73 χρόνια ακριβώς από τον τραγικό χαμό του Άρη Βελουχιώτη, είναι ελάχιστος φόρος τιμής απ’ αυτή την στήλη ένα μικρό αφιέρωμα για τον Αρχικαπετάνιο του ΕΛΑΣ και της Εθνικής Αντίστασης. Ο Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας), είναι σήμερα ένας θρύλος, που συγκινεί όλες τις γενιές και εμπνέει αισιοδοξία και πίστη. Η ηρωική και θρυλική μορφή του φανερώνει τη μεγαλοσύνη του ελληνικού λαού, που τον έχει τιμή και καμάρι του. Πέρασε στα δημοτικά τραγούδια, όπως όλοι οι ήρωες του Ελληνισμού.
Ο θάνατος του Άρη, μ’ όλους τους κανιβαλικούς χορούς γύρω από το κρεμασμένο κεφάλι του σε φανοστάτη των Τρικάλων φάνηκε αδιανόητος, κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει. Όταν έσβησαν οι αμφιβολίες θρηνήθηκε γοερά ο χαμός του, όχι μόνο από τους συντρόφους του. Θρηνήθηκε από τις χιλιάδες αγωνιστές στον μεγάλο αγώνα της Εθνικής Αντίστασης, μαζί με τις χιλιάδες καταδιωγμένων και αλυσοδεμένων στα σκοτεινά κελιά του μεταβαρκιζιανού κράτους και ο απλός λαός. Βέβαια όπως γίνεται συνήθως τους μεγάλους σαν τον Κολοκοτρώνη, τον Πλαπούτα, τον Μακρυγιάννη και εκατοντάδες άλλους, στο τέλος τους καταγγέλλανε και τους δίκαζαν με ανυπόστατες κατηγορίες, έτσι και τον Άρη. Ο Άρης είχε την ίδια μεταχείριση απ’ την ίδια του την πατρίδα, που όταν αυτή στέναζε κάτω από το βάρος της σκλαβιάς, αυτός ξεκίνησε την πορεία του για λευτεριά ή θάνατο. Η πρωτοεμφάνισή του στη Δομνίστα Ευρυτανίας, σαν εθνικός αγωνιστής, ήταν τόσο ελπιδοφόρα, που έδωσε φτερά στους Έλληνες, για να πιστέψουν, πως οι τύχες της πατρίδας βρίσκονταν στα χέρια τους. Δυστυχώς πέρασαν τόσα χρόνια κι ακόμα δεν αποδεσμευτήκαμε ολοκληρωτικά από το πνεύμα των εμφυλιοπολεμικών συνθηκών, κι ας έχουν ακουστεί όλες οι αλήθειες. Τελικά όμως ο λαός είναι από την φύση του ακριβοδίκαιος κριτής. Ξέρει να ξεχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα κι αυτό αποδεικνύεται ιστορικά. Για τον Άρη γράφτηκαν αμέτρητα ποιήματα και τραγούδια από γνωστούς και άγνωστους, μικρούς και μεγάλους, που ήθελαν με κάποιο τρόπο να εκφράσουν τον θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη τους γιατί τίμησε με τον αγώνα και την θυσία του την πατρίδα.
Και τίποτε άλλο να μην έκανε ο Άρης, ο όρκος του ΕΛΑΣ, που έγραψε ο ίδιος για την πρώτη του αντάρτικη ομάδα στη Δομνίστα και ομιλία του στις 29 Οκτωβρίου 1944 απ’ το περίφημο μπαλκόνι στην ήδη ελεύθερη Λαμία εκ μέρους του Γ.Σ. του ΕΛΑΣ, παρουσιάζοντας την πολιτική του ΕΑΜ, αποτελούν την μεγαλύτερη απόδειξη για την στρατιωτική και πολιτική μεγαλοφυΐα του. Ο όρκος του αξίζει να παρατεθεί έτσι για την διαχρονική του αξία, απέναντι στην σύγχρονη δύσκολη επικαιρότητα της Ελλάδας του 21ου αιώνα των ξένων δανειστών και των εγχώριων “εθνοπατέρων” :
“Εγώ παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη.
Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου, αν ατιμώσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του Λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξελευτερωθεί η πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του”.
Ο Άρης πρώτος τήρησε πιστά τον όρκο του..!
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντης ε.α.-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
