Όνομα: Ρωξάνη Βασιλική Καρφή
Ιδιότητα: Ηθοποιός
Τόπος καταγωγής: Καρπενήσι
Τόπος διαμονής: Αθήνα
ΕΠ. Τί σας ώθησε στο να ασχοληθείτε με την υποκριτική;
ΡΚ. Σαν παιδί μιλούσα λίγο, αλλά παρατηρούσα πολύ. Παρατηρούσα κυρίως τους ανθρώπους γύρω μου, τις εκφράσεις τους, τον τρόπο ομιλίας τους , προσπαθώντας να τους ‘μιμηθώ’, είτε εμφανισιακά, στο στυλ, στο ντύσιμο κλπ., είτε στο ηχόχρωμα της φωνής τους. Από μικρή, με γοήτευε η ιδέα του να γίνεσαι ‘ο άλλος’. Να αποκτάς μια καινούργια υπόσταση, να βλέπεις αλλιώς, να νιώθεις αλλιώς, να αντιδράς αλλιώς. Αλλά να είσαι εσύ. Να φιλοξενείς μέσα σου ανθρώπους και ιδέες που υπήρξαν στην πραγματικότητα ή στη φαντασία κάποιας πραγματικότητας. Αυτή η διαδικασία μου έδινε μια απίστευτη ελευθερία να είμαι και να υπάρχω όπως θέλω και χωρίς περιορισμούς.Συμμετείχα σε παραστάσεις του σχολείου μου και αργότερα, κατά τις πρώτες σπουδές μου στη φιλολογία, είχα ενταχθεί σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου μου. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα έγιναν από μόνα τους. Έδωσα σε δραματικές σχολές, μπήκα στη σχολή θεάτρου 10Θ, απ’ όπου και αποφοίτησα το καλοκαίρι που μας πέρασε, και τώρα εργάζομαι ως ηθοποιός.
ΕΠ. Αν έπρεπε να επιλέξετε μια στιγμή στην μέχρι τώρα καλλιτεχνική σας πορεία, ποιά θα επιλέγατε;
ΡΚ. Μια στιγμή που μου χάρισε πολλά όμορφα συναισθήματα στη μέχρι τώρα μικρή μου καλλιτεχνική πορεία ήταν, όταν έπαιξα στο αρχαίο θέατρο της Μίεζας, σε ένα επιβλητικό τοπίο φύσης τόσο ξένο, και τόσο οικείο ταυτόχρονα.Δεν είναι μόνο το τοπίο που εντυπωσιάζει, αλλά και η αίσθηση ότι πατάς στα ίδια μέρη όπου κάποτε ζωντάνευε η αρχαία τραγωδία, προσφέροντας ένα παντοτινό μάθημα για τη δύναμη και τη διαχρονικότητα του θεάτρου.
ΕΠ. Υπάρχει κάποιος άνθρωπος στον χώρο που θαυμάζετε και έχετε ως πρότυπό σας;
ΡΚ. Ένα σπουδαίο πρότυπο για μένα είναι η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Κάθε ερμηνεία της είναι μια μεγάλη πηγή έμπνευσης και ένα τεράστιο μάθημα υποκριτικής.
ΕΠ. Εκτός από τις σπουδές στην υποκριτική, στην «Ανώτερη Δραματική Σχολή Θεάτρου ΙΟΘ» έχετε πραγματοποιήσει και σπουδές στην Κλασική Φιλολογία, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Θεωρείτε ότι η γνώση της Ελληνικής γλώσσας είναι ένα εργαλείο για τον ηθοποιό;
ΡΚ. Φυσικά. Η γλώσσα είναι ένα από τα βασικότερα όπλα για τον ηθοποιό. Τα κείμενα είναι γεμάτα κρυμμένους θησαυρούς-λέξεις, που σε καλούν να τα αποκωδικοποιήσεις, να τα κατανοήσεις σε βάθος, και να τα ‘ζωντανέψεις’ μέσω της υποκριτικής. Η βαθύτερη κατανόηση της γλώσσας επιτρέπει στον ηθοποιό να αποδώσει με μεγαλύτερη ακρίβεια την αίσθηση και τον ήχο της κάθε λέξης, αλλά και να αναλύσει και αποδώσει καλύτερα το χαρακτήρα που υποδύεται. Με αυτό τον τρόπο, φτάνει πιο κοντά σε μια ‘αλήθεια’ που γεννά στο θεατή εικόνες, συναισθήματα, αναμνήσεις που τον κάνουν να ταυτιστεί και να αναγνωρίσει κομμάτια του εαυτού του πάνω στη σκηνή.
