Ο Ρωσο-Ουκρανικός πόλεμος που καλά κρατεί πάνω από δυο χρόνια και η πρόσφατη συνεχιζόμενη καταστροφή με την αιματοχυσία στη Γάζα με τα παιδιά στο επίκεντρο, τα κινήματα ειρήνης όλο και αναζωπυρώνονται παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα. Για τα κινήματα ειρήνης στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο μέρος έχει να κάνει με τις πρώτες διεκδικήσεις μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, ενώ με την πάροδο του χρόνου, ξεπηδούσαν κι άλλα κινήματα, όπως το 114, το κίνημα για την Παιδεία, για την Κύπρο και τον πυρηνικό αφοπλισμό. Το ξέσπασμα αυτών των κινημάτων στην Ελλάδα σημαδεύτηκαν με εκτελέσεις και δολοφονίες των πρωτεργατών την κάθε φορά.
Στις 5 Μαρτίου 1951, τα χαράματα, εκτελείται στο Επταπύργιο Θεσσαλονίκης, ο 23χρονος αγωνιστής της ειρήνης Νίκος Νικηφορίδης. Συγκέντρωνε υπογραφές υπέρ της ειρήνης, κάτω από την ‘’Έκκληση της Στοκχόλμης’’, που ζητούσε να σταματήσει το κυνήγι των εξοπλισμών από της ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ. Μια διακήρυξη που είχε προκύψει από το παγκόσμιο συνέδριο ειρήνης στην πρωτεύουσα της Σουηδίας, με πρόεδρο τον Αϊνστάιν και μέλη του προεδρείου του τον Μπέρναντ Ράσσελ και νομπελίστες όπως το ζεύγος Ζολιό Κιουρί.
Την διακήρυξη είχαν υπογράψει περίπου 200.000.000 άτομα σε όλο τον κόσμο, ενώ υπογραφές συγκέντρωνε στην Αθήνα ανεμπόδιστα μια επιτροπή ειρήνης με επικεφαλής τον Κώστα Βάρναλη. Για τους ‘’ανθρωποφύλακες’’ όμως της Ασφάλειας Θεσσαλονίκης ο Νικηφορίδης, μαζί με πέντε μαθητές που συμμετείχαν στη συγκέντρωση των υπογραφών και άλλους εννέα που απλώς υπέγραφαν την ‘’Έκκληση της Στοκχόλμης’’ και κατ’ αυτούς ενεργούσαν βάσει ενός ‘’διεθνούς κομμουνιστικού σχεδίου που προέβλεπε με το πρόσχημα της φιλειρηνικής δραστηριότητος… σαμποτάζ και πολιτικάς δολοφονίας’’.
Αν και η σκευωρία αυτή κατέρρευσε παταγωδώς στη δίκη που ακολούθησε, το Έκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης επέβαλλε την ποινή του θανάτου στον Νίκο Νικηφορίδη, ισόβια δεσμά στους συγκατηγορούμενους του, Δούκα και Δαμιανίδη, και ποινές κάθειρξης από 4-16 χρόνια σε άλλους δέκα νεαρούς μαχητές της ειρήνης.
Παρά το διεθνές κύμα κατακραυγής, ο νεολαίος αγωνιστής της ειρήνης, θα εκτελεστεί το πρωί της 5ης Μαρτίου 1951 πίσω από το Γεντί Κουλέ.
Αργότερα, η δολοφονία του Βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη, πάλι στη Θεσσαλονίκη, στις 22 -5-1963 από τους Γκοτζαμάνηδες του δεξιού παρακρατικού μηχανισμού, μαζί με την εκτέλεση του πρωτοπόρου Νίκου Νικηφορίδη, σημάδεψαν την πολιτική και κοινωνική ιστορία του τόπου. Η τελευταία κραυγή του Νικηφορίδη ‘’πεθαίνω για την ειρήνη’’ και η ‘’πορεία Ειρήνης’’ του Γρηγόρη Λαμπράκη, αποκτούν μια επίσημη επικαιρότητα σήμερα με τους δυο πολέμους στη γειτονιά μας και με τον κλιμακούμενο ανταγωνισμό των εξοπλισμών. Η θυσία του Νίκου Νικηφορίδη και του Γρηγόρη Λαμπράκη ας γίνει αφετηρία για το ξαναζωντάνεμα του αντιπολεμικού κινήματος απέναντι στους πολεμοκάπηλους και τους εμπρηστές της ειρηνικής συμβίωσης των λαών. Δεν είναι ανάγκη η Ελλάδα να μετατραπεί σε ‘’προχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ στην Ανατολή’’. Ειρήνη και φιλειρηνικά κινήματα, βέβαια, χωρίς την κοινωνική δικαιοσύνη δεν μπορούν να υπάρξουν κι αυτό ας το έχουν υπ’ όψη τους οι ιθύνοντες!
