Όνομα: Νίκος Κωστής
Ιδιότητα: Συνταξιούχος, Πρώην ιδιοκτήτης μπακάλικου στη Γερμανία
Τόπος Καταγωγής: Γρανίτσα Ευρυτανίας
Τόπος Διαμονής: Μόναχο Γερμανίας
ΕΠ. κ. Κωστή, πείτε μας δύο λόγια για τη ζωή σας.
ΝΚ. Έφυγα 15 χρονών από τη Γρανίτσα και κατέβηκα στην Αθήνα για δουλειά. Εκεί έκανα διάφορες δουλειές, δούλεψα και ως εισπράκτορας στο πρώτο ΚΤΕΛ στην Αθήνα και ήμουνα ο πιο μικρός εισπράκτορας της Ελλάδος, ήμουν 18 χρονών τότε. 20 χρονών πήγα στο στρατό και μόλις γύρισα, γύρισα πίσω στο χωριό, έχτισα ένα σπίτι για τους γονείς μου να μπουν μέσα, γιατί μας είχαν κάψει το παλιό, και στα 22 μου έφυγα από το χωριό και ήρθα στη Γερμανία. Ο λόγος ήρθα στη Γερμανία είναι γιατί μου έκαναν προξενιό και για να δουλέψω κιόλας. Οπότε από τα 22 μου μέχρι τώρα ζω στη Γερμανία, δηλαδή 55 χρόνια στο Μόναχο.
ΕΠ. Πώς ξεκίνησε το προσωπικό σας ταξίδι στη Γερμανία;
ΝΚ. Το 1972 αγόρασα ένα φορτηγό, δούλευα σε εταιρεία μεταφορών με το φορτηγό και μετά από τρία χρόνια το πούλησα. Μετά έκανα διάφορες δουλειές και το 1982 αγόρασα πάλι φορτηγό, τρία φορτηγά κιόλας, δούλεψα εκεί αρκετά χρόνια, και μετά τα πούλησα όλα και έγινα ιδιωτικός υπάλληλος μέχρι τα 57 μου χρόνια. Στα 57 μου λοιπόν αποφάσισα να ανοίξω δικό μου μαγαζί, ένα μπακάλικο, το οποίο έγινε σταθμός της τοπικής κοινωνίας, είχε πολλά ποτά, τοπικά προϊόντα, μπιφτέκια, τυρόπιτες, παστίτσιο, μουσακά, δηλαδή λειτουργούσε και σαν εστιατόριο.
ΕΠ. Το μαγαζί είναι ακόμα σε λειτουργία ή το έχετε κλείσει; Γιατί;
ΝΚ. Το μαγαζί έχει κλείσει εδώ και 5 χρόνια. Το 2019 το έκλεισα μετά από 15 χρόνια λειτουργίας, όταν τελείωσαν και τις σπουδές τα παιδιά μου. Ήμουν ήδη 72 ετών και ήθελα να ξεκουραστώ και εγώ. Είχα ξεκινήσει από 12 χρονών να δουλεύω, δούλεψα 60 ολόκληρα χρόνια, οπότε είχε έρθει η ώρα να σταματήσω τη δουλειά και να χαλαρώσω.
ΕΠ. Πώς ήταν μία τυπική μέρα στο «μπακάλικο»;
ΝΚ. Το μαγαζί ήταν σαν ένα γραφείο στο οποίο συγκεντρωνόταν όλος ο κόσμος και έλεγε τα παράπονα και τα προβλήματά του. Όλα τα προβλήματα της γειτονιάς περνούσαν από το μαγαζί. Η αριστερή μου πλάτη έχει μουσκέψει πάρα πολλές φορές από δάκρυα από τα παράπονα φίλων, γνωστών και πελατών. Ήμουν το κεντρικό σημείο του δρόμου. Μεγάλες εφημερίδες έχουν γράψει για το μαγαζί και την ‘‘καλή καρδιά του Νίκου’’.