ΕΠ. Αν μπορούσατε να παίξετε οποιονδήποτε ρόλο, ποιον θα διαλέγατε και γιατί;
ΡΚ. Κάθε ρόλος είναι και μια καινούργια πρόκληση. Μου αρέσουν πάρα πολλοί ρόλοι, σε σημείο που δεν μπορώ να διαλέξω κάποιον συγκεκριμένο γιατί νιώθω ότι αδικώ κάποιον άλλο. Ωστόσο με ενδιαφέρουν ρόλοι από καθημερινούς ανθρώπους, απλούς, που βιώνουν την ωμότητα της ζωής, τα αδιέξοδα, τις αντιφάσεις και πασχίζουν να ‘τα βγάλουν πέρα’. Άνθρωποι βουτηγμένοι σε μια ζωή από την οποία θέλουν να ξεφύγουν, με τραύματα που κρύβουν κάτω απ’ το χαλί. Ο ρόλος του ηθοποιού είναι να τραβάει αυτό το χάλι και να ξεσκεπάζει κάθε ανθρώπινη αδυναμία στη σκηνή ή στη μεγάλη οθόνη. Σίγουρα θα ήθελα να έρθω σε επαφή με κάποιο χαρακτήρα από τα θεατρικά έργα της Λούλας Αναγνωστάκη, ή κινηματογραφικά, με κάποιο χαρακτήρα από τα έργα του Γιάννη Οικονομίδη.
ΕΠ. Η αβεβαιότητα του επαγγέλματος του ηθοποιού θα αποτελούσε για εσας ανασταλτικό παράγοντα για να προχωρήσετε στον χώρο;
ΡΚ. Σίγουρα το να μην ξέρεις τι σου ξημερώνει δεν προσφέρει ασφάλεια, πόσο μάλλον όταν θέλεις να βιοπορίζεσαι από ένα καλλιτεχνικό επάγγελμα. Παρά την αβεβαιότητα που μπορεί να συνοδεύει το επαγγελματικό πεδίο του ηθοποιού, πιστεύω ότι το ΠΑΘΟΣ για την τέχνη μπορεί να ξεπεράσει οποιοδήποτε εμπόδιο. Αν και η αστάθεια είναι μέρος του παιχνιδιού, το να κάνεις αυτό που αγαπάς και να έχεις την ευκαιρία να εκφραστείς είναι ανεκτίμητο. Για μένα, η προοπτική να ζω την τέχνη και να μαθαίνω από κάθε εμπειρία θα μπορούσε να ξεπεράσει κάθε φόβο ή αβεβαιότητα. Όπως λένε άλλωστε, ‘Όπου υπάρχει πάθος, υπάρχει και δρόμος’.
ΕΠ. Πιστεύετε πως η τέχνη έχει την δύναμη να φέρει αλλαγές στην κοινωνία και να την επηρεάσει θετικά;
ΡΚ. Ναι, πιστεύω πως η τέχνη μπορεί να φέρει την αλλαγή προς το καλύτερο, αφού έχει τη δύναμη να αγγίζει βαθιά τις ψυχές των ανθρώπων και να λειτουργεί ως κοινωνικός καθρέφτης, χωρίς ωστόσο να επιβάλλει απόψεις.Έχει τη δυνατότητα να θέσει στο θεατή κάποια ερωτηματικά, που θα ανοίξουν το δρόμο για μια ουσιαστική αναζήτηση ως προς το ποιός είναι και πού ανήκει. Είναι σημαντικό να φεύγεις από μια αίθουσα κινηματογράφου, από μια θεατρική σκηνή ή από μια έκθεση ζωγραφικής προβληματισμένος/η. Μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς άβολα ή και να σε θυμώσει αυτό που είδες ή άκουσες. Μπορεί να σε φέρει αντιμέτωπο με τη δράση που έχεις ή δεν έχεις ως πολίτης, ως πατέρας, ως μητέρα, και γενικότερα ως κοινωνικός ρόλος. Η τέχνη δεν οφείλει να μας χαϊδεύει τα αυτιά. Αλλά ούτε και να μας σηκώνει το δάχτυλο.
