Ένας αρχαίος κινέζικος μύθος λέει ότι κάποιος μαθητής ρώτησε το δάσκαλό του:
”Ποια η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;”
Ο δάσκαλος, του απάντησε:
”Πολύ μικρή, αλλά ωστόσο με μεγάλες συνέπειες.
Έλα να σου δείξω την Κόλαση”.
Μπήκαν σε ένα δωμάτιο όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μία μεγάλη χύτρα με ρύζι.
Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι και καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή και έφτανε ως τη χύτρα.
Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα.
Η απελπισία τους ήταν φοβερή.
”Έλα” είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. ”Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο”.
Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο, υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα των ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως όλοι εκεί ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι.
”Δεν καταλαβαίνω” είπε ο μαθητής. Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια;”
”Δεν το κατάλαβες;” χαμογέλασε ο δάσκαλος.
”Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον”.
Θα έλεγε κανείς ότι ο κινέζικος μύθος είναι ‘κομμένος και ραμμένος’ στην ελληνική νοοτροπία, για εμάς που δεν γνωρίζουμε τη σημαίνει συνεργασία, αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά τον φθόνο, τη διχόνοια και τον ατομισμό. Οι ‘αδερφοφάδες’ και η ‘πεθαμένη κατσίκα του γείτονα’ είναι από την πρώτη μέρα του έθνους μας, η σταθερή πολιτική μας.
Γνωρίζουμε ότι αν συνεργαστούμε μπορούμε να κάνουμε θαύματα, αλλά το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν μπορούμε να συνεργαστούμε, αλλά ότι δεν θέλουμε να συνεργαστούμε. Τι κάνει όμως μια τόσο μικρή χώρα, ένα ‘εφηβικό’ έθνος, με αρκετούς εχθρούς και αβεβαιότητα σε όλα τα επίπεδα, να μην θέλει να προοδεύσει; Μήπως η ‘πείνα’ όσων δεν έχουμε και μας αξίζουν, μας κάνουν να στεκόμαστε πανικόβλητοι πάνω από την κατσαρόλα, και στο τέλος πάλι να μένουμε νηστικοί.
Μάλλον δεν έχουμε ‘πεινάσει’ αρκετά ακόμα, γιατί όταν έρθει αυτή η ώρα, κανείς μας δεν θα πεθάνει από την πείνα. Θα πρέπει να αφήσουμε την κοιλιά μας και να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας. Γιατί είχε δίκιο ο κινέζος δάσκαλος… Είναι πολύ μικρή η διαφορά μεταξύ της κόλασης και του παραδείσου. Είναι τόσο μικρή όσο μια απόφαση να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, αλλά το θέμα είναι το πόσο εύκολη είναι, γιατί τα κουτάλια δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν… πάντα μακριά θα είναι.
