Όνομα: Αντιγόνη Παπαγεωργίου
Ιδιότητα: Φιλόλογος, Ειδική Παιδαγωγός, συγγραφέας
Τόπος καταγωγής: Καλεσμένο Ευρυτανίας
Τόπος διαμονής: Αθήνα
Η νεαρή συγγραφέας και φιλόλογος Αντιγόνη Παπαγεωργίου, στη στήλη του Ευρυτάνα της εβδομάδας, λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του πρώτου της βιβλίου.
ΕΠ. Έχετε σπουδάσει κλασική φιλολογία και έχετε εργαστεί και ως καθηγήτρια στη ‘Ββάθμια εκπαίδευση. Πείτε μας λίγα λόγια για την εμπειρία σας εκεί.
ΑΠ. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μόνο αυτό το επάγγελμα ήθελα να κάνω. Το να γίνω φιλόλογος ήταν μονόδρομος. Ήδη από το δεύτερο εξάμηνο της σχολής μου είχα ξεκινήσει τα ιδιαίτερα μαθήματα, στη συνέχεια έκανα το μεταπτυχιακό μου στην ειδική αγωγή και εργάστηκα για κάποιο διάστημα σε τμήμα ένταξης. Είναι δύσκολο αλλά και υπέροχο να δουλεύεις με παιδιά, σε γεμίζουν ενέργεια, κάθε μέρα σου δίνουν μαθήματα ζωής και σε «αναγκάζουν» να αντικρίζεις κι εσύ τον κόσμο με αθωότητα και ρομαντικό. Από το 2021 έχω τη δική μου επιχείρηση και παρέχω ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά γυμνασίου και λυκείου, με ή χωρίς μαθησιακές δυσκολίες. Είναι ένας χώρος οικείος και ανοιχτός σε όλους. Εξάλλου οι μαθητές μου το ξέρουν καλά, πως η διαφορετικότητά μας είναι η δύναμή μας!
ΕΠ. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την συγγραφή;
ΑΠ. Η αλήθεια είναι πως γράφω από πάντα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήδη από το δημοτικό συνέθετα δειλά δειλά τα πρώτα μου ποιηματάκια. Όμως, μετά από έναν επώδυνο χωρισμό, άρχισα να γράφω πιο συστηματικά. Ήταν αδύνατον να διαχειριστώ το συναίσθημά μου, οπότε το γράψιμο έγινε για εμένα το προσωπικό μου «καταφύγιο». Παρότι από μικρή έχω λάβει πολλή αγάπη, μεγαλώνοντας ήμουν λίγο δυσλειτουργική στην έκφραση του συναισθήματος. Δεν μου άρεσαν τα χάδια, τα φιλιά, τα βαρύγδουπα λόγια, οπότε το να γράφω αυτά που σκέφτομαι και νιώθω ήταν ο δικός μου τρόπος έκφρασης. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως ο κάθε άνθρωπος εκφράζει την αγάπη του με έναν διαφορετικό τρόπο. Για παράδειγμα, η γιαγιά μου κρύβει όλη της την αγάπη σε ένα φρεσκομαγειρεμένο φαγητό.
