62 καρέκλες
Το Σύνταγμα της Ελλάδας από το 1975 στο άρθρο
81 προβλέπει το διορισμό μόνιμων υπηρεσιακών Υφυπουργών και Γενικών Γραμματέων
στα Υπουργία με στόχο να διασφαλίζεται η συνέχιση του έργου της κάθε κυβέρνησης
προς όφελος του πολίτη. Παρόλα αυτά το άρθρο 81 ουσιαστικά δεν εφαρμόστηκε ποτέ
στην χώρα μας και ούτε πρόκειται φυσικά, μιας και ο διορισμός των επίλεκτων
κάθε Πρωθυπουργού, του ορισμού των αυλικών του δηλαδή, είναι το βασικό στοιχείο
στο οποίο στηρίζεται η δημοκρατία μας.
Στις εκλογές του 2019 ο Πρωθυπουργός μας
Κυριάκος Μητσοτάκης δεσμευόταν ότι το κυβερνητικό σχήμα που θα δημιουργούσε θα
ήταν στο πρότυπο των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών. Συγκεκριμένα δήλωνε: ‘‘Αυτό
που είναι νομίζω πολύ ενοχλητικό λειτουργικά και αισθητικά, είναι αυτή η εικόνα
των τεράστιων υπουργικών σχημάτων, όπου καθένας παίρνει μια καρέκλα μόνο και
μόνο για να κρατηθούν κάποιες κομματικές ισορροπίες. Θα έχουμε ένα μικρότερο υπουργικό
σχήμα, δεν θα υπάρχουν Αναπληρωτές Υπουργοί, δεν έχουνε κανένα λόγο ύπαρξης σε
κανένα Υπουργείο. Δεν έχουνε λόγο ύπαρξης οι Υπουργοί Αναπληρωτές και Υπουργεία
με κανέναν Υφυπουργό, με έναν ή με δύο Υφυπουργούς. Θα έχουμε ένα λειτουργικό
και σφιχτό σχήμα με συγχωνεύσεις Υπουργείων.’’
Το κυβερνητικό σχήμα του τελευταίου
ανασχηματισμού, έχει έναν Αντιπρόεδρο, 21 υπουργούς, 39 Αναπληρωτές Υπουργούς
και Υφυπουργούς και κερδίζει την πρωτιά ως το πολυπληθέστερο υπουργικό
συμβούλιο της μεταπολίτευσης και με διαφορά το πολυπληθέστερο σε ολόκληρη την
Ευρώπη. Δηλαδή 62 καρέκλες όλοι μαζί με τον Πρωθυπουργό, 62 ακριβοπληρωμένα
κομματικά στελέχη που έχουν φυσικά ‘ουρά’ επί τρία τουλάχιστον, πρόσωπα στα
γραφεία τους μέσα από το κόμμα. Τι συνέβη λοιπόν και η εμπιστοσύνη που ζητούσε
ο Πρωθυπουργός, μετατράπηκε σε μια καρεκλοκένταυρη αυλή;
Η διάταξη του άρθρου 81 δεν εφαρμόστηκε ποτέ
εδώ και 50 χρόνια γιατί καμία κυβέρνηση δεν είχε το θάρρος να εφαρμόσει το νόμο
που θα δημιουργούσε ένα λειτουργικό κράτος, αλλά εδώ και 50 χρόνια οι πολιτικοί
της δημοκρατίας μας, θέλουν μόνο να κάθονται σε καρέκλες. Γιατί οι καρέκλες
έχουν εξουσία και η εξουσία έχει το ‘φαγοπότι’ και την εκδούλευση που σε κάνει τον
σημαντικό στο χωριό. Καρέκλες και αξιώματα για τους ‘δικούς μας’ που θα
καθίσουν γύρω από την στρογγυλή τράπεζα, εκεί όπου γίνονταν, γίνονται και θα
γίνονται οι μοιρασιές της ‘πίτας της εξουσίας’. Εκεί πού κανένας δεν λέει ‘όχι’
σ’ αυτόν που κάθεται στην κεφαλή της και που σαν σωστός υποτακτικός θα κάνει
πειθήνια τη δουλειά που του έχει ανατεθεί. Και φυσικά αυτή δεν είναι να
εργαστεί για τους πολίτες, αλλά για το Σύστημα, τη συντήρηση και τη διαιώνισή
του. Σήμερα έχουμε ρεκόρ με 62 τέτοιες καρέκλες, και μπορούμε να φανταστούμε
και το πόσο μεγάλο θα είναι το τραπέζι.