Το μόνο που ζητάω απ’ το θεό είναι
ο πόνος να μη μου είναι αδιάφορος.
Ο στεγνός θάνατος να μη με βρει
άδειο και μόνο χωρίς να έχω κάνει αρκετά.
Το μόνο που ζητάω απ’ το θεό είναι
το άδικο να μη μου είναι αδιάφορο.
Να μη μου χαστουκίσουν και το άλλο μάγουλο
μετά από μια δαγκάνα που γρατσούνισε την τύχη μου.
Το μόνο που ζητάω απ’ το θεό είναι
ο πόλεμος να μη μου είναι αδιάφορος.
Είναι ένα μεγάλο θηρίο που πατάει βαριά
όλη τη φτωχή αθωότητα του κόσμου.
Το μόνο που ζητάω απ’ το θεό είναι
η απάτη να μη μου είναι αδιάφορη.
Εάν ένας προδότης μπορεί περισσότερα από μερικούς
αυτοί οι μερικοί να μην το ξεχάσουν εύκολα.
Το μόνο που ζητάω απ’ το θεό είναι
το μέλλον να μη είναι αδιάφορο.
Απελπισμένος είναι αυτός που πρέπει να φύγει,
να ζήσει σε έναν άλλο πολιτισμό.
Το μόνο που ζητάω απ’ το θεό είναι
ο πόλεμος να μη μου είναι αδιάφορος.
Είναι ένα μεγάλο θηρίο που πατάει βαριά
όλη τη φτωχή αθωότητα του κόσμου
(Μερσέντες Σόσα/ Αυτό ζητάω μόνο από το Θεό – Solo le pido a Dios)
Ένα αληθινό τραγούδι ή ποίημα μιλάει στην ψυχή μας ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε τι λέει. Το συγκεκριμένο τραγούδι το πρωτοάκουσα στα δεκατρία μου χρόνια και με συγκινούσε βαθιά, χωρίς να ξέρω σε τι αναφέρεται, 30 χρόνια μετά καταλαβαίνω γιατί.
Σήμερα που κλείνω 43 χρόνια σε αυτό τον πλανήτη, αυτά ζητάω μόνο απ’ το Θεό μου. Να με κρατάει πάντα σε εγρήγορση να μην ανέχομαι την αδικία, τον απατεώνα, τον πόλεμο, τον ξεριζωμό. Κι είναι τόσο δύσκολο αυτό που ζητάω! Γιατί όλα αυτά είναι παντού και με πολλές μορφές. Αδικία είναι το παιδί που στέλνεται στο ορφανοτροφείο παρόλο που υπάρχουν γονείς που το ζητάνε, αδικία και εξαπάτηση είναι να δουλεύεις ασταμάτητα και να μην μπορείς να καλύψεις ούτε τις βασικές σου ανάγκες, απάτη είναι να σου τάζουν και να σε ξεχνούν, να πληρώνεις ασφάλεια και να μην έχεις περίθαλψη, να πληρώνεις φόρους και να μην έχεις υπηρεσίες. Πόλεμος είναι να σε βομβαρδίζουν στη χώρα σου όπως γίνεται αυτή τη στιγμή στην Παλαιστίνη, αλλά και να σε ξεριζώνουν από τον τόπο σου για να μην τους ενοχλείς όταν θα βάζουν φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες ξηλώνοντας το φυσικό περιβάλλον στο οποίο έζησαν γενιές και γενιές.
Όταν πριν από χρόνια συναντήθηκα με τον καρκίνο και τις δυο φορές, με ρωτούσαν αν φοβάμαι το θάνατο, αν τρέμω μήπως έρθει νωρίς αυτή η ώρα που θα φύγω. Ψάχνοντας μέσα μου την απάντηση τότε όπως και τώρα, απαντώ όχι δεν φοβάμαι. Ας έρθει όποτε θέλει αυτή η ώρα. Ένα πράγμα όμως ζητάω από το Θεό μου, να προλάβω να κάνω όσο περισσότερο καλό μπορώ, «…Ο στεγνός θάνατος να μη με βρει άδειο και μόνο χωρίς να έχω κάνει αρκετά…». Γιατί η αδικία, η απατεωνιά, το κακό, ο πόνος, η προδοσία και το μίσος όταν τα βλέπεις και δεν τα σταματάς (ή τουλάχιστον δεν προσπαθείς) είσαι συνένοχος.
