‘‘Όταν εμένα μου λένε για αγαθοεργίες, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτή η ιστορία, για τον φίλο μας τον Αλί από το Μπαγκλαντές που πουλάει τριαντάφυλλα στη Φωκίωνος. Ερχόταν αρκετές φορές τα βράδια και κάποιος από εμάς του έδινε ένα 20άρικο, παίρναμε τα τριαντάφυλλα, το παίζαμε και εμείς λίγο μάγκες και λίγο large. Κάποια στιγμή εγώ αράζω μόνος μου στο μπαρ και βλέπω τον Αλί να μπαίνει και του κάνω ένα νόημα να μην έρθει, δεν έχω τίποτα να του δώσω, τα έλεγα με την πάρτη μου και με τα σκοτάδια μου. Ο Αλί κοντοστάθηκε και θέλοντας και μη πιάνουμε την κουβέντα, μισή ώρα με τον Αλί.
Την επόμενη φορά που ξαναεμφανίστηκε πάλι ήμουν μόνος μου και από τις τύψεις που δεν του είχα δώσει την προηγούμενη φορά, βγάζω ένα 20άρικο για να του δώσω και μου λέει “Δε θέλω φίλε. Αν μπορούμε να κουβεντιάσουμε, λέει, πάλι σαν την άλλη φορά”. Ήθελε μια κουβέντα. Και μέσα σε όλα μου είπε ότι μέσα σε τέσσερα χρόνια δεν έχει μιλήσει με άνθρωπο εδώ στην Ελλάδα, δεν έχει πιει ένα καφέ με τα σπαστά ελληνικά που μιλάει.
Δεν ήταν ευτυχισμένος με το 20άρικο που του έδινα τόσο καιρό. Ήταν ευτυχισμένος με την κουβέντα που είχε μαζί μου. Να μην στα πολυλογώ, τον Αλί τον έχουν δει φίλοι μου, να με βλέπει τα παιχνίδια μου πίσω από την τζαμαρία σε προποτζίδικο γιατί λέει “είναι ο φίλος μου ο Νίκος”.
Υπάρχουν πολλοί σαν τον Αλί εκεί έξω, υπάρχουν πολλοί μαλάκες σαν και εμένα νόμιζαν ότι ένα 20άρικο τον ευχαριστούσε. Τουλάχιστον τώρα ξέρει ο Αλί οτι έχει τον Νίκο, έχει τους φίλους του και κανείς δεν θα αφήσει να πειράξουν τον Αλί για τα φασιστικά ή ρατσιστικά ένστικτα, η ό,τι σκατά κουβαλάει’’
Ο φίλος μου ο Νίκος, που έχει έναν φίλο, τον Αλί και έτσι ο Αλί είναι και δικός μου φίλος…
Για άλλη μια φορά ο μπασκετμπολίστας Νίκος Παππάς με τη συγκινητική, προσωπική ιστορία που αφηγήθηκε, μας έβαλε μπροστά από τον καθρέφτη μας, για να κοιτάξουμε τον εαυτό μας κατάματα. Γιατί ανθρωπισμός δεν υπάρχει όταν βλέπεις κάποιον από πιο ψηλά, ούτε σαν ‘εξωτερικό σώμα’. Γιατί αν υπάρχει, δεν ξεκινάει με προσχηματικές καλοσύνες, ούτε με το ‘εγώ έκανα το χρέος μου’, ούτε σαν υποχρέωση, σαν αυτή που έχουν οι καθωσπρέπει κυρίες που θρονιάζονται μόνιμα στα γραφεία της Πρόνοιας (βεβαίως, βεβαίως…).
Ο ανθρωπισμός είναι ο καθρέφτης μας, και όταν κοιτάμε έναν άνθρωπο και του μιλάμε, όποιος κι αν είναι… κοιτάμε και μιλάμε στον εαυτό μας.