Όνομα: Κωνσταντίνα Μπουμπουρή
Ιδιότητα: Καθηγήτρια Ειδικής Φυσικής Αγωγής- Πρώην Διευθύντρια ΚΔΑΠ ΜΕΑ «Ανεμώνη»- Διοικητικός Υπάλληλος στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Ευρυτανίας- Πρώην Διεθνής Διαιτητής Ποδοσφαίρου
Τόπος καταγωγής: Καρπενήσι
Τόπος διαμονής: Καρπενήσι
ΕΠ. Τί σας ενέπνευσε να επιλέξετε τον τομέα της Ειδικής Φυσικής Αγωγής;
ΚΜ. Καταγράφοντας αναρίθμητες ώρες μέσα στα γήπεδα ως μαθήτρια, ήταν μονόδρομος για μένα να σπουδάσω Καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής. Η μεγάλη έκπληξη ήταν βέβαια, που επέλεξα ως κύρια ειδικότητα την ειδική αγωγή. Δεν είχα κάποια προηγούμενη εμπειρία με άτομα με αναπηρία, όμως όταν μας μίλησε, ως φοιτητές, η υπεύθυνη καθηγήτρια του συγκεκριμένου μαθήματος το ένιωσα κάλεσμα από το Θεό. Όταν μάλιστα πήγαμε πρώτη επίσκεψη στο ειδικό σχολείο και ήρθε και με αγκάλιασε ο Χρηστάκης, ένας γλυκύτατος 6χρονος μαθητής με Σύνδρομο Down, ήμουν σίγουρη τόσο για την επιλογή μου όσο και για το μέγεθος της πρόκλησης που θα αντιμετώπιζα.
ΕΠ. Μέχρι πρότινος, και για 17 χρόνια, εργαζόσασταν ως Διευθύντρια και Γυμνάστρια στο ΚΔΑΠ ΜΕΑ «Ανεμώνη» του Δήμου Καρπενησίου. Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε;
ΚΜ. Στα 17 χρόνια εργασίας στη δομή και μάλιστα από την έναρξη λειτουργίας της, χρειάστηκε να αντιμετωπίσω αρκετές προκλήσεις σε πολλά επίπεδα, όμως είναι σημαντικό να τονίσω ότι σε μεγάλο βαθμό δεν τις αντιμετώπισα μόνη μου, αλλά με το υπόλοιπο προσωπικό. Πρωτίστως, έπρεπε να αναλάβουμε την ευθύνη συμμετοχής παιδιών/ατόμων με διαφορετικές αναπηρίες και ηλικίες στη δομή. Ορισμένα άτομα δεν ήταν κοινωνικοποιημένα και δεν είχαν ενταχθεί σε ομάδες με κάποιον τρόπο ή να έχουν παρακολουθήσει κάποια σχολική τάξη στο παρελθόν, συνεπώς υπήρχε ένα ανομοιογενές περιβάλλον όπου τα παιδιά έπρεπε να παρακολουθήσουν πλήρες ωράριο, ταυτόχρονα να περνάνε δημιουργικά το χρόνο τους, να συνυπάρχουν με άγνωστα άτομα και σε κάποιο βαθμό να συνεργαστούν. Αφού πετύχαμε αυτόν τον στόχο αρχίσαμε να θέτουμε άλλους σε σχέση με τις δραστηριότητες, τις εξωτερικές δράσεις και τις εκδηλώσεις. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στη συμμετοχή μας για οχτώ συνεχόμενα έτη σε κατασκηνωτικό πρόγραμμα. Η ευθύνη που αναλάμβανα ως συντονίστρια και υπεύθυνη δομής ήταν ανυπολόγιστη. Το προσωπικό συμμετείχαμε ως συνοδοί σε διαφορετικά άτομα με όποιες δυσκολίες είχαν, για δέκα μέρες μακριά από τις οικογένειές τους και να τα επιστρέψουμε σώα και ασφαλή στα σπίτια τους∙ αυτό ναι, ήταν τεράστιο επίτευγμα –φανταστείτε ότι κάποια από τα άτομα αυτά δεν είχαν φύγει ποτέ από το Καρπενήσι και δεν είχαν δει ποτέ θάλασσα– και κάθε χρονιά μάς δημιουργούσε το ίδιο άγχος.
ΕΠ. Έπειτα από τόσα χρόνια προσφοράς, φαίνεται περίεργο που παραιτηθήκατε. Θα θέλατε να μας πείτε το λόγο;
ΚΜ. Η παραίτησή μου από τη δομή ίσως ήταν μια από τις δυσκολότερες αποφάσεις στη ζωή μου. Η ενασχόλησή μου με τα παιδιά με αναπηρία με γεμίζει. Είναι ευλογία πραγματική να συνδυάζεις το αντικείμενο των σπουδών σου, την αγάπη σου γι’ αυτό και ταυτόχρονα να αμείβεσαι. Η εργασιακή σχέση ομηρίας των διαδοχικών συμβάσεων όμως, που υπάρχει για τους εργαζόμενους σε ΚΔΑΠ/ΚΔΑΠ ΜΕΑ, είναι ψυχοφθόρα. Όταν κάποιος έχει οικογενειακές υποχρεώσεις φτάνει σε ένα σημείο που πρέπει να βάλει τα «πρέπει» πάνω από τα «θέλω». Σε αυτό το σταυροδρόμι έφτασα πριν από κάποιο διάστημα η ίδια με αποτέλεσμα να συμμετάσχω σε μια προκήρυξη του ΑΣΕΠ για μια μόνιμη θέση και πλέον βρίσκομαι ως Διοικητικός Οικονομικός Υπάλληλος στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του νομού μας.
