Το νέο μυθιστόρημα της Φωτεινή Μυλωνά-Ραΐδη με τίτλο «Κι απόμειναν μονάχα οι λυγμοί» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Το Δόντι». Είναι η ιστορία μιας νεαρής γυναίκας από το Κρίκελλο Ευρυτανίας, της Λένης, χήρας στα τριάντα της και μάνας δυο παιδιών, που αποφάσισε στα τριάντα τρία της να αυτονομηθεί από γονείς και πεθερικά και να αναλάβει μόνη της τη ζωή της.
Μια ανθρώπινη ιστορία μια γυναίκας που προσπαθεί να στήσει την ζωή της μέσα στα δυσοίωνα χρόνια του εμφυλίου πολέμου, όταν ο ανθρώπινος πόνος περίσσευε. Η Λένη, ο Γιώργης, ο Βασίλης, ο Κωστής, θύματα του αδελφοκτόνου πόλεμου (1947-1949), μέσα από τις σελίδες αυτού του μυθιστορήματος, μολογάνε τα βάσανά τους για να μην επαναληφθούν ποτέ ξανά.
‘‘Μα οι καιροί ήταν δύσκολοι. Οι μέρες μέτραγαν χρόνια, τόσα που κουβαλούσαν στη ράχη τους. Κι οι βουλές των ανθρώπων «έπεα πτερόεντα» στης ιστορίας το αγριοκαίρι. Πού απάγκιο για να βλαστήσουν τα όνειρα… Τα χαΐρια κι οι προκοπές ήταν της ειρήνης, κι αυτοί είχαν πόλεμο και μάλιστα αδελφοκτόνο.
Το καινούριο της σπιτικό της Λένης, όπως η χώρα μας τότε, τον Οκτώβρη του 1944, δεν πρόλαβε να χαρεί την ελευθερία της. Σκορπίστηκε στους πέντε ανέμους. Έμειναν τα σακάκια άδεια από νεανικά κορμιά, οι κορνίζες άδειες από στιγμές χαράς κι οι λυγμοί έγιναν κατεβασιά κι η κατεβασιά άνοιξε ρωγμές στης ιστορίας τον τοίχο.
Όχι, όχι… Δεν πρέπει να ξεχάσουμε! Η θύμηση είναι το πιο ακριβό φάρμακο του κόσμου. Η θύμηση κι η ενσυναίσθηση…’’
