Τη δεύτερη εβδομάδα σκληρού γενικού εγκλεισμού διανύουμε, των τελευταίων πολλών πια μηνών και δύο είναι τα θέματα που κυριαρχούν, ο εμβολιασμός και το άνοιγμα των σχολείων. Το πρώτο προχωρά με πολύ αργά βήματα και σίγουρα με ανεπιβεβαίωτα ακόμη αποτελέσματα, όπως δειλά παραδέχονται παγκοσμίως οι γιατροί, το οποίο ούτε πανάκεια αποτελεί ούτε θα μας φέρει σε μια υποτυπώδη κανονικότητα, γρήγορα. Το δεύτερο δεν περιγράφεται, καν…
Άνοιγμα των σχολείων της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, τη Δευτέρα, και όπως πάντα συμβαίνει σε τούτον τον καταπληκτικό τόπο, οι καταστάσεις τραγελαφικές! Τα παιδιά μετά από μήνες απομόνωσης και εγκλεισμού, βρέθηκαν στις τάξεις τους με πολλή χαρά, ανυπομονησία αλλά και ένα μούδιασμα. Είναι μπερδεμένα και επηρεασμένα από τις αφύσικες τοξικές καταστάσεις που βιώνουν. Δεν επιτρέπεται να έρθουν κοντά με τους φίλους τους και τους συμμαθητές, ακολουθούν με αγωνία τους κανόνες και τα μέτρα και αναγκάζονται εκτός των άλλων (αντισηπτικών κλπ) να κάνουν μάθημα με ανοιχτά παράθυρα. Ναι ναι καλά ακούσαμε, με ανοιχτά παράθυρα Γενάρη μήνα στο Καρπενήσι, στα Άγραφα, στα Γιάννενα, στον Έβρο… Το ευφυές αυτό σχέδιο έχει μάλλον έναν σκοπό, τα παιδιά μας να σκληραγωγηθούν(!) Η κυβέρνηση θέλει να ‘ατσαλώσει’ τη νέα γενιά και να την προετοιμάσει για πόλεμο και κακουχίες, αλλιώς δεν εξηγούνται τα μέτρα που λαμβάνει. Πολύ απλό, από τη μία ανοίγει τα σχολεία με 5ο κελσίου εντός της αίθουσας για να τα μάθει πειθαρχία και από την άλλη κρατά τις επιχειρήσεις όπου εργάζονται οι γονείς τους, κλειστές, για να τα εξοικειώσει με τη φτώχεια και την απελπισία.
Σκληρή προσέγγιση; Μάλλον σκληρή πραγματικότητα. Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι δεν έπρεπε να ανοίξουν τα σχολεία. Ίσα ίσα, το αντίθετο. Θεωρώ όμως ότι αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία να γίνει πραγματικότητα η μείωση του αριθμού μαθητών σε κάθε τάξη κατά το ήμισυ, όπως τόσα χρόνια ζητούν εκπαιδευτικοί και γονείς. Είναι μια άριστη ευκαιρία να εκσυγχρονιστεί τεχνολογικά το ελληνικό σχολείο και να κάνει ένα βήμα μπροστά με καινοτομίες και έξυπνα προγράμματα σπουδών, με τέτοιο τρόπο που δεν θα χρειάζεται άπειρες ώρες διδασκαλίας άγονης και ανούσιας γνώσης.
Μπορούν να είναι 25 παιδιά μέσα σε μια σχολική αίθουσα επί 6-7 ώρες, δεν μπορεί όμως το βιβλιοπωλείο, το μαγαζάκι που πουλάει είδη σπιτιού ή ρούχα της γειτονιάς να είναι ανοιχτό, γιατί υπάρχει κίνδυνος διασποράς. Με μια γρήγορη εκτίμηση των στοιχείων της ΑΑΔΕ και του Υπουργείου Οικονομικών, θα γνώριζαν οι υπεύθυνοι των αποφάσεων, ότι οι πελάτες που μπαίνουν καθημερινά, μέσα σε κάθε κατάστημα λιανικού εμπορίου της χώρας δεν είναι πάνω από 10 (στην καλύτερη περίπτωση), όλη την ημέρα!
Μπορούν να είναι γεμάτα τα σούπερ μάρκετ, οι τράπεζες, τα ΜΜΜ, οι γιατροί και τα φαρμακεία με ουρές δεκάδων και εκατοντάδων σε μεγάλες πόλεις, αλλά υπήρξε μεγάλος συνωστισμός με 20 άτομα σκόρπια έξω από τις εκκλησίες την ημέρα των Θεοφανείων…
Συμπέρασμα; Κάπου το πράγμα χωλαίνει. Πολύ ωραία έχει δοθεί παραπάνω έμφαση στην ατομική ευθύνη του πολίτη, που πιστεύω χρειαζόταν μια ώθηση γιατί σπάνια εκδηλωνόταν στον Έλληνα, αν υπήρχε. Αλλά η ατομική ευθύνη έχει μετατραπεί σε ατομική και συλλογική ενοχή. Καθημερινά ακούμε ότι οι πολίτες φταίμε γιατί συνωστιζόμαστε, γιατί πάμε εκκλησία, γιατί πάμε σχολείο, γιατί πάμε στους γονείς μας. Φταίμε γιατί δεν υπακούμε αρκετά, φταίμε…
Η πολιτική ευθύνη που είναι; Ποιος παίρνει την ευθύνη που κλείνουν επιχειρήσεις. Ποιος παίρνει την ευθύνη που δεν υπάρχει περίθαλψη. Ποιος παίρνει την ευθύνη που ακόμη και στον μικρόκοσμο της Ευρυτανίας, υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν χρήματα ούτε για σούπερ μάρκετ, ούτε για τα παπούτσια των παιδιών τους. Ποιος παίρνει την ευθύνη που σε μια επαρχιακή πόλη όπως το Αγρίνιο είναι γεμάτο το δημοτικό υπνωτήριο αστέγων. Ο κορωνοϊός;
Πού τελειώνει λοιπόν η ατομική ευθύνη και που αρχίζει η πολιτική; Η ευθύνη είναι σπουδαίο πράγμα, δίνει ώθηση στον άνθρωπο να δημιουργεί τη ζωή που θέλει, ακόμη κι όταν οι συνθήκες είναι αντίξοες. Η ενοχή όμως, καταρρακώνει συναισθηματικά, νοητικά και φυσικά το άτομο και το οδηγεί σε αδιέξοδα. Κατά 60% έχει αυξηθεί η αγορά αντικαταθλιπτικών και κοκαΐνης κατά τη διάρκεια του δεύτερου locdown!
Αν γνωρίζουμε λοιπόν τις πτυχές της ίδιας πραγματικότητας, μπορούμε να επιλέξουμε το παρόν και το μέλλον μας.
Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
