Συγκλονίστηκα τις τελευταίες μέρες από δυο συνταρακτικές εικόνες που έδειξαν τα Μ.Μ.Ε από τον αδιανόητο πόλεμο στη Γάζα και στα πέριξ.
Η μια έδειχνε ένα κοριτσάκι με κλαμένα μάτια, που αποχωρούσε έντρομο από το γκρεμισμένο σπίτι του, κρατώντας στα χέρια του μόνο, ανάκατα σημειώσεις από το τελευταίο μάθημα στο σχολείο του. Η άλλη απεικόνιζε ένα άλλο 6χρονο κορίτσι, που κουβαλούσε στην αδύναμη πλάτη του, ξυπόλυτο, για μια ώρα την μικρότερη τραυματισμένη αδελφούλα του (έκανα και σχετική ανάρτηση της φρίκης με το σχόλιό μου στο διαδίκτυο για τούτα).
Εδώ κι ένα χρόνο χιλιάδες παιδιά έχουν σκοτωθεί και χιλιάδες έχουν τραυματιστεί από τις εχθροπραξίες στη Λωρίδα της Γάζας. Περισσότερο από 1,9 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί από την πατρίδα τους, μεταξύ αυτών και εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά. Τα υπόλοιπα δεν έχουν πρόσβαση σε νερό, τρόφιμα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Τι να σου κάνει και η UNICEF και άλλες ανθρωπιστικές οργανώσεις μέσα σε τούτο τον χαμό. Σχεδόν 40 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα στη Γάζα τον τελευταίο χρόνο, σύμφωνα με έγκυρες στατιστικές.
Σε όλους τους πολέμους τα παιδιά είναι εκείνα που υποφέρουν περισσότερο. Ακόμα και στον πόλεμο υπάρχουν κανόνες. Κανένα παιδί δεν πρέπει να στερείται βασικά αγαθά και να μην έχει πρόσβαση σε ανθρωπιστική βοήθεια. Κανένα παιδί δεν πρέπει να κρατείται όμηρος ή να χρησιμοποιείται με οποιοδήποτε τρόπο σε ένοπλες συγκρούσεις. Σύμφωνα με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, τα νοσοκομεία και τα σχολεία προστατεύονται από τους βομβαρδισμούς και δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για στρατιωτικούς σκοπούς. Ο βίαιος αυτός πόλεμος για τα παιδιά και τις πατρίδες τους θα επιβαρύνει τις επόμενες γενιές, αυτό είναι σίγουρο. Οι εχθροπραξίες πρέπει να σταματήσουν άμεσα, καθώς και η ασφαλής άνευ όρων απελευθέρωση όλων των απαχθέντων παιδιών και ο τερματισμός όλων των σοβαρών παραβιάσεων κατά όλων των παιδιών. Σεβασμός και προστασία των μη στρατιωτικών υποδομών, όπως καταφύγια, σχολεία, νοσοκομεία, με το πρόσχημα πως εκεί κρύβονται τρομοκράτες. Η UNICEF συνεχίζει να πιέζει τους παγκόσμιους ηγέτες σε κάθε ευκαιρία για ανθρωπιστική βοήθεια, αλλά δυστυχώς με πενιχρά αποτελέσματα.
Ο Νίκος Καζαντζάκης, που αποδήμησε νωρίς από κοντά μας, έγραφε, ‘’…αν έστω κι ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά…’’
Ένας άλλος σύγχρονος μέγας διανοούμενος, ο Αντώνης Σαμαράκης, φώναζε, ‘’…να φωνάξω θέλω δυνατά, ότι ο κοινωνικός αποκλεισμός, η φτώχεια, η πείνα, ο πόλεμος, η ανεργία και ο ρατσισμός, είναι έκφραση ολοκληρωτισμού, φασισμού. Γιατί όταν στερείς από τον άλλο τη δυνατότητα, να έχει απασχόληση, να βγάλει ένα κομμάτι ψωμί, τότε του στερείς το ίδιο δικαίωμα στην ίδια τη ζωή…’’. Εμείς τι άλλο να πούμε!
