Στην κορυφή του νότιου λόφου του πανέμορφου νησιού της Πριγκήπου, δεσπόζει η Μονή του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά. Πρόκειται για μια από τις πιο φημισμένες ελληνορθόδοξες εκκλησίες, στην οποία κάθε χρόνο συρρέουν χιλιάδες Τούρκοι, για να προσευχηθούν στον Άγιο, να αγγίξουν και να προσκυνήσουν την εικόνα του. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κοινωνικοοικονομικής κατάστασης αλλά και εθνότητας και θρησκείας, πραγματοποιούν ανάβαση στην κορυφή του λόφου, διάρκειας περίπου μισής ώρας, συχνά με γυμνά πόδια.
Ανεβαίνουν αμίλητοι κρατώντας στα χέρια τους κουβάρια από κλωστή, τα λεγόμενα “καρουλάκια”, ξετυλίγοντάς τα, ώσπου να φτάσουν στην είσοδο του ναού και παραμένουν σιωπηλοί από τη στιγμή που ξεκινούν την ανάβαση του λόφου, και μέχρι τη στιγμή που θα αιτηθούν στον Άγιο αυτό που επιθυμεί ο καθένας.
Κατόπιν, ανάβουν κεριά, παρακολουθούν τη λειτουργία συγκινημένοι και με χέρια ανοιχτά προς τον ουρανό, ενώ εκτός από το αντίδωρο που τους προσφέρεται, ζητούν επιπλέον κομμάτια ως ευλογία για τους οικείους τους που δεν τα κατάφεραν να τους συνοδέψουν. Ο τρόπος διατύπωσης της ευχής παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία. Άλλοτε πρόκειται για γραπτά σημειώματα που αφήνουν στο μοναστήρι, άλλοτε για μικρές κορδέλες και μαντήλια που δένουν στα κλαδιά των γύρω δέντρων, άλλοτε για ζωγραφιές με χαλίκια ή με μπογιές, ή ακόμα και αντικείμενα που συμβολίζουν την επιθυμία τους, όπως κλειδιά από διαφόρων ειδών πόρτες.
Πολλοί είναι αυτοί που επιστρέφουν σε σύντομο χρονικό διάστημα προκειμένου να ευχαριστήσουν τον Άη-Γιώργη που η προσευχή τους εισακούστηκε και το πρόβλημά τους βρήκε λύση ή που η επιθυμία τους ικανοποιήθηκε, και να αφήσουν κάποιο αφιέρωμα στο ναό και στην εικόνα, που να μαρτυρά την εκπλήρωση του τάματος που έκαναν.
Οι Τούρκοι που συνωστίζονται περιμένοντας υπομονετικά για ώρες, ώσπου να έρθει η σειρά τους να προσκυνήσουν, εξηγούν την παρουσία τους εκεί λέγοντας:
“Ο Άγιος δεν ξεχωρίζει Ρωμιούς κι αλλόθρησκους, όλους τους νοιάζεται και τους φροντίζει. Δε μας απαγορεύει κανείς να πιστεύουμε και στον Άγιο Γεώργιο. Οι θρησκείες έχουν ένα κοινό γνώρισμα, τον ένα και μοναδικό Θεό. Εξάλλου, μπορεί να κρύβουμε μέσα μας κι έναν χριστιανό. Η ζωή στην Τουρκία είναι δύσκολη. Οι άνθρωποι θέλουν από κάπου να κρατηθούν. Έχουν στραφεί στη θρησκεία. Ίσως να έχουν βαρεθεί από όλα και ζητούν πλέον βοήθεια από αλλού. Γιατί όχι και από τον Άγιο Γεώργιο».
Η δημοσιογράφος δε, της εφημερίδας «Τζουχμουριέτ», Οζλέμ Γιουζάκ, έγραψε σε ένα άρθρο της: «Ο Άγιος Γεώργιος μοίρασε ελπίδες στους βασανισμένους».
Ο ιερομόναχος Εφραίμ Ξενοφωντίνος, και ο μοναχός Καλλίνικος Ξενοφωντίνος που ζουν στον «Κουδουνά», μιλώντας για το φαινόμενο αυτό κατέληξαν πως:
«Αυτοί οι άνθρωποι ζουν με την καρδιά τους. Επειδή η πίστη είναι η όραση και δύναμη της καρδιάς, γι’ αυτό μπορούν και ζουν τους αγίους μας. Είμαστε συγκλονισμένοι με αυτό που γίνεται εδώ. Ανατρέχουμε πολλές φορές στη διαπίστωση του Κυρίου για την πίστη του Ρωμαίου εκατόνταρχου».
