Όνομα: Δημοσθένης Τσακνιάς, Κατερίνα Καραγιάννη
Τόπος κατοικίας: Λονδίνο
Τόπος καταγωγής: Καρπενήσι
Ιδιότητα: Πολιτικός Μηχανικός (Δημοσθένης), Γυμνάστρια (Κατερίνα)
Αγαπημένο σημείο στην Ευρυτανία: Βελούχι, Λόφος Αγίου Δημητρίου
Στάση ζωής: ‘‘Μην φοβάσαι τις αλλαγές’’
Σε ένα ακόμα ζευγάρι αφιερώνεται και αυτή την εβδομάδα ο Ευρυτάνας της εβδομάδας, αλλά αυτή τη φορά πρόκειται για ένα ζευγάρι Ευρυτάνων που ζουν στο Λονδίνο. Ο Δημοσθένης και η Κατερίνα, ο Δήμος και η Καίτη για τους δικούς τους – οικογένεια και φίλους- στο Καρπενήσι, είναι ένα νέο, όμορφο, μορφωμένο, επιτυχημένο ζευγάρι, που για πρακτικούς λόγους στην προσπάθεια να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο, βρέθηκαν στο Λονδίνο. Εκεί ως νέας γενιάς μετανάστες αποφάσισαν να ξεκινήσουν την από κοινού, νέα τους ζωή και να διεκδικήσουν ότι αξίζει σε κάθε νέο, τις βάσεις για να χτίσουν το μέλλον τους. Γνωρίζοντας τα νέα αυτά παιδιά διακρίνει κανείς εύκολα την βαθιά ένωσή τους μπροστά στις προκλήσεις που φέρνει η επιλογή του ζήσεις μακριά από την οικογένειά σου και τον τόπο σου και να βρεθείς κάπου που πρέπει να παλέψεις για όλα από την αρχή. Το δέσιμό τους, η νοσταλγία για την Ελλάδα, η συγκίνηση για τους οικείους πίσω στο Καρπενήσι, η αναζήτηση ενός νέου τρόπου ζωής, η θέληση για να κερδηθεί το μέλλον, συνθέτουν το παζλ δυο προσωπικοτήτων με γνήσια Ευρυτανική ψυχή. Ας τους γνωρίσουμε…
ΕΠ. Δυο νέοι άνθρωποι ξεκινούν την κοινή τους ζωή σε μια ξένη χώρα. Ποιο είναι το θετικότερο κομμάτι αυτής της απόφασης και ποιο το δυσκολότερο;
Δ.Κ. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να παρατήσεις τα πάντα και να φύγεις για μια ξένη χώρα. Το θετικό μιας τέτοιας απόφασης είναι ότι έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε μια νέα χώρα και να αποκτήσουμε εμπειρίες που θα μας κάνουν πιο δυνατούς και καλύτερους ανθρώπους. Η συναναστροφή μας με ανθρώπους από όλο το κόσμο διευρύνει τους ορίζοντές μας και μας κάνει να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Το γεγονός ότι ξεκινήσαμε μαζί για αυτό το ταξίδι μας δίνει δύναμη. Ο ένας υποστηρίζει τον άλλο κάτι που μας φέρνει πιο κοντά. Η μεγάλη δυσκολία της απόφασης αυτής είναι ότι αφήνουμε πίσω αγαπημένα συγγενικά και φιλικά πρόσωπα και τον τόπο μας που μεγαλώσαμε και αγαπήσαμε. Το πρώτο διάστημα που αποχωριζόμασταν από τους δικούς μας ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Κλάματα, στεναχώρια μελαγχολία. Βέβαια η μετανάστευση στις μέρες μας δεν είναι όπως στην δεκαετία του 50 όπου κάποιος έφευγε και δεν ήξερε αν θα γυρίσει ξανά. Σήμερα με τη πρόοδο της τεχνολογίας, τουλάχιστον η επικοινωνία είναι πολύ πιο εύκολη αλλά η ξενιτιά παραμένει δύσκολη και μόνο αν κάποιος τη βιώσει θα καταλάβει τα συναισθήματα που βιώνουν οι μετανάστες. Η Αγγλία δεν είναι και τόσο μακριά. Έχουμε φίλους που πηγαίνουν στη χώρα τους κάθε εφτά χρόνια οπότε εμείς νιώθουμε τυχεροί που καταφέρνουμε να έρθουμε στο τόπο μας τουλάχιστον τρεις φορές το χρόνο.