ΕΠ. Πείτε μας λίγα λόγια για το πρώτο σας βιβλίο, «Το παιδί του έρωτα»
ΑΠ. «Το παιδί του Έρωτα» δεν είναι τίποτε άλλο από μία κοπέλα που βιώνει τον απόλυτο έρωτα μέσα από μία μακροχρόνια σχέση. Μία σχέση όμως που έληξε άδοξα, που της άφησε βαθιές πληγές. Από μικρή κουβαλούσε στις πλάτες της τον βαρύ τίτλο που της είχε δώσει η μητέρα της. «Εσύ μωρό μου είσαι το παιδί του έρωτα», έτσι της έλεγε κι αυτή πάλευε σε όλη της τη ζωή να δικαιώσει τον τίτλο της. Αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ, όμως κανένας έρωτας δεν κατάφερε να ξεπεράσει εκείνον, τον πρώτο έρωτα. Ως μία σύγχρονη κοπέλα μιλά, εκτός από τον έρωτα, για τον χωρισμό, τον φόβο, τη μοναξιά, την εγκατάλειψη, τη φιλία, τις ανθρώπινες σχέσεις. Ως μάρτυρας όμως της σύγχρονης εποχής μιλά για τον κορωνοϊό, τα Τέμπη και την έμφυλη βία. Είναι ένα βιβλίο που πιστεύω πως μιλάει στην καρδιά του αναγνώστη και ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί και να βρει κάτι από τον εαυτό του μέσα στις σελίδες του. Όλοι έχουμε ερωτευτεί, αγαπήσει, απογοητευτεί, πονέσει και θρηνήσει μετά από έναν χωρισμό. Όπως έλεγε και ο σπουδαίος καθηγητής, Λιαντίνης, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο απόλυτα μοναδικές εμπειρίες και έξω από αυτές πρωτόγονο δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
ΕΠ. Τι είναι αυτό που θα θέλατε να κρατήσει ο αναγνώστης διαβάζοντας το βιβλίο σας;
ΑΠ. Αν θέλω να κρατήσουν κάτι οι αναγνώστες από αυτό το βιβλίο είναι πως τα χρόνια που μας έχουν δωριστεί για να ζήσουμε σε αυτόν τον κόσμο, έχουν νόημα μόνο όταν αγαπάμε και αγαπιόμαστε ανιδιοτελώς. Στην αγάπη δεν χωρούν ανταλλάγματα. Όταν πληρώνεις με ψυχή, τα ρέστα τα χαρίζεις! Ας κατανοήσουμε τους ανθρώπους και ας τους συγχωρήσουμε, γιατί η συγχώρεση είναι μεγάλη αρετή και απόλυτα λυτρωτική. Ας πούμε λοιπόν όλα τα σ’ αγαπώ και όλες τις συγγνώμες που χρωστάτε, γιατί ο σπουδαίος Ελύτης ήξερε τι έλεγε, «δεύτερη ζωή δεν έχει».
ΕΠ. Πόσο εύκολο είναι για κάποιον που έχει ταλέντο στην συγγραφή να καταφέρει να εκδόσει κάποιο έργο του;
ΑΠ. Στη δική μου περίπτωση ήταν απροσδόκητα εύκολο! Έστειλα απλώς το έργο μου στον εκδοτικό οίκο «Διάνοια», απέσπασε θετικές κριτικές από την ομάδα αξιολόγησης και μετά όλα πήραν τον δρόμο τους. Προφανώς διάβασαν κάτι αξιόλογο, όμως πέρα από αυτό πίστεψαν στο έργο μου και έδωσαν χώρο σε μία νέα πένα. Φυσικά και δεν πίστευα ποτέ στη ζωή μου πως θα έρθει η στιγμή να εκδοθεί ένα βιβλίο με το όνομά μου, παρόλα αυτά συνέβη. Δεν είναι λοιπόν άπιαστο όνειρο.
ΕΠ. Τί θα συμβουλεύατε κάποιον που θα ήθελε να ασχοληθεί με την συγγραφή επαγγελματικά;
ΑΠ. Θα τον συμβούλευα να έχει πίστη στη γραφή του και τόλμη. Νομίζω πως όταν κάποιος καταθέτει στο χαρτί την αλήθεια του, αυτή βρίσκει πάντα τρόπο να αγγίζει κι άλλες ψυχές. Βέβαια, χρειάζεται και τόλμη, γιατί το να εκθέτεις τις σκέψεις σου στο ευρύ κοινό σε κάνει να νιώθεις συναισθηματικά γυμνός, αλλά και απόλυτα απελευθερωμένος. Σε μία ανάλγητη εποχή που οι άνθρωποι αποσυνδέονται από το συναίσθημά τους για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα, είναι υπέροχο να υπάρχουν ακόμα αυτές οι ρομαντικές ψυχές που επιλέγουν να βιώνουν τα συναισθήματά τους και όχι να τα εξηγούν. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε πως το γράψιμο ξεκινά ως προσωπική ψυχοθεραπεία και καταλήγει να θεραπεύει κι άλλους ανθρώπους και αυτό είναι το μαγικό που πετυχαίνει η τέχνη της συγγραφής.
