«Το θέμα είναι να μπορείς να ζεις, να μη ζεις συνέχεια κάτω από τη σκιά και την αγωνία και τον φόβο. Αν ζεις με τον φόβο, αυτή δεν είναι ζωή, έχει νικηθεί στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητά σου. Εγώ δεν έζησα ποτέ έτσι» δήλωνε η Φώφη Γεννηματά σε συνεντεύξεις σε σχέση με τη μάχη που έδινε με τον καρκίνο. Η είδηση του θανάτου της μας σκέπασε με λύπη και κάπου στο βάθος μας γέμισε με ερωτηματικά και κάπου ίσως πιο βαθιά με τον φόβο που η ίδια είχε πραγματικά είχε νικήσει. Η ηλικία της, το αιφνίδιο τέλος, το πανομοιότυπο ιστορικό του θανάτου των δυο γονιών της, τα παιδία που αφήνει πίσω της σε τόσο ακόμα τρυφερή ηλικία, η φράση ‘έχασε τη μάχη με τον καρκίνο’, είναι όλα αυτά που κάνουν την ιστορία ζωής και το πρόωρο τέλος της Φώφης Γεννηματά, να ΄ξεριζώνει’ τις καρδιές μας.
Η ασθένεια που πριν λίγα χρόνια δεν πρόσφεραν ούτε καν το όνομά της, που την ονόμαζαν ‘το κακό’ ή που μετά την ανέφεραν ως ‘επάρατη νόσο’, σήμερα τη λέμε πια με τ’ όνομά της και ας μας τρομάζει το ίδιο το άκουσμά της. Γιατί ο καθένας από μας αν δεν έχει νοσήσει ο ίδιος, μάλλον θα έχει κάποιον δικό του, που ο δρόμος του συναντήθηκε με τον καρκίνο. Συναντήθηκε και πορεύτηκε μαζί του για μια ζωή, είτε τον νίκησε, είτε νικήθηκε. Γιατί ο καρκίνος μπορεί να νικάει ή να νικιέται, αλλά το σημαντικό είναι να νικάει η ζωή, να ζούμε όσο μπορούμε με αγάπη και καθαρότητα την κάθε μας μέρα, να μπορούμε να ονειρευόμαστε και να μην αφήνουμε καμιά ‘πραγματικότητα’ και κανένα εμπόδιο να μας κρατήσει μακριά από τα όνειρά μας, να παλεύουμε σε κάθε μας αναπνοή για να πάμε τον εαυτό μας, τη ζωή μας και τον κόσμο ολόκληρο, ένα σκαλί παραπάνω.
Αν το δεις από το επίπεδο της γης η Φώφη Γεννηματά έφυγε νωρίς και έχασε τη μεγάλη μάχη της ζωής της. Αν το δεις από το επίπεδο της ψυχής, ήταν μια υπέροχη και θαυμαστή νικήτρια της ζωής. Έζησε όσα ήθελε ολοκληρωτικά, έκανε τρία παιδιά ενώ της το είχαν αποκλείσει, έμεινε πιστή στις αρχές, στους στόχους και το όραμά της, πράγμα τρομακτικά δύσκολο, όταν απειλείται η ζωή σου, χαμογελούσε ως το τέλος και έφυγε αλύγιστη και όρθια, δουλεύοντας μέχρι την τελευταία στιγμή. Γιατί αν αγαπάς πραγματικά τη ζωή και τις εκφάνσεις της, τότε η ζωή έχει νικήσει και η Φώφη Γεννηματά φαίνεται ότι είχε ‘ποτίσει’ όλη της τη ζωή με αυτή την αγάπη, με αυτή την ροζ ενέργεια που εξέπεμπε το χαμόγελο και η ευγένειά της. Ακόμα και η μέρα που έφυγε από τη ζωή σημαδιακή και το ροζ χρώμα της Παγκόσμιας Ημέρας κατά του Καρκίνου του Μαστού, χρωμάτισε το πένθος της απώλειάς της και γεννά την ελπίδα για το αύριο της αντιμετώπισης του καρκίνου να ‘βλέπει’ την ασθένεια ως ‘μακροχρόνια νόσο’, να είναι πολύ κοντά.
