Ο… πτυούχος
Το κάθε εργαλείο όσο απλό κι αν είναι απαιτεί τη δεξιοτεχνία του. Το ίδιο συμβαίνει και με τους χωματουργούς του φτυαριού. Στο χωριό μου ο καλύτερος «φτυαράς», δηλαδή χειριστής αυτού, ήταν ο μπαρμαγιώργος ο Βελημπέος. Αυτόν είχα και γω ως πρότυπο στην εκμάθηση της πρωτότυπης αυτής τέχνης.
Το φτυάρι σχεδόν πάντα ζευγαρώνει με τον κασμά.
Πάλαι ποτέ, τελειόφοιτος του «Μικρού Πολυτεχνείου», όπως ήταν γνωστή η Σχολή Υπομηχανικών που φοιτούσα, καλοκαίρι Ιούλιο μήνα, τότε που τα κυνικά καύματα οργιά-ζουν και σκάει ο τζίτζηρας, ντάλα μεσημέρι βρέθηκα ζευγάρι με το Θανάση, ν΄ ανοίγουμε ένα χαντάκι. Αυτός έσκαβε και γω φτυάριζα. Η κατάσταση επιδεινώθηκε όταν πιο πέρα στον ίσκιο μας μπαστακώθηκε ο επιστάτης, ένα φασιστογούρουνο του κιαρατά. Η κατά-σταση ήταν δύσκολη, οπότε σε κάποια στιγμή ο ομοχάντακος Θανάσης, που ήταν εξπέρ στους σολικισμούς και τους βαρβαρισμούς μου λέει: «Εσένα τι σε νοιάζει όπου νάναι θα γίνεις… πτυούχος, αλλιά από μένα».
Το… σφυρότσαπο
Με το σκάψιμο οι παλιοί γεωργοί έσπαγαν τα κόκκαλά τους στη δουλειά, ώσπου ήρ-θαν τα τρακτέρ και τα λοιπά χωματουργικά μηχανήματα και τους έδιωξαν, μια και καλή όχι μόνο από τα χωράφια των κάμπων αλλά πρωτίστως και κυρίως από τα άγρια βουνά της φτώχειας και της τυράγνιας και περιήλθαν στα νύχια της χάρυβδης των μεγαλουπό-λεων.
Εν κατακλείδι ήθελα ν΄ αναφερθώ σε μια μεγάλη… ιστορική αδικία που έγινε σε βά-ρος του τσαπιού.
Οι κομμουνιστικές επαναστάσεις, όπως είναι πασίγνωστο, θέσπισαν ως σύμβολο της εργατο-αγροτικής συμμαχίας το σφυρί (για τους εργάτες) και το δρεπάνι (για τους αγρό-τες), προκαλώντας έτσι την πρώτη τους αδικία σε βάρος του τσαπιού. Το σύμβολο των κομμουνιστικών επαναστάσεων θα έπρεπε να είναι ένα… σφυρότσαπο, το οποίο δεν θα είχε μεν τις… προκλητικές καμπύλες του σφυροδρέπανου, θα ανταποκρινόταν όμως πληρέστερα στην ιστορική πραγματικότητα.
