Χειρόγραφα
Γράφει ο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος
Συγγραφέας, Αρθρογράφος & Ραδιοφωνικός Παραγωγός
theofanhspap@outlook.com
Η πρόκληση του ουρανού. Που έγινε δικός μας.
Γελώντας ηδονικά
πάνω από τα σύννεφα των συνηθισμένων.
Α. Β.
Δεκατέσσερα Λεπτά
Όταν για λίγο χάνω το μετρό/ βλέποντας να κλείνουν οι πόρτες/ καμιάφορά τρέχοντας/ θυμώνω που δεν προλαβαίνουμε./ Για όλες εκείνες που έχασα για λίγο/ χωρίς χρήματα για ταξί./ Για όλους εκείνους που έπρεπε να περιμένω πολύ/ περισσότερο από δεκατέσσερα λεπτά./ Για τις διαδρομές που με έστησαν/ για άλλες που δεν κυνήγησα αρκετά./ Για της ζωής το ανεκπλήρωτο/ περιμένοντας τον τελευταίο συρμό./
Από τις εκδόσεις Οδός Πανός κυκλοφόρησε η τρίτη ποιητική συλλογή του δικηγόρου και ποιητή Ανδρέα Βλαντή. Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται οι ποιητικές συλλογές ”Το μαρτύριο της Σίσυφου”2015(2η έκδοση) και” Μιας καταιγίδας χρώματα”2017 από τις εκδόσεις anima.
Παίζοντας με το αιώνιο πυρ
Λίγο πριν ξυπνήσω σε ονειρεύτηκα ξανά./ Στο σπίτι των παιδικών μου χρόνων/ με όλα τα παράθυρα ανοιχτά/ και το ανεκπλήρωτο ενός πρωινού./ Σε ακόμη έναν άλλο κήπο,/ σε ακόμη μία άλλη πόλη./ Χωρίς φυγή της συνήθειας,/ τα προκαθορισμένα σύνορα/ μιας τυπικής καλημέρας./ Θέλω να ζήσω μέσα σε όλα τα καθαρά πρόσωπα./ Θέλω να ζήσω όλες τις νύχτες,/ τους εφιάλτες και τις πιο παθιασμένες τους στιγμές./ Κραυγάζοντας παντού/ μια μάταιη σιωπή./ Σε όνειρο που ποτέ δε θα ξυπνήσω./ Σε εκείνη που ποτέ δε θα ξαναδώ./
Σε όλη την ποιητική διαδρομή ο ποιητής ανοίγει και κλείνει πόρτες του παρελθόντος, τρία χρόνια σε προσμένω/ περπατώντας στο όχθες/ του παρόντος γείτονες στο χρόνο που περνά/ συγκάτοικοι στο χρόνο που νικάμε/κι ενίοτε και του μέλλοντος το παρελθόν και μέλλον είναι φυγές./
31 Δεκεμβρίου
Ο οδηγός του τελευταίου λεωφορείου/ λίγο πριν μπει στο αμαξοστάσιο/έντεκα και κάτι./ Η χρονιά αλλάζει/ η γοητεία της τελευταίας ημέρας./ Θλίψη και αναγέννηση./ Το πέρασμα σε μια άλλη ακρογιαλιά/ το αλάτι κι η γλύκα των κυμάτων/ ακόμη στο κορμί./ Ο μόνος επιβάτης τη στάση/ περιμένει το τελευταίο λεωφορείο/ έντεκα παρά κάτι./ Απολογισμός./ Που άραγε πηγαίνει;/ Κι οι δύο χωρίς προορισμό./ Αλλάζουν πρόσωπο σε κάθε στάση. Σε κάθε τελευταίο δρομολόγιο./ 31 Δεκεμβρίου./
Το μοτίβο του ονείρου και της παραίσθησης είναι διακριτό σε πολλά ποιήματα. Σε όνειρο που ποτέ δεν θα ξυπνήσω./ Σε εκείνη που ποτέ δε θα ξαναδώ./ Χθες σε ονειρεύτηκα/ στις όχθες του Δούναβη/
Φύλλα συκής
Ρούχα και παπούτσια έχουν τρύπες/ να απελευθερώνονται οι εποχές,/ οι καιροί που δε ζήσαμε/ και ήμασταν παρόντες./ Είμαστε τώρα εδώ/ φέροντας το βάρος των αιώνων/ μπαλώνοντας χιλιοφορεμένα παντελόνια./ Χωρίς ράφτες αυθεντίες,/ Μάθαμε να ξεχωρίζουμε τις βελόνες τους./ Που και που διασπάμε το χρόνο/ αγοράζοντας καινούρια/ εξαπατώντας τη φύση μας./ Κι αυτή γελά γυμνή και ξυπόλυτη./ Όπως ο άνθρωπος του μέλλοντος/ που θα πετάξει κάθε φύλλο συκής./
Ο έντονος φιλοσοφικός στοχασμός και οι εσωτερικές αναζητήσεις του ποιητή δυναμιτίζουν την σκέψη του αναγνώστη.
Ξέρεις πως είναι/ να κοιτάζεις προς τα μέσα;/ Βυζαίνοντας λύκαινα./ Αειθαλής εραστής/ των καθαρότερων βλεμμάτων./
Κατάστρωμα χωρίς φεγγάρι
Τρία χρόνια ακριβώς/ από τότε στον Πόρο/ δίναμε ραντεβού στο ρολόι./ Τώρα κοιτάμε τους δείκτες/ η ώρα να φύγεις./ 1 Ιουνίου/ […]Αυτές τις μέρες νιώθω πως χάνω έμπνευση./ Ίσως να φταίει το φεγγάρι./ Θα βρεθούμε κάποια νύχτα/ στο Σαρωνικό./ Πάνω στο πλοίο που δε μας χώρεσε ποτέ./