ΕΠ. Πως θα περιγράφατε την ζωή σας στην Αγγλία; Υπάρχουν κοινά σημεία με το Καρπενήσι όπου μεγαλώσατε;
Δ. Κ. Η ζωή στην Αγγλία και ιδιαίτερα στο Λονδίνο όπου ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι τελείως διαφορετική από το Καρπενήσι. Από τη μια μεριά το Λονδίνο είναι μια πολυπολιτισμική πόλη που μπορεί να προσφέρει πολλές ευκαιρίες για εργασία ακόμα και για πολύ εξειδικευμένα θέματα κάτι που το Καρπενήσι δυστυχώς υστερεί. Από την άλλη, είναι ιδιαίτερα ‘τρελή’ πόλη. Οι ρυθμοί είναι τόσο γρήγοροι που δύσκολα μπορείς να κάνεις φίλους. Όντας μεγαλούπολη είναι σε μεγάλο βαθμό απρόσωπο, με αποτέλεσμα να είναι αρκετά δύσκολη η απόκτηση κοινωνικών σχέσεων με αγνώστους. Στο Καρπενήσι περπατάς στην αγορά και θα πεις δέκα καλημέρες μέχρι να φτάσεις στη πλατεία.
ΕΠ. Το κλίμα ανασφάλειας που επικρατεί στην Ελλάδα, σας αφήνει το περιθώριο να σκεφτείτε την ζωή σας στο μέλλον στην Ελλάδα.
Δ.Κ. Δυστυχώς στην Ελλάδα η οικονομική κατάσταση οδήγησε χιλιάδες νέους στο εξωτερικό. Αν και η ζωή μας έχει στρώσει αρκετά και έχουμε εξελιχθεί επαγγελματικά, το μυαλό μας είναι συνέχεια στο τόπο μας. Πάντα σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο να γυρίσουμε πίσω και συζητάμε πιθανά σενάρια επιβίωσης. Βλέπουμε όμως ότι η κατάσταση όλο και χειροτερεύει και είναι ιδιαίτερα στενάχωρο όταν διαπιστώνεις ότι ακόμα και οι κοντινοί σου άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με τόσα προβλήματα και σε παροτρύνουν να συνεχίσεις να ζεις στο εξωτερικό. Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά κατά βάση κοινωνικό. Οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας δυστυχώς είναι πολλές και ιδιαίτερα ενοχλητικές. Παρόλα αυτά ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στο τόπο μας έστω και αν χρειαστεί να αντιμετωπίζουμε καθημερινά καταστάσεις που δεν είναι ιδανικές.
ΕΠ. Όταν επιστρέφετε στο Καρπενήσι, τι είναι αυτό που συνειδητοποιείτε ότι σας λείπει περισσότερο;
Δ.Κ. Αυτό που μας λείπει πολύ είναι οι στιγμές με τις οικογένειες και τους φίλους μας. Ίσως ακούγεται πολύ ρομαντικό, αλλά όταν ζεις στο εξωτερικό είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο. Παρόλο που έχουμε τακτική επικοινωνία με τις οικογένειες και τους φίλους μας, χάνουμε τις πολύ σημαντικές στιγμές τους. Μας ανακοινώνουν κάτι σημαντικό, και δεν μπορούμε να τους αγκαλιάσουμε, δεν έχουμε την άμεση επαφή. Πολλές φορές νιώθουμε ότι είμαστε μακρινοί θεατές στις ζωές τους. Όταν επιστρέφουμε στο Καρπενήσι αυτό το συνειδητοποιούμε ακόμα περισσότερο και γι’ αυτό προσπαθούμε να αφιερώσουμε σε όλους όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε.
ΕΠ. Και τι παίρνετε πίσω στις αποσκευές σας;
Δ.Κ. Συνήθως παίρνουμε αντικείμενα συναισθηματικής αξίας όπως φωτογραφίες, σουβενίρ από πρόσφατα ταξίδια ή δώρα από τους δικούς μας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι μια πέτρα από το Βελούχι ή ένα χειροποίητο στεφάνι ελιάς που μας τα χάρισαν πολύ κοντινοί μας τη τελευταία φορά που ήρθαμε στο Καρπενήσι. Φυσικά δεν παραλείπουμε να πάρουμε ντόπια προϊόντα και φαγητά από την Ελληνίδα μαμά!
ΕΠ. Ο τόπος μας είναι όντος ο πιο όμορφος ή η συνηθισμένη αυτή έκφραση χρησιμοποιείται συχνά για να μην τονιστούν οι αδυναμίες του στην καθημερινή διαβίωση των ανθρώπων;
Δ.Κ. Κάθε τόπος έχει τα θετικά του και τα αρνητικά του. Πουθενά δεν μπορείς να βρεις το τέλειο. Αλλά πάντα ο τόπος που μεγαλώνεις είναι στη καρδιά σου ο ομορφότερος. Εκεί ζούμε τα παιδικά μας χρόνια, εκεί χτίζουμε αυτό που είμαστε ως ενήλικες, εκεί μαθαίνουμε να ζούμε. Πολλές φορές γκρινιάζουμε για τα αρνητικά του τόπου μας αλλά πρέπει να τον βλέπουμε, όπως τον βλέπαμε ως παιδιά, με αγάπη.
