι υπάλληλοι με χαρτογιακά, στην καλύτερη περίπτωση, στην χειρότερη τυπικοί διεκπεραιωτές. Αυτή είναι η ανάγκη που ‘γέννησε’ ευτυχώς στην χώρα μας το ‘Χαμόγελο του παιδιού’ και μια σειρά άλλους οργανισμούς που βάζουν ψυχή και βρίσκονται πραγματικά δίπλα στον άνθρωπο. Γιατί χρειάζεται ψυχή για να σώσεις μια ψυχή, γιατί χρειάζεται αγάπη για να θέλεις το καλό ενός ανθρώπου, γιατί χρειάζεται βαθιά θέληση για να προστατεύσεις κάποιον πραγματικά. Όλα τα υπόλοιπα είναι προσχηματικές, κούφιες, και όπως έχει αποδείξει η ιστορία, επικίνδυνες, διεκπεραιωτικές πρακτικές, για να πρωτοκολληθεί άλλη μια ζωή που της έλαχε να μην είναι προνομιακή. Που να βρεθεί η ψυχή μέσα σ’ όλη αυτή την ‘κερένια’ πρόνοια, που προσπαθεί με το ‘αναιμικό’ πρωτόκολλο που έχει, να διαχειριστεί το ανθρώπινα προβλήματα;
Κερένια φροντίδα, κερένια λόγια, κερένια βλέμματα, κερένια κούκλα. Καθωσπρέπει απ΄ έξω, με λεπτή συμπεριφορά και προσεκτικά λόγια, αλλά ψυχρή και χωρίς καρδιά πιο μέσα. Αυτή είναι η πρόνοια της χώρας μας για τους ανήμπορους, για τους ανθρώπους με προβλήματα, για τα παιδιά, για τους γέρους, για κάθε άνθρωπο που βρίσκεται στο κοινωνικό περιθώριο. Ας ελπίσουμε ότι η χώρα μας, έστω και αργά, θα φροντίσει να δομήσει σοβαρές υπηρεσίες, σωστά στελεχωμένες και βάζοντας στο επίκεντρο πραγματικά τον συνάνθρωπο. Προς το παρόν το ‘πράξε κατά συνείδηση’ είναι μια καλή αρχή για να αλλάξει αυτή η συνθήκη, γιατί η συνείδηση έχει ένα δυνατό παλμό, τόσο δυνατό που με τη θέρμη της μπορεί να λιώσει καθετί κέρινο.
