Ζούσε κάποτε στον κόσμο τον αγιάτρευτο
ένα αγόρι ξεχασμένο κι απροστάτευτο
Είχε ένα μικρό ταμπούρλο και το βάραγε
Τι ψυχή βασανισμένη να ‘ταν άραγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
η γειτονιά του δεν το κράταγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
τους δρόμους πήρε και περπάταγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
καπνός τριγύρω δε φαινότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα κάπου πόλεμος γινότανε
Τι τα θέλει τα βιβλία και τα γράμματα
σ’ όλους έρχονται μια μέρα τα γεράματα
Τι τα θέλει τα παλάτια, τα μαλάματα
Η ζωή κυλάει με δάκρυα και κλάματα
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
κανένας τόπος δεν τον χώραγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
στις ερημιές μακριά προχώραγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
ούτ’ ένα φύλλο δεν κουνιότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα κάπου πόλεμος γινότανε
Νύχτα μέρα περπατούσε ασταμάτητα
σε λαγκάδια φουντωμένα, δάση απάτητα
Μα στου ποταμού την άκρη που αργοκύλαγε
το τσακάλι του πολέμου παραφύλαγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
με τ’ άγριο νύχι του σημάδεψε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
και μια ζωούλα ακόμα κλάδεψε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
τ’ αγόρι λες ονειρευότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα γύρω πόλεμος γινότανε
Κι όταν στις κορφές απάνω μέρα χάραξε
στη μικρή καρδιά του μέσα κάτι σπάραξε
Έτσι πέρασε στη χώρα του αμίλητου
και τ’ αγρίμια του άλλου κόσμου γίναν φίλοι του
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
της γης ο κόρφος δεν τον χώρεσε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
στον ουρανό βαθιά προχώρησε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
ταμπούρλο πια δεν ακουγότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα πάντα πόλεμος γινότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
ταμπούρλο πια δεν ακουγότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ μα πάντα πόλεμος γινότανε
(Στίχοι : Νίκος Γκάτσος
Μουσική : Γιώργος Χατζηνάσιος
Νάνα Μούσχουρη)
Επειδή το γκλίτερ των ημερών μας θόλωσε το βλέμμα, οι υπερβολές στο φαγητό των γιορτινών τραπεζιών μας έπνιξαν τη συνείδηση, η επιτηδευμένη χαρά έντυσε τον πόνο του κόσμου μας, τα ‘αγρίμια’ γύρω μας συνεχίζουν να ακονίζουν τα νύχια τους… με έδρα εκείνη τη μικρή Λωρίδα γης, εκεί κοντά που γεννήθηκε ο Σωτήρας μας- τι ειρωνία!.
Στα παιδιά που ‘θερίζονται’ γύρω μας από αναίτιους πολέμους που σκορπίζουν το κακό. Στις ψυχές που πνίγονται σε μια βάρκα στο Αιγαίο ή κάπου αλλού. Στους ανθρώπους που βρίσκονται σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου σήμερα. Σε αυτούς που κοιμούνται στους δρόμους μια τέτοια παγωμένη νύχτα και σε όσους δεν μπορούν να πάρουν ούτε ένα δώρο στα παιδιά τους.
Ο απολογισμός της χρονιάς που έφυγε, πικρός. Η ανάγκη για τη νέα, επιτακτική να κάνουμε μια καινούρια αρχή, να ακολουθήσουμε νέους δρόμους, να μπούμε στη θέση των άλλων και να νιώσουμε στο πετσί μας τι πραγματικά συμβαίνει σε αυτό τον κόσμο. Τα τσακάλια του πολέμου, της αδικίας, της διαπλοκής, του μίσους, του σκοταδιού που πάντα παραμονεύουν, είναι ώρα να τα αφήσουμε πίσω μας.
Είναι η ώρα να έχουμε οδηγό το φως και την αγάπη. Μπορούμε… Για μια πραγματικά καλή χρονιά, με ελπίδα για όλα τα πλάσματα του κόσμου τούτου.
