Που είσαι τώρα φως μου
Ήτανε γραμμένο
Νά’μαι εδώ για πάντα
Να σε περιμένω
Όσο κι αν κρατήσει
Να μην το ξεχάσεις
Όταν φτάσεις πάρε
Πάρε όταν φτάσεις
Θα το γράψει ο τοίχος
Θα το γράψει ο βράχος
Πως δεν ήταν μόνο
Ενός ανθρώπου λάθος
Θα το πει η σημύδα
Θα το πει κι ο κέδρος
Πως εδώ σκοτώνει
Όπου βρει το κέρδος
Θα το πει η λεβάντα
Θα το πει η μυρσίνη
Πως κυλάει στα μάτια
Η δικαιοσύνη
Μάτια του παιδιού μου
Που δεν θα φιλήσω
Δεν υπάρχει τρόπος πια
Να σταματήσω
Μέχρι να’ρθει ο πήχυς
Και το χαλινάρι
Μέχρι να’ρθει η Νέμεσις
Και να τους πάρει
Αν δεν βρω το τέρμα
Δεν θα ησυχάσω
Δεν θα σταματήσω
Δεν θα ξαποστάσω
Δεν θα κάνω πίσω
Και δεν θα ξεχάσω
Θα σε πάρω εγώ
Παιδάκι μου όταν φτάσω.
(Φοίβος Δεληβοριάς, 11/10/2024)
«Άνθρωποι όμορφοι, τρυφεροί, ασταμάτητοι. Κατεβήκαμε με τα πόδια με τη γυναίκα μου και με την κόρη μου (μένω κοντά). Και οι άνθρωποι που συναντούσαμε στο δρόμο ήταν όμορφοι, τρυφεροί και –θα λεγε κανείς- ασταμάτητοι. Καμιά σχέση με αυτούς τους παίκτες ριάλιτι που μας κυβερνούν πολιτικά και αισθητικά. Το αίσθημα επιβεβαιώθηκε από τη συναυλία, που δεν είχε τίποτα το μίζερο και το πρόχειρο, τίποτα το ξύλινο, ήταν ανθρώπινη, προσεκτική και συγκινημένη. Προσεκτική γιατί το θέμα έχει ένα βάρος που μας ξεπερνάει και δεν προσφέρεται για φτηνή εκμετάλλευση.
Οι μόνοι που το εκμεταλλεύτηκαν φτηνά ήταν αυτοί που έγραψαν κοινωνιοπαθείς χυδαιότητες την επόμενη μέρα- πολλοί εναντίων των ίδιων των χαροκαμένων ανθρώπων. Αλλά αυτοί έτσι κάνουν, αισθάνονται πως η εξουσία θα ικανοποιηθεί, αν οι ίδιοι φερθούν χυδαία εξ ονόματός της. Τα πιο προσωπικά αισθήματα, αυτά που έζησα γνωρίζοντας κάποιους γονείς, θα τα κρατήσω τέτοια. Μπήκαν, άλλωστε, στην ουσία τους, στο μικρό τραγούδι που μου χάρισε ακριβώς η επαφή μαζί τους. Με τους συναδέλφους , υπέροχα, σύμπνοια και αγάπη- μου έλειπαν πολλοί, μετέφερα και στους γονείς ότι υπάρχουν δεκάδες ακόμα συνάδελφοι που θα τους στηρίξουν, αν τους καλέσουν.
Οι ίδιοι ήθελαν να το κάνουν προσεκτικά σε πρώτη φάση – και άψογα, δεδομένου ότι τους έχουν (όπως διαπιστώσαμε) στο μάτι. Γυρνώντας σπίτι, σκεφτόμουν πόσο αναξιοποίητο κεφάλαιο είναι αυτή η ποιότητα ανθρώπου που μαζεύτηκε στο στάδιο- και τα εκατομμύρια (όπως καταγράφηκε) που την παρακολούθησαν από το λινκ. Η κυβέρνηση τούς πολεμά και θέλει να τους εξαλείψει, η αντιπολίτευση τούς αγνοεί μέσα στους διαδρόμους που έχει μάθει να υπάρχει. Δεν πιστεύω πάντως πως θα υπάρξει επόμενη μέρα για μια λειτουργική δημοκρατία στην Ελλάδα, χωρίς αυτούς. Τα πράγματα που ζητούν είναι η ανάσα του συγκεκριμένου πολιτεύματος: λογοδοσία, ανάληψη ευθυνών, ομαλή λειτουργία στοιχειωδών αγαθών.
Έχουμε πληρώσει χίλιες φορές την ασφάλεια των δρόμων και των οδών -την τηλεδιοίκηση, εν προκειμένω. Η μίζα, οι κομματικοί διορισμοί, το να βγάζει κέρδη ο κάθε εμπλεκόμενος με δημόσια έργα, τα αφήνει όλα στο «όπου βγει». Και τιμωρία γι’αυτές τις συμπεριφορές δεν υπάρχει, απαράδεκτοι νόμοι την εμποδίζουν να υπάρχει. Και οι εξουσίες δεν διακρίνονται μεταξύ τους. Αυτά ζητάει ο κόσμος που είδα εγώ το βράδυ της Παρασκευής: ο ωραίος, τρυφερός και ασταμάτητος που περπατούσαμε δίπλα του στα πέριξ του Σταδίου (και της χώρας)».
Φοίβος Δεληβοριάς στο parallaximag.gr. Χωρίς άλλα λόγια…