ΕΠ. Τι σχέση διατηρείτε με τη Γρανίτσα; Επισκέπτεστε συχνά το χωριό, διατηρείτε επαφές με συγγενείς και φίλους;
ΝΚ. Έρχομαι κάθε χρόνο Ελλάδα, με τη Γρανίτσα έχω πολύ καλές σχέσεις, την επισκέπτομαι κι αυτή κάπου – κάπου, μιας και έχω και μια αδερφή εκεί. Μάλιστα, με τον Πρόεδρο της Γρανίτσας είχα μιλήσει πριν κάποια χρόνια και είχα δημιουργήσει αθλητικά μπλουζάκια για την ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού. Τους είχα στείλει κάτι στολές και έπαιζαν ποδόσφαιρο με το όνομά μου.
Ο δήμαρχος στη Γρανίτσα κάνει πολύ ωραία πράγματα, έχουμε και πιο προσωπική επαφή. Μάλιστα, ήθελα να συμβάλω και στη ανακατασκευή μιας γέφυρας στον Γρανιτσιώτη, γιατί έμαθα ότι υπήρχαν προβλήματα, αλλά μέχρι να τηλεφωνήσω, είχε ήδη «λυθεί» το πρόβλημα.
ΕΠ. Ζείτε πολλά χρόνια στη Γερμανία. Πώς αισθάνεστε μετά από τόσα χρόνια διαμονής σε μία άλλη χώρα;
ΝΚ. Εδώ στο Μόναχο έχω γίνει πολύ γνωστός χάρη στα προηγούμενα επαγγέλματα που έκανα τόσα χρόνια συμπεριλαμβανομένου και του μπακάλικου. Το Μόναχο είναι σαν το χωριό μου. Η Ελλάδα μου λείπει όμως φυσικά. Είχαμε σκοπό να ερχόμαστε στην Ελλάδα με τη γυναίκα μου πιο συχνά και να μένουμε σε ένα διαμέρισμα που είχαμε αγοράσει, αλλά τα έφερε έτσι ο θεός και δεν μπορέσαμε να το κάνουμε. Γενικά όμως νιώθω πολύ ευγνώμων. Σίγουρα πέρασα και δύσκολες στιγμές και ρατσισμό έχω βιώσει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν και τα έχω προσπεράσει.
ΕΠ. Όσα καταφέρατε στη Γερμανία θα μπορούσατε να τα έχετε καταφέρει στην Ελλάδα;
ΝΚ. Νομίζω ποτέ δε θα μπορούσα να καταφέρω στην Ελλάδα όσα καταφέρνω και έχω καταφέρει στη Γερμανία. Πέρα από τα οικονομικά που είναι καλά και χάρη στα οποία έχω υποστηρίξει την οικογένειά μου στην Ελλάδα, τα παιδιά μου μπόρεσαν να σπουδάσουν και να δημιουργήσουν κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που θα έκαναν στην Ελλάδα. Δυστυχώς αλλά στην Ελλάδα, εάν δεν έχεις μέσο, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, και άριστος να είσαι. Αυτό το ανέφερα και στην τοπική τηλεόραση εδώ. Στη Γερμανία και άριστος να μην είσαι, εάν έχεις αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, όλα μπορείς να τα κάνεις. Εγώ δεν ήξερα ούτε να γράψω, ούτε με αριθμητικές πράξεις ασχολήθηκα ποτέ, αλλά διατηρούσα 35 χρόνια δική μου δουλειά.
ΕΠ. Με τους Γερμανούς τι σχέσεις έχετε;
ΝΚ. Έχω πάρα πολύ καλές σχέσεις με τους Γερμανούς. Όταν βγαίνω για να πάω να ψωνίσω, κάνω συνήθως μία ώρα να γυρίσω πίσω. Είχα βάλει και υποψηφιότητα εδώ στην περιοχή σαν κοινοτάρχης για τα προβλήματα της περιοχής και πήρα τις περισσότερες ψήφους. Για εμένα δεν παίζει ρόλο η εθνικότητα του άλλου και με τους Γερμανούς τα πηγαίνουμε πάρα πολύ καλά.
