‘Σας μιλά ο δημοσιογράφος Μπρίνης…’
Τη θρυλική ραδιοφωνική σειρά που συνδέθηκε με την εποχή του Μάνου Χατζιδάκι στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, ακούμε ταξιδεύοντας με την κόρη μου και εκτός από γέλιο μου έρχονται και προβληματισμοί και παραλληλισμοί με τη σημερινή πραγματικότητα.
Το «Εδώ Λιλιπούπολη» ήταν μια παιδική ραδιοφωνική σειρά που ξεκίνησε το 1976 και διήρκεσε μέχρι το 1980. Η σειρά ακουγόταν στο Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, το οποίο ήταν την περίοδο εκείνη υπό τη διεύθυνση του Μάνου Χατζιδάκι.
Η εκπομπή ήταν καθημερινή και μουσικά επενδυμένη με τραγούδια ευρηματικότατων στίχων. Η Μαριανίνα Κριεζή ήταν η στιχουργός των τραγουδιών και μια σειρά νέων τότε καλλιτεχνών Δημήτρης Μαραγκόπουλος, Λένα Πλάτωνος, Νίκος Κυπουργός και Νίκος Χριστοδούλου συνέθεταν τις μουσικές, τα οποία τραγουδούσαν οι Σπύρος Σακκάς, Σαβίνα Γιαννάτου, Αντώνης Κοντογεωργίου και Νένα Βενετσάνου.
Μικροί και μεγάλοι λάτρεψαν τον κόσμο της Λιλιπούπολης και τα καμώματα των κατοίκων της. Η Λιλιπούπολη ήταν μια “παιδική” (όχι όμως παιδιάστικη) εκπομπή, καμωμένη “για παιδιά και έξυπνους μεγάλους”, η οποία λατρεύτηκε, αλλά και πολεμήθηκε, ίσως επειδή ασκούσε κριτική χωρίς διακρίσεις σε πρόσωπα και θεσμούς. Ο Νίκος Δήμου σημείωνε στο περιοδικό “Επίκαιρα” το 1979 ότι «… Τα πρόσωπα έχουν εμφανείς συμβολισμούς: ο Δήμαρχος Χαρχούδας είναι ο πονηρός πολιτικάντης που εξαπατά τους πολίτες του με δήθεν υπηρεσίες που “εξυπηρετούν” τον πολίτη (ενώ στην πραγματικότητα τον απομυζούν), φτιάχνει και ξαναφτιάχνει τη “λεωφόρο Γαλάζιας Πεταλούδας” (εμφανής παραλληλισμός της κατασκευής της Λεωφόρου Συγγρού εκείνη την εποχή)».
Σύμφωνα με τον Δημήτρη Μαραγκόπουλο, «…Η Λιλιπούπολη υπήρξε ένα πρόγραμμα τολμηρό και ανατρεπτικό για την εποχή του σε όλα τα επίπεδα, απ’ το πολιτικό μέχρι το οικολογικό…». Την περίοδο εκείνη, σύμφωνα με το σενάριο της σειράς, ο Δυστροπόπιγκας, ένας από τους ήρωες της σειράς, αποφάσισε να διεκδικήσει την εξουσία της Λιλιπούπολης από τον δήμαρχό της Χαρχούδα. Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε πολιτικά προβλήματα.
Ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις σε κείμενό του είχε χαρακτηρίσει τη «Λιλιπούπολη»:
«γέννημα μιας φιλελεύθερης και πειραματικής ραδιοφωνίας από τη μία, του Τρίτου Προγράμματος, και από την άλλη μιας ομάδας νέων ανθρώπων με πολύ ταλέντο που συγκεντρώθηκαν στο Τρίτο και δούλεψαν ελεύθερα, με κέφι, με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό. Αυτό βέβαια δεν στάθηκε εμπόδιο στο να εξοργιστεί η αντιδραστική παραδημοσιογραφία του ελληνικού Τύπου που χαρακτήρισε τη “Λιλιπούπολη”… κομμουνιστική. Ίσως γιατί πρώτη φορά κάποιοι μιλούσαν στα παιδιά υπεύθυνα με καθαρή ποιητική γλώσσα. Θίγοντας (με τον τρόπο αυτόν) θέματα που βασανίζουν και πονάνε τον τόπο και όχι ως εκπαιδευτικοί ή γονείς ανόητοι που συμπεριφέρονται στα παιδιά λες και αποτείνονται σε υπανάπτυκτους και ατελείς οργανισμούς με θέματα ανώδυνα και γλώσσα απονεκρωμένη και συμβατική…». (με πληροφορίες από Wikipedia)
Οι παραλληλισμοί τεράστιοι. Οι δήμαρχοι Χαρχούδες πολλοί (χωρίς να στέκομαι στο αξίωμα αλλά στη γενική πολιτική σκηνή) και οι κομπίνες ακόμη περισσότερες. Οι δήμαρχοι και οι πρίγκιπες της κάθε Λιλιπούπολης πάντα βρίσκουν τρόπους να ‘βάζουν χέρι στην κουτάλα’, αλλά πάντα στο τέλος διώχνονται ή διώκονται… μέχρι να ‘ρθουν οι Δυστροπόπιγκες και να δούμε τι κάνουν κι αυτοί όταν βρίσκονται στην εξουσία.
Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
