Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Πριν λίγες μέρες, στις 7 Νοέμβρη ήταν η επέτειος της Οχτωβριανής Επανάστασης. Μέχρι το 1991 τέτοια μέρα η Σοβιετικοί παντοδυναμία άστραφτε και βρόνταγε και εν “μια νυκτί” από τότε μέχρι σήμερα άκρα του τάφου σιωπή.
Εμείς που ανδρωθήκαμε και πολιτικοποιηθήκαμε στα σκοτάδια της Χούντας η Σοβιετία ήταν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι, που θα έφερνε της νύχτας το ξημέρωμα. Αλλά φευ.
Προσωπικά η μύησή μου στον κομμουνισμόν έγινε ανεπαισθήτως και εξ απαλών ονύχων. Τη δεκαετία του 1950 από το χωριό μου αγναντεύαμε με δέος, στα κράσπεδα της Δομνίστας, ένα μεγάλο Κόκκινο Σπίτι. Μας είπαν ότι είναι γεμάτο με αμερικάνικα δερμάτινα παπούτσια της ΟΥΝΡΑ και όπως ήμασταν ποδεμένοι άλλοι με βρωμοελαστικά ΕΛΒΙΕΛΑ, άλλοι με γουρουνοτσάρουχα και μερικοί σχεδόν ξυπόλητοι, το Κόκκινο Σπίτι φάνταζε ο παράδεισος της αφθονίας.
Ένα ηλιόλουστο πρωινό ο δάσκαλος μας φόρτωσε σ΄ ένα φορτηγό και μας οδήγησε στην καρδιά του παραδείσου. Είδαμε από κοντά μια τεράστια κόκκινη παράγκα, που μέσα φυλάσσονταν οι θησαυροί του μπάρμπα Σαμ. Εκεί ριχτήκαμε σ΄ ένα βουνό μεταχειρισμένα παλιοπάπουτσα κι ο καθένας έψαχνε εναγωνίως να βρει το καλύτερο στο μέγεθός του και να το ζευγαρώσει κιόλας. Το απόγευμα μας ξαναφόρτωσαν στο φορτηγό, αλλά αγνώριστους. Οι περισσότεροι φοράγαμε δυο τρύπια καστόρια (όπως εγώ), άλλος δυο διαφορετικά σκαρπίνια. άλλος πολύχρωμες γαλότσες, κ.λπ. Όλοι παπουτσωθήκαμε με μεταχειρισμένα αμερικάνικα παλιοπάπουτσα, μόνο ένας αρνήθηκε ή δε βρήκε παπούτσια στην αμερικάνικη καπιταλιστική αφθονία και συνέχιζε να φοράει τα λιωμένα του καουτσούκια.
Το 1973, με τη Χούντα θριαμβεύουσα, διαβάζοντας το “Αλφάβητο του κομμουνισμού” έμαθα ότι μπορούμε και πρέπει να χτίσουμε το Κόκκινο Σπίτι της αφθονίας. Τα χρήματα και πολλές άλλες αστικές αηδίες θα καταργηθούν. Ο καθένας θα δουλεύει όσο μπορεί και θα καταναλώνει όσα θέλει. Και γω σκέφτηκα για παράδειγμα μια μεγάλη κόκκινη αποθήκη, που θάναι γεμάτη παπούτσια κι όποιος θέλει θα πηγαίνει, θα φοράει ένα ζευγάρι και θα φεύγει. Η μόνη δυσκολία θα ήταν να τα ζευγαρώσει, ένα αριστερό κι ένα δεξί!
Το 1983 το κόκκινο σπίτι της ΟΥΝΤΡΑ στη Δομνίστα κατεδαφίστηκε και στη θέση του αναγέρθηκε το πράσινο μνημείο προς τιμήν του (πασοκοποιηθέντος) Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος στο καιρό της Κατοχής πέρασε από κει, ήπιε τσίπουρο, μίλησε για το αντάρτικο και επαγγέλθηκε το καινούργιο Κόκκινο Σπίτι, για το οποίο πολλοί πολλά “ακήκοαν” και κυρίως “πεπόνθασι”.
Το 1991 η Σοβιετική παντοδυναμία, που μέχρι τότε άστραφτε και βρόνταγε, κατέρρευσε εν “μια νυκτί” από τότε άκρα του τάφου σιωπή.
Τα περισσότερα δεινά “πεπόνθασιν” οι λαοί του ανατολικού μπλοκ και κάποια καλά “εώρακαν” οι λαοί της Δύσης. Ο κυρίαρχος καπιταλισμός έπειτα από την τακτική του ήττα με τον πόλεμο των όπλων στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εφάρμοσε την τακτική του οικονομικού πολέμου, μετασχηματίζοντας τις χώρες του σε σαβουροκαταναλωτικές, προς αγαλλίασιν των λαών του. Σήμερα η φαιόχρωμη παράγκα της καταναλωτικής κοινωνίας επιτέλεσε τον ιστορικό τους προορισμό και τώρα καταρρέει από το βάρος των χρεών. ¨Ότι έδωσαν κι έφαγε ο λαός όλα αυτά τα χρόνια ήταν δανεικά της χρηματιστικής ολιγαρχίας και τώρα τα ζητάει πίσω!