ΕΠ. Πώς θεωρείτε ότι μπορεί ο αθλητισμός να βοηθήσει τα άτομα με αναπηρία;
ΚΜ. Η ενασχόληση με τον αθλητισμό δεν είναι απλώς μια διέξοδος για τα άτομα με αναπηρία∙ είναι μια πνοή ζωής! Πέρα από την ευρωστία, τη σωματική υγεία και τη διατήρηση της φυσικής κατάστασης σε ένα καλό επίπεδο, αποκομίζει κάποιος πολλά και πολύπλευρα οφέλη, τα οποία όμως ξεκάθαρα χρειάζονται μια ολόκληρη συνέντευξη για να αναλυθούν. Θα αναφερθώ μόνο στο πιο ουσιώδες κατά την προσωπική μου εκτίμηση. Τα άτομα με κινητική αναπηρία, στο φάσμα του αυτισμού, με νοητική αναπηρία, με τύφλωση κ.τ.ό. συναντούν πολλούς περιορισμούς στη ζωή τους. Αυτοί οι περιορισμοί πηγάζουν είτε από τη δυσκολία τους, είτε από τη δυσκαμψία της κοινωνίας να προσαρμοστεί στις ιδιαιτερότητές τους. Ο αθλητισμός «υπερπηδάει» τα εμπόδια και δίνει τη δυνατότητα στα άτομα με αναπηρία να βιώνουν επιτυχίες και μέσα από τα επιτεύγματά τους να τονίζεται η αυτοπεποίθησή τους, επηρεάζοντας όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς τους, με αποτέλεσμα να βελτιώνεται η ποιότητα ζωής τους.
ΕΠ. Στα μαθητικά και φοιτητικά σας χρόνια ασχοληθήκατε με τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό. Τι αποκομίσατε από αυτό;
ΚΜ. Ο πρωταθλητισμός, και εν γένει ο αθλητισμός, είναι στάση ζωής. Όταν αγωνίζεσαι κάτω από στρεσογόνες καταστάσεις επιδιώκοντας να φέρεις ένα αποτέλεσμα για το οποίο προπονείσαι καιρό, αυτόματα προετοιμάζεις τον εαυτό σου ώστε, οποιαδήποτε δύσκολη στιγμή προκύπτει, να την αντιμετωπίσεις με ψυχραιμία. Η προπόνηση, κυρίως στα ατομικά αγωνίσματα, είναι στιγμές που πρέπει να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου. Οι αγώνες δε, είναι στιγμές που πρέπει να τον ξεπεράσεις! Οι δρόμοι μεγάλων αποστάσεων, όπου συμμετείχα, είναι άθλημα που έχει ένα ανεκτίμητο κέρδος‧ ακούς την ανάσα του συναθλητή σου, συγχρονίζεσαι με τον βηματισμό του και -ειδικά στον μαραθώνιο- αντλείς δύναμη από αυτόν με τον ίδιο τρόπο που τον εμψυχώνεις, με τη σειρά σου, όταν φτάσει στο «νεκρό σημείο».
ΕΠ. Το 2010 γίνατε διεθνής διαιτητής στον χώρο του ποδοσφαίρου (μία στις τέσσερις γυναίκες που υπήρχαν συνολικά στην Ελλάδα). Ποιες είναι οι σκέψεις σας σχετικά με την εξέλιξη της γυναικείας παρουσίας στον χώρο της διαιτησίας;
ΚΜ. Όπως σε όλους τους χώρους, έτσι και στη διαιτησία ποδοσφαίρου πρέπει οι γυναίκες να έχουν ίση μεταχείριση με τους άνδρες. Από τη στιγμή που οι γραπτές εξετάσεις και τα όρια στα αθλήματα είναι ίδια και για τους άνδρες και τις γυναίκες, δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε για διαφορετική αντιμετώπιση. Την τελευταία δεκαετία διαπιστώνουμε ότι υπάρχει μια άνοδος στη γυναικεία παρουσία μέσα στα γήπεδα, με ένα πρόσφατο παράδειγμα την επιλογή της Γαλλίδας Stephanie Frappart να σφυρίξει τον Τελικό Κυπέλλου Ελλάδας μεταξύ Άρη και Παναθηναϊκού τον περασμένο Μάιο. Όσον αφορά στην ελληνική διαιτησία, υπάρχει μια αύξηση στον αριθμό των γυναικών που επιλέγονται στους πίνακες και που ορίζονται σε παιχνίδια. Όταν δίνονται ίσες ευκαιρίες, οι γυναίκες τις αξιοποιούν.
