Θάλαμος μελλοθανάτων, 8-5-1947, Λαμία
“Αγαπημένη μου Σωτηρία,
Σ’ αφήνω γειά μια για πάντα. Είμαστε μεγάλη παρέα. Με τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις βρεθήκαμε στη Νιάλα Αγράφων. Η απότομη πρωτοφανής χιονοθύελλα μας εδυσκόλεψε. Εγώ επί 24 ώρες έμεινα αναίσθητη και το ότι έζησα μέχρις εδώ τη ζωή μου, τη χρωστώ στον Βασίλη Φυτσιλή από την Σέκλιζα, ο οποίος για χατήρι μου κατεδικάσθη σε ισόβια δεσμά, χωρίς όμως και να ζήσω. Ύστερα από πολλά, ενώ καθόμεθα μέσα στις σκηνές μάς παρέλαβε ο στρατός. Από το ψύχος είχα πρηστεί. Μας πήγαν στα Άγραφα. Εν όλω είμεθα 30 κι εγώ 31. Μας κράτησαν τρεις μέρες για ένεση. Από ΄κει στο Μοναστηράκι. Το τι δοκιμάσαμε εκεί δεν λέγεται. Μας χτύπησαν και μου κόψαν τα μαλλιά μου, ολίγα πάντως. Στο Καρπενήσι, εκεί ήταν τα πολλά. Με πήγαν σε μπουντρούμι σκοτεινό και χωροφύλακες μαυροσκούφηδες με χτύπησαν απάνθρωπα με σιδεριές και με κρανιές. Μου σπάσαν δυο πλευρά και ακόμα το σώμα μου είναι κατάμαυρο. Μας φέρανε εδώ. Τελική απομόνωση. Τους εξευτελισμούς και τις ηθικές καταπιέσεις, όπου δοκιμάσαμε δεν λέγονται.
Στην 1η Μαΐου μας κοινοποίησαν την απόφαση ότι στις 3 περνάμε Στρατοδικείο. Γράμμα δεν μπορούμε να στείλουμε, διότι δεν έκανε όπως μας είπαν. Ήλθε ο πατέρας μου. Παρακολούθησε δυο ημέρες και μετά πήγε Αθήνα. Δεν με άφησαν διόλου να μιλήσω. Τώρα από χθες, 5 Μαΐου βγήκε η απόφαση με θανατική ποινή. Μας σκηνοθέτησαν πολλά, ιδία εμένα τόσα που δεν λέγονται. Εν τέλει μας χαρακτήρισαν ως στρατολόγους ηθικούς αυτουργούς. Τι να γίνει Σωτηρία μου αφού έτσι είναι ο κόσμος. Δεν έχω μπροστά μου παρά λίγα λεπτά ελπίζοντας ίσως από Αθήνα ο πατέρας μου να φανεί. Έπειτα πλέον φεύγω μια για πάντα χρυσή μου. Εσύ να εργαστείς στο σχολείο και να δώσεις στη νεολαία να πιστέψει τι είναι εκείνο που εμείς πεθαίνουμε περήφανοι για την Ελλάδα και πηγαίνουμε ψηλά με την συνείδησή μας καθαρή. Ως ενθύμιο δωρίζω το καρρέ στη Βασιλικούλα σου αφού άλλο δεν έχω. Στη μάνα μου να κάνεις κουράγιο και να της δώσεις σε παρακαλώ τα υπόλοιπα πράγματα για ανάμνηση. Δεν θέλω να με κλάψετε ούτε να με πενθείτε. Η θυσία μας που γίνεται θα γίνει φάρος που θα φωτίσει όλον τον κόσμο για μια καλύτερη ζωή. Σε όλο το δικό μας κόσμο σκόρπα τους ενθουσιώδεις χαιρετισμούς μας. Όπου πάμε και βρεθούμε θα συνεχίζουμε τη δουλειά μας, ώστε ερχόμενοι κάποτε και σείς να απολαύσουμε όλοι μαζί τα αγαθά εκείνα που εδώ καθόλου δεν βρέθηκαν. Σας αποχαιρετώ παντοτινά..!”
Γειά σας-γειά σας, Βαγγελίτσα”.
To παραπάνω γράμμα είναι το τελευταίο γράμμα λίγο πριν την εκτέλεση την 8-5-1947 στην Ξηριώτισσα Λαμίας, της ηρωϊκής δασκάλας Βαγγελίτσας Κουσιάντζα, από τον Παλαμά Καρδίτσας, μαχήτριας του Δ.Σ.Ε. Ήταν η ίδια που στις 12-4-1947 ακολουθώντας το Τάγμα του Δ.Σ. υπό τον Ταγματάρχη Σοφιανό, μαζί με άλλους κυνηγημένους άοπλους πολίτες συμμετείχε στο δραματικό “πέρασμα της Νιάλας” Αγράφων. Εκεί όπου ως γνωστόν, κάτω από φοβερή χιονοθύελλα στις 12-4-1947 (Μ. Σάββατο), αντιπαλεύοντας τα στοιχειά της φύσης, αντάρτες και κυβερνητικοί στρατιώτες διανυκτέρευσαν στις ίδιες σκηνές…Μια πρωτόγνωρη ανακωχή και συμφιλίωση (έστω και για λίγες ώρες) μέσα στη δίνη του βάρβαρου εμφύλιου..! (Το γράμμα είναι παρμένο από την αδημοσίευτη δικτατορική διατριβή, Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας Πάντειου Πανεπιστημίου, Βασιλικής Λάζου,2010).
Καλά και ειρηνικά Χριστούγεννα για όλους..!
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α-Συγγραφέας(k.boubouris@yahoo.gr)