Σύμφωνα με την παράδοση, το μοναστήρι ιδρύθηκε το 963, επί αυτοκράτορος Νικηφόρου Β΄ Φωκά ενώ η εικόνα του Αγίου Γεωργίου δωρίστηκε από την ιερά μονή της Ειρήνης της Αθηναίας. Το μοναστήρι δέχθηκε επιδρομή απότους Σταυροφόρους της Δ΄Σταυροφορίας το 1204, ενώ το 1302 καταστράφηκε από φωτιά. Η εικόνα του Αγίου, καθώς και τα περισσότερα από τα κειμήλια, διασώθηκαν από τους μοναχούς που τα έκρυψαν σε κάποια δυσπρόσιτη περιοχή.
Η εικόνα του Αγίου Γεωργίου έμεινε ανέγγιχτη απ’ τον χρόνο και τη φθορά, μέχρι που ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί κατόπιν οράματος ενός βοσκού, που επέμενε πως ο Άγιος του είπε να ανέβει στον λόφο και να σκάψει εκεί που θα χτυπούν κουδούνια. Ο βοσκός ακολούθησε τις οδηγίες, όπως τις θυμόταν από το όνειρό του, και η εικόνα πράγματι βρέθηκε και μάλιστα σκεπασμένη με μια αρμαθιά από κουδούνια (πιθανόν, για να γίνει αντιληπτός απ’ αυτούς που την έκρυψαν, αν κάποιος προσπαθούσε να την ξεθάψει). Στη συνέχεια, η μονή επανιδρύθηκε προς τιμήν του Αγίου, επικράτησε το προσωνύμιο “Κουδουνάς” και από τότε οι επισκέπτες της μονής λαμβάνουν μικρά κουδουνάκια ως ευλογία, τα οποία και επιστρέφουν, εφόσον υλοποιηθεί το τάμα τους μαζί με τρόφιμα, χρήματα ή ό,τι άλλο θέλουν, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Το μοναστήρι έχτισε το 1752 ο μοναχός Ησαΐας ενώ το 1781 προσαρτήθηκε στην Αγία Λαύρα των Καλαβρύτων. Με το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης, το 1821, στη μονή επιτέθηκαν Τούρκοι στρατιώτες, οι οποίοι προκάλεσαν πολλές καταστροφές, όμως με την πάροδο των ετών, οι Τούρκοι κάτοικοι της περιοχής, αλλά και άλλων περιοχών στη συνέχεια, άρχισαν σταδιακά να την επισκέπτονται και να προσεύχονται στον Άγιο Γεώργιο, για να τους βοηθήσει στην πραγματοποίηση των επιθυμιών τους.
Σύμφωνα με τους πιστούς, οι μεσολαβήσεις του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά είναι συχνές και θαυματουργικές, ενώ οι μεσιτείες του αφορούν όποιον του απευθύνεται με ευλάβεια και σεβασμό, ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Αυτό εξηγεί και την αθρόα προσέλευση τόσων χιλιάδων αλλοθρήσκων στο Μοναστήρι σχεδόν από ολόκληρη την Τουρκία.
Η 23η Απριλίου δε, για την Τουρκία είναι επίσημη αργία αφιερωμένη σταπαιδιά, σύμπτωση που διευκολύνει την προσέλευση γονιών και παιδιών στην Πρίγκηπο που κυριολεκτικά βουλιάζει. Το μοναστήρι πανηγυρίζει και δεύτερη φορά κάθε χρόνο, στις 24 Σεπτεμβρίου στην εορτή της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας, της οποίας η εικόνα φυλάσσεται στη μονή, και της Άγιας Μεγαλομάρτυρος και Ισαποστόλου Θέκλης, και το πλήθος προσκυνητών που συρρέει για μια ακόμη φορά, είναι επίσης εντυπωσιακό. Έχει υπολογιστεί πως συνολικά οι επισκέπτες του μοναστηριού ετησίως, ξεπερνούν τις 250.000.
Κείμενο: Πηνελόπη Ν. Δάλλη, www.mnimesellinismou.com