Ο παλιός νοικοκύρης, αλλά και οι άνθρωποι της σήμερον, με μεταφυσικούς μεθόδους αντιμετώπιζαν τους μεταφυσικούς εχθρούς που ενέσκηπταν στο βιός του. Αυτοί απέρρεαν από τη βοή και την οργή των μισούντων αυτόν και από το κακό μάτι των σημαδεμένων από το δαίμονα.
Ο νοικοκύρης στην αντιμετώπιση των φυσικών εχθρών με φυσικό τρόπο αναδεικνυόταν ένας πανέξυπνος ήρωας, όταν όμως προσπαθούσε να αντιμετωπίσει φανταστικούς ή πραγματικούς εχθρούς με μεταφυσικό τρόπο μετατρεπόταν σ΄ έναν θλιβερό δεισιδαίμονα, που έντυνε το ποίημα των αγρών του με κάθε λογής αηδία ή μετερχόταν διάφορες μωρίες.
Τα υλικά πράγματα που μπορούσαν να διώξουν τους μεταφυσικούς κινδύνους ήταν:
Το κάρακλο
Το μουλαρίσιο κάρακλο ήταν το καλύτερο, το επιβλητικότερο και το ιστορικότερο. Μ΄ ένα αντίστοιχο ο Σαμψών κατατρόπωσε τους άγριους Φιλισταίους. Το κάρακλο της έκθεσης είναι προϊόν εκτέλεσης, κάποιου γερασμένου μουλαριού. Οι τρύπες από τις δραμιάρες στο κούτελο του, είναι το πειστήριο του εγκλήματος της ζωοκτονίας ή της ευθανασίας του. Το μουλάρι παλιά –ίσως ως γνήσιος εθνικόφρων- ήταν καταγεγραμμένο στις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων και ως εκ τούτου πράξεις σαν τις παραπάνω ήταν –και ίσως είναι ακόμα- έγκλημα κατά της πατρίδας.
Η σκορδοπλεξάνα
Η σκορδοπλεξάνα ήταν προτιμητέα άνευ σκόρδων, διότι έτσι και την άμετρο σκορδοφαγία του νοικοκύρη θεράπευε και το «δαιμόνιο» έστελνε σε φαράγγια σκοτεινά, εκεί που «δε λαλεί ο κόκορας κότα δεν κακαριέται, κουλούρα μικρού παιδιού δεν ψένεται κ.λπ.» όπως μας πληροφορεί το ανάλογο ξόρκι.
Λοιπά
Όσο η αντιβασκανική μανία του νοικοκύρη ήταν μεγάλη και το δεισιδαιμονικό του σκοτάδι βαθύ, κάθε λογής αηδία ήταν αβασκαντήρι. Γέμιζε τους φράχτες με τσόφλια αυγών, καβούκια χελωνών, παλιοτσάρουχα, κουρέλια, σκουπίδια και άλλες σιχασιές. Στο τέλος του έλυσαν τα χέρια τα διάφορα πολύχρωμα πλαστικά, που εκδίωξαν οριστικά το κακό μάτι, γιατί τώρα πια δεν υπάρχει τίποτα να δει και να βασκάνει.
ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΕΣΜΟΙ
Υπήρχαν φυσικοί αγροζημιωτές που ο αγρότης δεν μπορούσε να τους αντιμετωπίσει με φυσικό τρόπο και αναγκαζόταν να χρησιμοποιήσει καταδέσμους και εξορκισμούς. Τα μυρμήγκια λ.χ. οι Βυζαντινοί τα αντιμετώπιζαν με τον μεταφυσικό κατάδεσμο λέγοντας: «του μη κουβαλείν τον καρπόν του δούλου του Θεού τάδε». Επίσης για να καταπολεμήσουν τη μάστιγα των ποντικών –και των αρουραίων- έγραφαν σε μια πινακίδα τον παρακάτω εξορκισμό: «Εξορκίζω μυς τους ενταύθα καταλαμβανόμενους μη με αδικήσετε…» και τον τοποθετούσαν στο χωράφι. Όμως τα ποντίκια, που δεν… γνώριζαν ανάγνωση, συνέχιζαν να «αδικούν» τον ιδιοκτήτη.