Τραγουδάμε Δίχως Φόβο (Canción Sin Miedo)
Να τρέμει το κράτος, να κλείνουν οι δρόμοι
Να τρέμει όποιος χέρι τολμά και σηκώνει
Μας παίρνουν με βία, την ξεγνοιασιά
Μας φύτεψαν φόβο, μα φυτρώσαν φτερά
Και κάθε λεπτό σχεδόν κάθε μέρα
Θρηνούμε μια κόρη αδερφή και μητέρα
Μέσα σε μια νύχτα μας εξαφανίζουν
Συνένοχος είναι όποιος σιωπά, σα μας αφανίζουν
Για εκείνες τις νύχτες που γύριζα μόνη
Στη θέα μιας μορφής το αίμα μου να παγώνει
Για όλα τα χέρια που σφίγγουν κλειδιά
Γινόμαστε όλες μαζί μια γροθιά!
Δικαίωμα δεν έχεις στο σώμα μου επάνω,
Δε σου πέφτει λόγος πού πάω και τι κάνω
Δεν είναι αγάπη ο πόνος κι η βία
Όλες απαντάμε, αν αγγίξεις μία
Κι αν δε το κατάλαβες τούτοι οι στίχοι
Φωνάζουν πως βρίσκομαι εδώ από τύχη
Με οργή τραγουδάω, ακούστε με όλοι
Στο σπίτι αν δεν έρθω, κάψτε την πόλη
Με λένε Ανίσα, Καρολάιν και Ελένη
Με σκότωσε το σύστημα που τους ξεπλένει
Είμαι η Τζεβριέ, η Ζάκι, η Μαρία
Νεκταρία, Ανθή, Ζωή, Αδαμαντία
Στο όνομα μου γράψτε νέα ιστορία
Για εκείνες τις νύχτες που γύριζα μόνη
Στη θέα μιας μορφής το αίμα μου να παγώνει
Για όλα τα χέρια που σφίγγουν κλειδιά
Γινόμαστε όλες μαζί μια γροθιά!
Δικαίωμα δεν έχεις στο σώμα μου επάνω,
Δε σου πέφτει λόγος πού πάω και τι κάνω
Δεν είναι αγάπη ο πόνος κι η βία
Όλες απαντάμε, αν αγγίξεις μία
Στις 8 Μαρτίου του 2022 θηλυκότητες απάντησαν στο κάλεσμα της Ανοιχτής Ορχήστρας σε όλη την Ελλάδα και τραγούδησαν χωρίς φόβο την ελληνική απόδοση του φεμινιστικού «ύμνου» κατά της σεξουαλικής βίας και των γυναικοκτονιών “Canción sin Miedo” της Vivir Quintana. Η Quintana μεγάλωσε στο Μεξικό και σε μια συμβολική κίνηση, τραγούδησε και βιντεοσκόπησε το τραγούδι μαζί με μητέρες από την Οαχάκα του Μεξικού, των οποίων οι κόρες έπεσαν θύματα γυναικοκτονιών. Η ίδια, φίλη της οποίας είναι θύμα γυναικοκτονίας, το έγραψε για να μην ξεχαστούν οι τόσοι θάνατοι γυναικών από άντρες (συντρόφους και μη).
Τόσο στο πρωτότυπο όσο και στην ελληνική απόδοσή του το τραγούδι αναφέρει ονόματα δολοφονημένων γυναικών που συντάραξαν την ελληνική κοινωνία, αλλά και την παγκόσμια κοινή γνώμη, αφού ενδεικτικά μία γυναίκα κάθε έξι ώρες πεθαίνει από έναν άντρα στη Βραζιλία και οι γυναικοκτονίες ξεπέρασαν τις 120 στην Ιταλία το 2022.
Στην Ελλάδα ο απολογισμός είναι επίσης δραματικός, με την άγρια δολοφονία της 28χρονης Κυριακής την περασμένη εβδομάδα έξω από Αστυνομικό Τμήμα ενώ μιλούσε με το ‘100’ από πρώην σύντροφό της, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στην κοινωνία.
Το τραγούδι έγινε viral ξανά αυτές τις μέρες γιατί κάθε στίχος του είναι και μια μεγάλη αλήθεια για τη ζωή κάθε γυναίκας στη χώρα μας. Γιατί ακόμη κι αν δεν κακοποιείται μια γυναίκα από σύντροφό της, έχει πάντα μα πάντα το φόβο και την έγνοια της κακοποίησης, οποιασδήποτε μορφής.
Με έναν κόμπο στο στομάχι θυμάμαι το σφίξιμο των κλειδιών στο χέρι κάθε φορά που γύρναγα σπίτι μου στην Αθήνα. Με στεναχώρια τη μνήμη του πότε έφυγε η ξεγνοιασιά από το κορίτσι που ήμουν. Με αποστροφή για τα χυδαία βλέμματα κάποιων ανδρών σε μικρά κοριτσάκια, κοπελίτσες ή και αγοράκια ακόμη και στις μικρές μας κοινωνίες…
Συνένοχος όποιος σιωπά. Συνένοχοι όλοι που δεν καίμε την πόλη κάθε φορά που κάποιος τολμά να σηκώσει χέρι σε μια γυναίκα ή να την προσβάλλει με οποιονδήποτε τρόπο.
